แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 81

ใบบัว...

ฉันถูกคุณฟิวอุ้มเข้าในห้องนอนที่ฉันมองแล้วมันแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยนอกจากเตียงนอนที่มีขนาดใหญ่ขึ้นประมาณสิบฟุตเห็นจะได้ เขาอุ้มฉันมาวางบนเตียงอย่างอ่อนโยนทะนุถนอมไม่จับฉันโยนแบบเมื่อก่อนที่เขาชอบทำก่อนที่เขาจะตามลงมาทาบทับฉันเอาไว้ เรามองหน้ากันฉันเห็นแววตาของเขาที่ฉายแววความต้องการ เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยเส้นผมของฉันออกจากกรอบหน้าก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา

"บัวจ๋า" เสียงของเขากระเส่ามากฉันทำได้แค่เพียงหลบสายตาหันไปอีกทางแต่เขาก็เอามือมาจับปลายคางของฉันเพื่อให้ฉันหันหน้ามาทางเขาเหมือนเดิม

"ห้ามหลบสายตาพี่สิ พี่อยากจ้องหน้าอยากมองบัวนานๆ รู้มั้ยว่าพี่คิดถึงเรามากแค่ไหน คิดถึงเรื่องราวดีๆของเราทั้งสองคนที่เกิดขึ้นที่นี่ พี่พยายามที่จะไม่คิดถึงสิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นระหว่างเราพี่พยายามที่จะไม่คิดถึงคำพูดแย่ๆของตัวเองที่เคยพูดให้เราเจ็บปวดเพราะมันทำให้พี่เจ็บและรู้สึกผิดที่เคยทำอะไรแบบนั้นกับคนที่รักพี่มาตลอด บัวเคยบอกพี่ว่าบัวรักพี่แต่ตอนนั้นพี่ไม่เคยอินกับมันไม่เคยสนใจหรือใส่ใจกับความรักที่บัวมีให้พี่ พี่หวังแค่ความสุขทางกายจากบัว แต่มาวันนี้พี่อยากจะบอกกับบัวว่า พี่...พี่รักบัวแล้วนะ พี่รู้ว่าบัวอาจจะรอฟังคำนี้จากพี่อยู่เพราะพี่ไม่เคยพูดมันกับบัวเลยสักครั้ง บางทีพี่อาจจะรักบัวมานานแล้วแต่พี่ไม่กล้าที่จะยอมรับความจริงเพราะพี่คิดว่าบัวไม่เหมาะสมคู่ควรกับพี่พี่มองแค่ว่าบัวเป็นคนรับใช้เป็นลูกของคนที่ทำร้ายครอบครัวพี่ทั้งที่พี่ควรจะแยกแยะแต่พี่กลับโยนความผิดให้บัวทั้งหมด แต่มาวันนี้พี่รู้แล้วว่าการที่เราจะรักใครสักคนมันไม่เกี่ยวว่าเค้าคนนั้นจะเป็นใครมีฐานะอะไรแต่ถ้าเราจะรักเราจะรักที่เค้าเป็นเค้าไม่สนว่าเค้าจะสวยหรือไม่สวยรวยหรือจนวันนี้พี่มั่นใจแล้วว่าพี่รักบัว รักมากที่สุดรักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน"

"แล้วคุณฟ่าง..." ฉันจำได้ว่าเขาเคยพูดว่าเขารักคุณฟ่างและจะรักแค่เธอคนเดียวตลอดไป

"ตอนนั้นพี่คิดว่าที่พี่รู้สึกกับฟ่างคือความรักแต่พอพี่ได้มารักบัวมันก็ทำให้พี่รู้ว่าสำหรับข้าวฟ่างมันไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพียงความเห็นใจและอยากที่จะเอาชนะได้เตอร์เท่านั้น"

"บางทีคุณก็อาจจะไม่ได้รักฉันก็ได้คุณอาจจะแค่อยากที่จะเอาชนะพี่ศิวา"

"ไม่เลย มันคนละความรู้สึกกัน กับฟ่างพี่ไม่เคยคิดที่จะยื้อเธอหรืออยากแย่งเธอมาเป็นของพี่ ทุกอย่างที่พี่ทำพี่แค่อยากประชดไอ้เตอร์เท่านั้นบัวก็รู้ว่าพี่กับมันเป็นยังไง แต่กับบัวมันต่างกันบัวคือผู้หญิงคนเดียวที่พี่จะไม่ยอมให้เป็นของใครนอกจากของพี่แค่คนเดียว พี่อาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่พี่รู้แล้วว่าความเห็นแก่ตัวของพี่มันทำให้พี่ได้รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับบัว..พี่รักบัวนะครับ"

"........."  ฉันฟังเขาพูดโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพราะฉันไม่รู้ว่าที่เขาพุูดมามันเชื่อได้มากแค่ไหน

"บัวอาจจะไม่ยังเชื่อว่าพี่รักบัวจริงๆ พี่อยากให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ขอแค่บัวให้โอกาสพี่แค่ครั้งนี่ครั้งเดียวเท่านั้นพี่จะทำให้บัวเห็นว่าพี่รักบัวมากแค่ไหนพี่จะทำให้บัวกับลูกมีความสุขที่สุด ตั้งแต่นี้ต่อไปขอให้บัวมั่นใจว่าพี่จะทำให้บัวของพี่มีแต่ความสุขมีแต่รอยยิ้มที่สดใสบัวจะไม่ร้องไห้เพราะพี่อีกแล้วพี่สัญญา" พูดจบประโยคเขาก็ก้มลงมาจูบฉันที่หน้าผากอีกครั้งก่อนจะเลื่อนลงมาที่แก้มทั้งสองข้างไล่ลงมาที่ลำคอและขยับขึ้นมาที่ริมฝีปาก เขาจูบฉันอย่างแผ่วเบา ฉันเปลอตอบรับสัมผัสของเขาโดยอัตโนมัติ และก่อนที่เราจะเกินเลยไปมากกว่านี้...

"แม่ค๊าบคุณลุงค๊าบอยู่ไหนค๊าบครามอยากเล่นน้ำทะเลค๊าบบบบ" เสียงของฟ้าครามตะโกนลั่นบ้านเพาะแกไม่รู้ว่าเราสองคนอยู่ในห้อง  พอฉันได้ยินเสียงลูกฉันรีบผลักคุณฟิวออกแล้วรีบเดินออกมาจากห้องทันที

ฟิว....

ผมลอบยิ้มอย่างพอใจแม้จะยังไม่ได้กินเมียแต่ท่าทีของใบบัวเมื่อครู่มันทำให้ผมรู้ว่าเธอเริ่มอ่อนลงมากเธอยอมให้ผมกอดให้ผมจูบโดยที่เธอไม่ขัดขืน คืนนี้ผมคิดว่าผมอาจจะต้องเร่งมือปฏิบัติการอะไรบางอย่าง

ผมเดินตามใบบัวออกมาจากห้องก็เห็นใบบัวกำลังอุ้มลูกเดินลงไปที่ชายหาดผมรีบตามลงไปทันที ผมนั่งมองเมียกับลูกที่นั่งก่อกองทรายเล่นกันอย่างสนุกสนานฟ้าครามหัวเราะชอบใจเมื่อมีคลื่นซัดเข้ามาจนทำให้ทรายที่แกก่อไว้หายไป ผมอดยิ้มไม่ได้มันเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นพ่ออย่างผมที่ทำให้ลูกมีความสุข ส่วนเมียผมสัญญากับเธอแล้วว่าผมจะทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดและผมจะต้องทำมันให้ได้ ผมปล่อยให้ทั้งสองคนเล่นกันไป ส่วนผมเดินเข้ามาในบ้านเพื่อโทรสั่งอาหารและเครื่องดื่มสำหรับคืนนี้ 

"ว๊าววมีกุ้งตัวใหญ่ๆด้วย" ลูกดูตื่นเต้นมากที่เห็นอาหารทะเลวางอยู่ตรงหน้า

"ครามชอบกินกุ้งมั้ยครับ" ผมถามลูก

"ชอบค๊าบบบบบ"

"เดี๋ยวลุงแกะให้นะครับ"

"คุณทานเถอะค่ะเดี๋ยวฉันจะแกะกุ้งให้ลูกเอง"

"ไม่เป็นไรพี่อยากแกะให้ลูก..เอ่อแกะให้ฟ้าครามน่ะ"

"แล้วคุณไม่ทานเหรอ"