แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 78

ฟิว....

ผมนั่งกินข้าวต้มไปก็มองหน้าลูกเมียไป มันเป็นอะไรที่มีความสุขอย่างที่ผมไม่เคยคิดว่าในชีวิตของผมจะมีโมเม้นต์นี้ได้ทำอาหารเช้าให้เมียให้ลูกได้ทาน  แม้ว่าอีกใจนึงจะรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้เธอไม่สบายถ้าเมื่อคืนผมไม่วุ่นวายกับเธอไม่กอดไม่จูบเธอเธออาจจะไม่ป่วยไม่มีไข้แบบนี้เช้านี้ผมก็เลยอยากลองทำอาหารเช้าให้เธอกับลูกได้ทานเธอจะได้ไม่ต้องลุกขึ้นมาทำเอง อันที่จริงผมก็ทำไม่เป็นหรอกผมก็เลยโทรหาแม่เฟื่องแม้ว่าจะเกรงใจท่านเพราะเวลาที่ไทยตอนที่ผมโทรไปมันเป็นเวลาตีสองแต่แม่เฟื่องก็เต็มใจที่จะบอกและสอนให้ผมทำ ท่านบอกว่าดีแล้วที่ผมทำแบบนี้ท่านอวยพรให้ใบบัวใจอ่อนและให้อภัยผมได้เร็วๆเพราะท่านอยากจะเจอหน้าหลานชาย

"ครามอิ่มแล้วค๊าบแม่"

"ถ้าอย่างนั้นครามก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับวันนี้เราต้องไปบ้านคุณยายแม่รี่กัน"

"ค๊าบบบบ" ตอบเสร็จลูกชายของผมก็กระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเอง

"คุณยายแมรี่นี่ใคร" 

"เจ้าของบ้านที่ฉันรับจ้างทำความสะอาดค่ะวันนี้ฉันต้องไปทำความสะอาดบ้านให้แก"

"เธอไม่สบายอยู่นะจะไปทำงานทำความสะอาดได้ยังไง"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ทานยาเดี๋ยวก็ดีขึ้น"

"ไม่เอาฉันไม่ให้ไป เธอควรจะนอนพักมากกว่านะเกิดอาการหนักขึ้นจะทำยังไง" ผมบอกเธอด้วยความเป็นห่วง

"ฉันแค่เป็นไข้หวัดแค่กินยามันก็หาย คุณไม่ต้องห่วงหรอกตอนที่ฉันท้องใกล้คลอดฉันก็ไปทำ"

"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงเมียทั้งคน"

"ฉันจะพูดกับคุณครั้งสุดท้าย กรุณาอย่าเรียกฉันแบบนี้ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด เกิดลูกมาได้ยินแกจะต้องถามฉันอีกฉันไม่อยากหาข้อแก้ตัวพูดกับลูก"

"แล้วทำไมต้องแก้ตัว ก็มันคือความจริง"

"ฉันขี้เกียจจะเถียงกับคุณแล้วนะคุณฟิวฉันว่าคุณกลับไปได้แล้ว แต่ก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ทำอาหารให้ฉันกับลูกทาน"

"หึ กินอิ่มก็ไล่เลยเนอะ"

"ฉันไม่ได้ไล่แต่อีกเดี๋ยวฉันต้องออกไปทำงานคุณจะมาอยู่ในบ้านของฉันได้ยังไง"

"ถ้าเธอไปไหนฉันจะไปด้วย เดี๋ยวฉันให้คนของฉันเอารถมาเดี๋ยวฉันขับไปส่ง"

"ไม่จำเป็นค่ะ บ้านป้าแมรี่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉันฉันกับลูกเดินไปเองได้เราเดินแบบนี้ทุกวัน"

"แต่ฉันไม่อยากให้เธอกับลูกเหนื่อยอีกต่อไปแล้ว ฉันอยากดูแลเธอกับลูกชดเชยวันเวลาที่ฉันเคยทำพลาดไป"

"อย่าเลยค่ะอย่าทำอะไรเพื่อชดเชยความผิดของคุณเพราะไม่ว่ายังไงฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเราสองคนไม่ควรพบเจอกันอีก"

"เธอทำไมถึงใจแข็งได้ขนาดนี้เมื่อก่อนเธอไม่ใช่แบบนี้นะ"

"เมื่อก่อนคุณอาจจะเห็นฉันอ่อนแอแต่ตอนนี้ฉันเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้วล่ะค่ะเพราะฉันมีลูกที่ต้องคอยปกป้องดูแลฉันต้องเข้มแข็ง" พูดจบใบบัวก็ลุกขึ้นเก็บจานชามเข้าไปในครัวผมก็รีบช่วยเธอแล้วเดินตามเธอไปทันที ผมไม่ยอมออกไปง่ายๆหรอกนะถึงเธอจะพูดยังไงก็ตามไล่ก็จะไม่ไปจะหน้าด้านอยู่แบบนี้แล่ะ ผมมั่นใจว่าเธอจะต้องใจอ่อนกับผมสักวันถ้าผมไม่ยอมแพ้ไปซะก่อน

ใบบัว...

ฉันเดินจูงมือฟ้าครามไปตามถนนที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะเพราะเมื่อคืนหิมะตกหนักมากฉันกับลูกถึงต้องค่อยๆเดิน ส่วนอาการไข้ของฉันก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่แต่ฉันก็พอทนได้ฉันไม่อยากหยุดงานเพราะตั้งแต่ฉันทำงานบ้านป้าแมรี่ฉันลางานแค่ตอนที่ฉันคลอดฟ้าครามเท่านั้น

"แม่ค๊าบคุณลุงเดินตามเรามาค๊าบ"

"ครับแม่รู้แล้วครับ"

 ฟ้าครามหันไปมองข้างหลังก่อนจะบอกกับฉันว่าคุณฟิวกำลังเดินตามเรามาซึ่งฉันก็รู้อยุ่แล้วแต่ฉันไมไ่ด้สนใจจะหันไปมอง ฉันพยายามที่จะไม่สนใจเขาเพราะฉันกลัวใจตัวเองถ้าเขายังมาทำแบบนี้มาทำดีกับฉันฉันกลัวตัวเองจะใจอ่อนกับเขาฉันไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาจะดีกับฉันไปนานสักแค่ไหนถ้าเกิดวันนึงเขาไม่พอใจฉันขึ้นมาอีกหรือมีใครมาทำให้เขาเข้าใจฉันผิดเขาอาจจะใจร้ายกับฉันอีกเหมือนที่เคยทำก็ได้และเมื่อถึงตอนนั้นคงไม่ใช่มีแค่ฉันที่จะต้องเจ็บปวดฉันไม่อยากให้ลูกมาเจอสภาพที่ฉันเคยเจอ  เราเดินมาจนถึงบ้านป้าแมรี่

"มากันแล้วเหรอจ๊ะ"

"สวัสดีค่ะ"

"แล้วในตอนนั้นถ้าฉันบอกคุณว่าฉันท้องคุณจะเชื่อเหรอคะว่าลูกในท้องเป็นลูกของคุณเพราะคุณคิดไปแล้วว่าฉันกับพี่ศิวาเรามีอะไรกัน บางทีถ้าฉันบอกคุณไปในตอนนั้นคุณอาจจะคิดว่าแกเป็นลูกของพี่ศิวาก็ได้ ถ้าท่านบวรไม่ไปบอกความจริงกับคุณตอนนี้คุณก็คงจะยังคิดอยู่ว่าฉันกับพี่ศิวานอนด้วยกันมีอะไรกัน"

"พี่ยอมรับว่าพี่โง่และพี่ก็เสียใจมากที่เชื่อคนอื่นมากกว่าคนของตัวเอง"

"เพราะคุณไม่เคยเชื่อใจฉันยังไงล่ะคะเพราะถ้าคุณเชื่อใจฉันสักนิดเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ วันนั้นที่ฉันไปรอคุณที่ห้องก็เพื่อจะบอกความจริงกับคุณเรื่องลูกแต่คุณกลับไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมาดูถูกด่าฉันทำร้ายฉันด้วยคำพูดของคุณ ฉันบอกตามตรงเลยนะคะว่าฉันยังจำฝังใจกับคำพูดของคุณไม่เคยลืม" 

หลายวันต่อมา...

หลังจากวันนั้นที่ฉันพูดกับเขาที่หน้าบ้านป้าแมรี่คุณฟิวก็หายไปเลย ฉันไม่เจอเขาอีกเลยแต่ก็ดีแล้วล่ะต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างเดินไปตามทางของตัวเองไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก จะมีเพียงฟ้าครามที่ถามหาเขาตลอดว่าคุณลุงหายไปไหนแกบอกคิดถึงคุณลุงแกอยากทานข้าวต้มฝีมือคุณลุงอีกแกบอกว่าอยู่กับคุณลุงแล้วอบอุ่นและมีความสุขซึ่งแกไม่เคยเป็นแบบนี้กับพี่ศิวาเลยสักครั้ง ซึ่งฉันคิดว่าอาจจะเป็นสายใยสัมพันระหว่างพ่อลูกก็ได้ถึงทำให้ฟ้าครามรู้สึกแบบนี้เวลาที่อยู่กับคุณฟิว คำตอบที่ฉันให้ลูกก็คือบอกว่าคุณลุงกลับบ้านของคุณลุงไปแล้วและคงไม่กลับมาอีก ถามว่าตอนที่ฉันพูดว่าเขาจะไม่กลับมาอีกใจของฉันมันรู้สึกสั่นไหวแปลกๆ

 ในขณะที่ฉันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สวนหน้าบ้านก็มีผู้ชายสองคนมายืนอยู่หน้าบ้านฉันมองไปอย่างแปลกใจว่าเขาทั้งสองคนมาทำอะไรตรงหน้าบ้านของฉันฉันก็เลยเดินไปถาม

"เอ๊ะ คุณสองคน.." ฉันจำได้ว่าผู้ชายสองคนนี้คือคนที่มาเหมาของและให้เงินฉันเป็นจำนวนมากที่ฉันเพิ่งมาทราบตอนหลังว่าเขาคือคนของคุณฟิว

"สวัสดีครับคุณใบบัวจำพวกผมสองคนได้ไหมครับ"

"เอ่อ จำได้ค่ะว่าแต่คุณมาทำอะไรที่หน้าบ้านของฉันคะ" 

"ตอนนี้คุณพ่อของคุณฟิวท่านป่วยทำให้คุณฟิวต้องรีบกลับไปเมืองไทยเป็นการด่วน"

"คุณท่าน..ไม่สบายเหรอคะเป็นอะไรมากไหมแล้วตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้าง" ฉันถามอย่างร้อนใจ

"ท่านอาการไม่ค่อยดีครับ และท่านก็อยากเจอคุณใบบัวกับคุณหนูฟ้าคราม"

"อยากเจอฉันกับลูก...เหรอคะ??"

"ใช่ครับ