แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 79

ฟิว....

"เห้อออออ" ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากเคลียร์ปัญหาที่บริษัทเสร็จ หลายวันที่ผ่านมานี้ผมแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้วันๆถ้าไม่อยู่ในบริษัทก็ไปโรงพักเพื่อให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเนื่องจากที่บริษัทมีพนักงานทุจริตไปหลอกโกงเงินลูกค้าจำนวนหลายล้านบาททำให้บริษัทเสียหายเพราะเหตุนี้ผมถึงต้องรีบบินกลับมาไทยอย่างเร่งด่วนเพื่อมาจัดการปัญหาทุกอย่างโดยที่ไม่ทันได้บอกอะไรกับใบบัว ไม่รู้ป่านนี้เธอกับลูกจะเป็นยังไงบ้างเธอจะคิดถึงผมไหม  ผมได้ให้คนของผมเฝ้าดูเธอยู่ห่างๆหากมีอะไรก็ให้รายงานผมทันทีแต่ผ่านมาเกือบอาทิตย์ก็ไม่เห็นคนของผมโทรมาบอกอะไรนั่นก็แปลว่าทั้งลูกทั้งเมียของผมสบายดีคงมีแต่ผมที่คิดถึงเธอคิดถึงลูกใจแทบขาดแต่ถึงผมจะคิดถึงมากแค่ไหนผมก็ไม่สามารถไปหาเธอกับลูกได้เพราะเรื่องงานผมต้องรับผิดชอบเพราะผมเป็นเจ้าของบริษัทความรับผิดชอบต้องมาเป็นอันดับแรก และที่สำคัญก็คือตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วต้องมีความรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้นหาเงินเอาไว้เยอะๆลูกเมียจะได้ไม่ลำบากผมไม่อยากให้ใบบัวต้องทนทำงานหนักอีกต่อไปผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเองแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ยอมให้ผมเข้าไปรับผิดชอบอะไรเธอเลยก็ตาม

"คิดถึงลูกคิดถึงเมียโว๊ยยยยยยย" ผมตะโกนขึ้นไปบนฟ้าอย่างสุดเสียงเพื่อหวังว่าเสียงของผมอาจจะดังไกลไปถึงประเทศสวิตเซอร์แลนด์โดยที่ผมเองลืมไปว่าตอนนี้ผมยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสามของบริษัททำให้พนักงานที่อยู่ภายในบริเวณนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียวด้วยความตกใจกับเสียงตะโกนของผม พอผมนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไปผมก็รีบก้มหน้าก้มตาเดินล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาจากบริษัททันทีด้วยความอายที่มาตะโกนคิดถึงลูกเมียให้คนทั้งบริษัทได้ยิน

ผมกลับมาถึงบ้านหลังจากเคลียร์ปัญหาทุกอย่างเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็คงไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงผมจะขอพ่อกลับไปหาลูกหาเมียเพราะคิดถึง ทุกวันนี้ผมต้องดูรูปเธอกับลูกที่ผมแอบถ่ายมาเพื่อหวังจะเอาไว้ดูเพื่อให้หายคิดถึง แต่เปล่าเลยมันกลับทำให้ผมคิดถึงเธอกับลูกหนักมากกว่าเดิม

"กลับมาแล้วเหรอลูก^^" พอเดินเข้ามาถึงในบ้านแม่เฟื่องก็ทักผมเป็นคนแรกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี

"ครับ"

"แล้วเป็นไงทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหมลูก" ป๊าที่นั่งอยู่ข้างๆแม่เฟื่องวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วหันมาถามผม

"ครับพนักคนนั้นถูกดำเนินคดีไปแล้วครับตอนนี้ที่บริษัทไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว ผมกะว่าจะไปขอพ่อปกรณ์กลับไปหาลูกหาเมีย"

"แหมมมเดี๋ยวนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะลูกเมียแม่งได้ยินละอยากจะอ๊วกทีเมื่อก่อนแม่ง..." เป็นไอ้เตอร์ครับที่มันเดินมาพร้อมกับคำพูดกวนส้นตีน

"เสือก"

"อ๊ะไอ้นี่ ปากแบบนี้เดี๋ยวกูบอกให้ใบบัวกลับไปซะเลยหนิ"

"กลับไปอะไรของมึง มึงพูดเรื่องอะไร"

"ไอ้โง่ นี่มึงไม่รู้เหรอว่าลูกเมียมึงอยู่ที่นี่"

"ว่าไงนะ!!!"

"ใบบัวกับหลานกูเพิ่งเดินทางมาถึงเมื่อเย็นนี้นี่เอง"

"จริงเหรอวะไอ้เตอร์" ผมเดินไปเขย่าแขนมันเพื่อเค้นถามความจริงผมไม่รู้ว่ามันพูดโกหกหรือว่าบัวกับลูกมาที่นี่จริงๆ

"จริงลูก แต่ตอนนี้แม่ให้ใบบัวกับลูกไปกำลังนอนหลับพักผ่อนกันอยู่เพราะเดินทางมาหลายสิบชั่วโมง" เป็นแม่เฟื่องที่ยืนยันคำพูดของไอ้เตอร์ พอผมรู้ว่าใบัวกับลูกมาผมก็อยากไปหาทันทีอยากกอดอยากหอมใจจะขาด

"แล้วตอนนี้ลูกเมียผมอยู่ไหนครับ"

"ที่ห้องของใบบัวน่ะตอนแรกแม่บอกให้นอนที่ห้องของลูกแต่ใบบัวก็ไม่ยอมบอกว่าไม่เป็นไร" พอแม่เฟื่องบอกแบบนั้นผมก็มาฉุกคิดขึ้นได้ว่าห้องที่ใบบัวเคยพักมันไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยเพราะผมสั่งให้คนเอาของๆเธอไปเผาทิ้งจนหมดแล้วแบบนี้เธอกับลูกจะนอนยังไงคิดได้แบบนั้นผมก็ไม่อยากรอช้า

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปหาใบบัวกับลูกก่อนนะครับแม่ ป๊าผมคิดถึงลูกกับเมียใจจะขาดแล้ว"

"อย่าเว่อร์ให้มันมากไอ้ฟิวแหมมมเป็นไอ้ต้าวคลั่งรักไปได้นะมึงอ่ะ"

"เรื่องของกูอย่าเสือก"

"ไอ้นี่ แทนที่มึงจะขอบคุณกูที่กูเป็นคนวางแผนให้ลูกเมียมึงกลับมามึงดันมาด่ากู ไอ้น้องเนรคุณไอ้น้องทรพี"

"วางแผน??แผนอะไรของมึง"

"คืองี้ลูกฟิว คือแม่กับป๊าแล้วก็พ่อของฟิวทุกคนสงสารฟิวสงสารใบบัวสงสารหลานอยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวแม่ก็เลยลองปรึกษาเตอร์ดูแล้วเตอร์ก็คิดแผนการนี้ขึ้นมา"

"ไม่ค่ะ บัวไม่อยากกลับไปอยู่ในจุดเดิมอีก บัวกลัว"

"เอ็งกลัวอะไรวะนังบัว"

"บัวกลัวว่าถ้าวันนึงบัวทำอะไรให้คุณฟิวไม่พอใจขึ้นมาอีกเค้าอาจจะไล่บัวเหมือนที่เคยทำลำพังแค่บัวคนเดียวบัวทนไหวอยู่แล้วนอนข้างถนนบัวก็นอนได้แต่บัวสงสารลูกไม่อยากให้ลูกต้องมาเจอเหตุการณ์ที่บัวเคยเจอบัวสงสารแก"

"แต่ตอนนี้คุณฟิวก็เข้าใจเอ็งแล้วนี่เค้ารู้ความจริงหมดแล้วว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของใครและเอ็งก็ไม่เคยมีอะไรกับคุณศิวา"

"มันอาจจะแค่ตอนนี้หรือเปล่าบัวก็ไม่มั่นใจเพราะที่ผ่านมาคุณฟิวคิดเองมาตลอดว่าบัวกับพี่ศิวามีอะไรกัน เพราะฉะนั้นบัวคิดว่าเราต่างคนต่างอยู่กันเหมือนเดิมน่าจะดีกว่าบัวไม่อยากอยู่กับความระแวง" 

"แล้วเอ็งไม่อยากให้ลูกมีพ่อเหรอ"

"ที่ผ่านมาแกก็มีแค่บัวคนเดียวแกก็อยู่มาได้เติบโตมาได้แม้ว่าแกจะเคยถามหาพ่อบ้างเวลาที่มีคนพูดถึงแต่บัวก็ทำทุกอย่างเพื่อเติมเต็มให้แกทำให้แกไม่รู้สึกว่าตัวแกขาดพ่อ บัวให้ความรักความเอาใจใส่บัวคิดว่าแค่ความรักของบัวก็น่าจะเพียงพอแล้วค่ะ"

ฉันพูดพร้อมกับมองไปที่ลูกที่ตอนนี้แกกำลังนอนหลับอยู่แกคงจะเพลียจากการเดินทางที่ยาวนานหลาบสิบชั่วโมงทำให้แกหลับลึกได้ขนาดนี้คือแกหลับตั้งแต่ขึันมาบนรถที่คุณเฟื่องให้คนขับรถไปรับฉันกับลูกที่สนามบินอยากจะบอกว่าฟ้าครามตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับหลายคืนตั้งแต่รู้ว่าจะได้นั่งเครื่องบินกลับไทย แกบอกแกตื่นเต้นเพราะมันคือครั้งแรกของแกที่จะได้ขึ้นเครื่องบินฉันก็เลยบอกลูกไปว่าไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นครั้งที่สองต่างหากแกรีบหันมามองหน้าแล้วทำหน้างงเล็กน้อยฉันก็เลยเฉลยให้แกฟังว่าครั้งแรกที่ฉันพูดถึงก็คือตอนนั้นแกยังเป็นเบบี๋อยู่ในท้องพอแกได้ยินแบบนั้นแกก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน แกบอกห้ามนับสิ เพราะตอนนั้นแกยังไม่รู้เรื่อง

"มองๆไปลูกเอ็งก็เหมือนทั้งเอ็งทั้งคุณฟิวเลยนะนังบัว"

"ป้าอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าแกนะคะบัวขอร้อง"

"อืมมๆ ข้าเข้าใจข้าไม่พูดหรอก"

 ฉันเอื้อมมือไปลูบผมของลูกอย่างรักใคร่และเอ็นดูตอนนี้แกนอนหลับอยู่บนผ้าห่มผืนเล็กๆที่ฉันขอยืมจากป้าคำปันมาปูให้แกนอนเพราะในห้องของฉันมันไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย