แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 80

ฟิว....

"บัวกลัวว่าถ้าวันนึงบัวทำอะไรให้คุณฟิวไม่พอใจขึ้นมาอีกเค้าอาจจะไล่บัวเหมือนที่เคยทำลำพังแค่บัวคนเดียวบัวทนไหวอยู่แล้วนอนข้างถนนบัวก็นอนได้แต่บัวสงสารลูกไม่อยากให้ลูกต้องมาเจอเหตุการณ์ที่บัวเคยเจอบัวสงสารแก"

"แต่ตอนนี้คุณฟิวก็เข้าใจเอ็งแล้วนี่เค้ารู้ความจริงหมดแล้วว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของใครและเอ็งก็ไม่เคยมีอะไรกับคุณศิวา"

"มันอาจจะแค่ตอนนี้หรือเปล่าบัวก็ไม่มั่นใจเพราะที่ผ่านมาคุณฟิวคิดเองมาตลอดว่าบัวกับพี่ศิวามีอะไรกัน เพราะฉะนั้นบัวคิดว่าเราต่างคนต่างอยู่กันเหมือนเดิมน่าจะดีกว่าบัวไม่อยากอยู่กับความระแวง"

นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินบัวพูดกับป้าคำปัน บัวกลัวว่าผมจะทำร้ายเธอเหมือนที่ผ่านมาซึ่งมันก็ไม่ผิดที่เธอจะคิดแบบนั้นเพราะผมเคยทำแบบนั้นจริงๆ แล้วผมจะต้องทำยังไงให้เธอมั่นใจได้ว่าผมจะไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีก ผมรู้ว่าผมผิดที่ไม่เคยเชื่อใจบัวเลยผมเอาแต่คิดมาตลอดว่าเธอกับไอ้ศิวาแอบไปมีอะไรกัน  ผมเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูและมองเข้าไปภายในห้องสิ่งแรกที่เห็นก็คือลูกของผมกำลังนอนหลับอยู่บนผ้าปูผืนเล็กๆโดยมีใบบัวคอยเอาหนังสือมานั่งพัดให้แกเพราะในห้องไม่มีพัดลม ผมเห็นแล้วสงสารลูกกับเมียจับใจ ผมรู้ว่าที่ใบบัวไม่ยอมขึ้นไปนอนบนห้องของผมเพราะอะไรและเธอก็คงไม่คิดว่าห้องนอนเก่าของเธอมันจะไม่มีอะไรเลยแม้แต่ที่นอน 

"คุณฟิว" ป้าคำปันที่นั่งหันหน้าออกมาทางประตูแกเห็นผมเป็นคนแรกแกเอ่ยทักผมพอใบบัวรู้ว่าผมมาเธอก็ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลยเธอยังคงเอาแต่คอยพัดวีให้ลูกไม่สนใจผมเลยสักนิด

"ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับใบบัวหน่อย"

"เอ่อ ได้ค่ะ" ผมรอให้ป้าคำปันออกไปจากห้องจากนั้นผมก็เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆกับใบบัวผมมองหน้าเธอที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าเพราะอากาศค่อนข้างร้อนแต่เธอก็ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะร้อนมั้ยยังคงเอาแต่พัดคลายร้อนให้ลูก ผมถือวิสาสะเอาแขนเสื้อของผมเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้กับเธออย่างอ่อนโยน

"คุณจะทำอะไร" ใบบัวตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของผม

"เหงื่อบัวเต็มหน้าเลยพี่ก็เลยเช็ดให้ไง"

"ไม่ต้องค่ะ"

"แล้วทำไมต้องมานั่งทนร้อนอยู่ตรงนี้ทำไมไม่ขึ้นไปนอนที่ห้องของพี่"

"อย่าเลยค่ะนั่นมันห้องของคุณเกิดคุณไม่พอใจไล่ฉันลงมาอีกฉันไม่กล้าพาลูกขึ้นไปนอนหรอกค่ะ" ผมรู้ว่าเธอพูดประชดผมถึงเหตุการณ์วันนั้นวันที่เราทะเลาะกันแล้วผมก็ไล่เธอออกมา 

"บัว..พี่.."

"เดี๋ยวพอลูกตื่นฉันจะพาลูกขึ้นไปเยี่ยมคุณท่านจากนั้นฉันจะพาลูกออกไปพักที่อื่นระหว่างที่ฉันยังอยู่ที่ไทย"

"ไม่เอาไม่ให้ไปจะไปนอนข้างนอกทำไมนอนห้องพี่ก็ได้ถ้าไม่อยากนอนก็นอนห้องรับแขกก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะฉันเกรงใจ"

"บัวอย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะ"

"ทำอะไรคะ"

"ก็ทำเหมือนประชดพี่ไง พี่รู้ว่าพี่ผิดพี่รู้ว่าพี่มันโง่งี่เง่าไม่มีสมองบัวให้โอกาสพี่แก้ตัวสักครั้งไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ค่ะ"

"พี่รู้ว่าบัวกลัวว่าพี่จะทำร้ายบัวอีกใช่ไหม"

"..........." เธอไม่ตอบเอาแต่เงียบผมอาศัยจังหวะนี้ขยับเข้าไปนั่งซ้อนด้านหลังของเธอแล้วกอดเธอเอาไว้เอาคางเกยไหล่แล้วจูบลงไปที่ลำคอของเธออย่างแสนรักแสนคิดถึง

"คุณฟิวถอยออกไปค่ะ"

"ไม่อ่ะอยากนั่งกอดเมียแบบนี้ รู้ไหมว่าพี่คิดถึงกับลูกมากแค่ไหน"

".........."

"อยู่ที่นี่นะพี่ขอร้อง"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมกับใบบัวหันไปมองที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเป็นป้าคำปันที่พอแกเห็นว่าผมกำลังกอดใบบัวอยู่แกก็ยิ้มเขินหน้าแดงขึ้นมาใบบัวพอรู้ตัวว่าโดนมองเธอก็รีบขยับตัวออกแต่ผมล็อกตัวเธอเอาไว้ไม่ให้เธอขยับไปไหน

"คือคุณปกรณ์ท่านกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วค่ะท่านอยากเจอบัวกับลูก"

"เดี๋ยวผมจะพาบัวกับลูกไปพบพ่อผมเองป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ"

"ค่ะ"

ใบบัว....

จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ

"คุณฟิวพอได้แล้ว" ฉันพูดกับเขาเสียงเบาและพยายามเบี่ยงตัวหลบจากสัมผัสของเขาที่เอาแต่กอดแต่หอมฉันไม่หยุดในขณะที่ลูกยังนอนหลับอยู่ตรงหน้า

"ไม่พอก็คนมันคิดถึงอยากกอดอยากหอมอยากจูบเมีย"

"ฉันบอกคุณเป็นครั้งที่ร้อยแล้วนะว่า.."

"ว่าห้ามเรียกว่าเมีย อ่ะไม่เรียกก็ได้ ต่อไปพี่จะเรียกบัวว่าคุณภรรยาดีมั้ย^^"

"ไม่ดีค่ะเพราะฉันไม่ไ่ด้เป็นอะไรกับคุณคุณจะมาเรียกฉันแบบนั้นไม่ได้"

"อ่ะถ้างั้นก็แต่งเลยดีไหมพี่จะได้เรียกบัวว่าเมียได้เต็มปากแต่งวันนี้เลยก็ได้นะเดี๋ยวพี่ไปบอกแม่กับป๊าว่าเราจะแต่งงานกัน"

"นี่คุณ ฉันไม่ได้บอกว่าจะแต่งงานกับคุณนะ"

"แต่พี่อยากแต่งนี่นา"

"ถ้างั้นเดี๋ยวลุงพาไปเที่ยวทะเลเอามั้ย" อะไรคือจู่ๆเขาจะพาฉันกับลูกไปทะเลโดยที่ไม่ถามความสมัครใจจากฉันสักคำ

"จริงเหรอค๊าบ ผมอยากไปทะเลผมอยากเห็นทะเล" ฉันไม่เคยเห็นลูกตื่นเต้นอะไรเท่านี้มาก่อนแต่ฉันคิดว่าตอนนี้เราไม่ควรจะไปเที่ยวที่ไหนเพราะตอนนี้คุณท่านป่วยอยู่ทำไมเขาไม่ห่วงคุณท่านบ้าง ฉันไม่เห็นเขาจะทุกข์ใจหรือเครียดอย่างที่คนของเขาบอกกับฉันเลยนี่เขายังมีกระจิตกระใจพาลูกไปเที่ยวทะเลอีก

"จริงสิครับเดี๋ยวเราไปเที่ยวทะเลกันแต่ก่อนไปเราหาอะไรกินกันก่อนเนอะ^^"

"ได้ค๊าบบบ คุณลุง^^"

"คุณฟิวคะคือฉันว่า" เขาคงจะรู้ว่าฉันกำลังจะพูดว่าอะไรเขาก็รีบหันหน้าไปทันทีก่อนจะฮัมเพลงร้องเพลงอย่างสนุกสนานโดยมีฟ้าครามนั่งตบมือเป็นจังหวะให้อีก

สองชั่วโมงต่อมา...

เขาพาฉันกับลูกมาที่บ้านพักที่หัวหินมันคือบ้านหลังเดิมที่เคยเป็นความทรงจำของเขากับฉันบ้านที่มีแต่ความรู้สึกและความทรงจำดีๆ พอลงจากรถปุ๊บเขาก็อุ้มลูกแล้วเดินเข้าบ้านไปทันทีส่วนฉันที่ไม่ค่อยอยากจะมาเท่าไหร่เพราะเป็นห่วงคุณท่านก็ต้องจำใจเดินลงจากรถแล้วตามเขาเข้ามาในบ้าน ซึ่งในตอนนี้ภายในถูกตกแต่งขึ้นมาใหม่และเหมือนจะมีห้องนอนเพิ่มมาอีกหนึ่งห้อง และตอนนี้คุณฟิวกำลังพาฟ้าครามเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้ฉันก็เลยเดินตามเข้ามาปรากฏว่ามันคือห้องนอนอีกห้องนึงเป็นห้องนอนขนาดเล็กตกแต่งคล้ายห้องนอนเด็กผู้ชายเพราะมีทุกอย่างทั้งของเล่นทั้งเครื่องเล่นต่างๆที่เด็กผู้ชายชอบ มันทำให้ฉันแปลกใจมากว่าเขาสร้างห้องนี้ทำไมและสร้างไว้ตอนไหน 

"โหห้องของใครเหรอค๊าบเท่ห์จัง"

"ห้องของฟ้าครามไงครับ"

"เอ๋??ห้องของผมเหรอค๊าบ"

"ใช่ครับลุงทำให้ฟ้าครามเลยนะ"

"จริงเหรอครับ"

"จริงสิครับ ว่าแต่ฟ้าครามชอบมั้ย"

"ชอบค๊าบ"

"ถ้าอย่างนั้นฟ้าครามก็เล่นในห้องนี้ไปก่อนนะครับเดี๋ยวลุงมีธุระจะคุยกับแม่ของฟ้าครามก่อน"

"ได้ค๊าบบบบ" หลังจากนั้นคุณฟิวก็ดึงแขนฉันออกมาจากห้องของลูก

"นี่มันอะไรกันทำไมที่บ้านหลังนี้ถึงมีห้องนอนฟ้าคราม" เป็นคำถามแรกที่ฉันถามเขาเพราะความสงสัย

"พี่ให้ช่างมาทำห้องลูกเพิ่มเติมหลังจากที่พี่รู้ว่ามีฟ้าครามซึ่งก็นานแล้วล่ะ พี่ไม่รู้หรอกว่าทำแล้วลูกจะมีโอกาสได้มาเห็นได้มานอนมั้ยแต่พี่ก็อยากจะสร้างเอาไว้ให้แก เวลาที่พี่คิดถึงบัวกับลูกพี่ก็จะมาที่นี่เพราะที่นี่คือความทรงจำของเรา" ฉันถึงกับพูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเขาทำอะไรแบบนี้

"ดูห้องลูกแล้วไปดูห้องนอนของเรากัน"

"ไม่.." ฉันกำลังจะปฏิเสธเพราะรู้ว่าถ้าเข้าไปในห้องฉันต้องเสร็จเขาแน่ๆเพราะดูจากแววตาของเขาแล้วฉันคงไม่รอดแต่ไม่ทันได้พูดอะไรคุณฟิวก็อุ้มฉันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนในท่าเจ้าสาวจากนั้นเขาก็พาเดินเข้าไปในห้องนอนที่เราเคยนอนด้วยกัน