แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 82

ใบบัว....

"คืนนี้ขอลูกสาวนะครับเมีย" เสียงครางกระเส่าบ่งบอกถึงความต้องการของคนพูดที่เอ่ยขึ้นข้างๆหูทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูกเมื่อเขาบอกอยากได้ลูกสาวฉันรู้ว่าเขารู้สึกผิดที่ทำให้นางฟ้าน้อยจากไป เขาต้องการให้แกได้กลับมาอยู่กับพวกเราอีกครั้ง ฉันยังจำได้ดีตอนที่แกมาหาแกบอกว่าอีกไม่นานแกจะกลับมาอยู่กับฉันซึ่งในตอนนั้นฉันคิดว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้

"บัวครับ ทำไมเงียบไปหื้มมม" เขาขยับใบหน้าขึ้นมาจ้องหน้าฉันเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป

"บัวคิดถึงแกค่ะ.." ฉันบอกกับคนด้านบน เราสบตากันด้วยสายตาที่สื่อความหมายเขา

"ถ้างั้นเรามาทำให้นางฟ้าน้อยกลับมาดีไหมครับ" ฉันไม่ตอบเพราะฉันยังมีความกังวลแต่ไม่ทันที่ฉันจะบอกถึงความกังวลนั้นเขาก็ก้มลงมาจูบฉันอีกครั้งเขาทั้งจูบทั้งเลียทั้งดูดไปทั่วร่างกายของฉัน ไม่ว่าจะเป็นซอกคอเนินอกลงมาถึงเต้านมของฉันทั้งสองข้างอีกครั้งจนฉันรู้สึกสยิวไปทั่วร่างเพียงแค่เขาสัมผัสภายนอกฉันก็แทบจะละลาย

"รักนะครับ" ยิ่งได้ฟังคำบอกรักจากเขามันยิ่งทำให้ฉันไม่อาจจะต่อต้านความต้องการได้เลย คำบอกรักของคนด้านบนที่ฉันไม่คิดว่าชาตินี้ฉันจะได้ยินมันทำให้ฉันคิดว่าตัวเองฝันไป แต่พอเขากัดลงมาที่ซอกคอพร้อมกับสร้างรอยรักเอาไว้จนฉันรู้สึกเจ็บมันก็ทำให้ฉันรู้ว่าไม่ได้ฝันไปมันคือความจริงความจริงที่เขาอยู่ตรงนี้

"พี่รักบัวนะครับรักที่สุดเลย" คำบอกรักที่เขาพูดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเขากลัวว่าฉันจะไม่ได้ยินมันยิ่งทำให้ใจของฉันพองโตแม้ว่าใจนึงจะยังหวาดระแวงกับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาอยู่ก็ตาม

"อ๊ะ อ๊าาาาา" ฉันสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อจู่ๆคุณฟิวเอานิ้วสอดเใส่ข้ามาภายในร่องรักของฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวมันทำให้ฉันจุกและเจ็บในเวลาเดียวกันเพราะนิ้วของเขามันยาวมากมันเข้าไปครูดกับผนังภายในร่องรักของฉันอย่างไม่ตั้งใจ

"ฮือออ คุณฟิวมันเจ็บค่ะ" ฉันบอกเขาเสียงสั่นเพราะตอนนี้เขาเริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาภายในร่องรักของฉันจากหนึ่งนิ้วเป็นสามนิ้วมันทั้งแน่นทั้งจุกไปหมด

"เจ็บเหรอครับ พี่ขอโทษนะแต่ร่องของเมียตอดนิ้วพี่แน่นมากเลยรู้ไหม"

"เอาออกได้ไหมคะบัวเจ็บจริงๆนะ" ฉันขอร้องอ้อนวอนเพราะมันเจ็บจริงๆนิ้วของเขาแหย่เข้าไปข้างในแบบลึกมากแล้วฉันไม่ได้มีอะไรกับเขานานแล้วมันคงไม่แปลกที่ฉันจะเจ็บจนจุกแบบนี้

"ถ้าบัวให้พี่เอานิ้วออกพี่จะขอเอาของพี่เข้าไปแทนนะ"

"ไม่เอาค่ะ บัวยังไม่พร้อม"

"ขนาดนี้แล้วอะไรคือไม่พร้อมหื้มมม บัวไม่อยากให้นางฟ้าน้อยกลับมาอยู่กับเราเหรอครับ" เขาเอานางฟ้าน้อยมาอ้างอีกแล้ว คือไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้ลูกกลับมาอยู่กับฉันนะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ให้อภัยคุณฟิวแม้ว่าเขาจะสารภาพความในใจให้ฉันฟังว่าเขารู้สึกยังไงกับฉันก็ตาม อีกอย่างนึงฉันห่วงความรู้สึกของฟ้าครามตอนนี้แกยังเด็กมากฉันกลัวว่าแกจะไม่เข้าใจถ้าเกิดฉันมีนางฟ้าน้อยเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนในตอนนี้แกจะรู้สึกยังไง ฉันไม่อยากให้ลูกรู้สึกว่าโดนแย่งความรักไปเพราะถ้านางฟ้าน้อยเกิดมาฉันก็ต้องทุ่มเทเวลาในการเลี้ยงดูแกซึ่งก็จะทำให้ฉันไม่มีเวลาดูแลฟ้าครามได้อย่างเต็มที่เหมือนที่ผ่านมาฉันห่วงตรงจุดนี้ห่วงความรู้สึกของฟ้าครามและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือตอนนี้แกยังไม่รู้ว่าคุณฟิวคือพ่อ

"บัวห่วงความรู้สึกของฟ้าครามแกจะรู้สึกยังไงแกยังเด็กมากบัวกลัวว่าแกจะไม่เข้าใจ" ุคุณฟิวเงียบไปทันทีฉันคิดว่าเขาก็คงจะกำลังเหมือนที่ฉันคิด

"ถ้าอย่างนั้น...พี่จะบอกความจริงกับลูกเรื่องที่พี่เป็นพ่อถ้าบัวยอมให้พี่บอกกับลูก" ฉันรู้ว่าเขาอยากจะบอกฟ้าครามว่าเขาคือพ่อตั้งแต่แรกแต่เป็นฉันเองที่เป็นคนสั่งห้ามเพราะฉันไม่อยากให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับฉันกับลูก 

"ได้ไหมให้พี่ได้บอกความจริงกับลูกนะ"

"อย่าเลยค่ะ"

"ทำไมล่ะ"

"บัวบอกตามตรงว่าบัวยังไม่เชื่อใจคุณการที่บัวกลับมาไทยคราวนี้ก็เพื่อมาเยี่ยมคุณท่านไม่ได้คิดที่จะกลับมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวรหรือกลับมาเพราะให้อภัยคุณ"

"บัว..พี่" ใบหน้าของเขาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อฉันบอกว่าฉันยังไม่ได้ให้อภัยเขา ถามว่าฉันเสียใจไหมที่พูดกับเขาไปแบบนั้น เสียใจสิแต่ฉันก็ต้องปกป้องความรู้สึกของตัวเอง ฉันเจ็บฉันเสียน้ำตาเพราะเขามาเยอะฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาอีกเพราะฉันไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันไหวหรือเปล่า

"ขอโทษนะคะที่บัวต้องพูดแบบนี้" 

"..........." เขาเงียบลงไม่พูดอะไรก่อนจะขยับตัวออกห่างจากฉันจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้อง

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ฉันนอนลืมตามองเพดานอยู่แบบนี้ในห้องที่มีแค่เพียงฉัน คุณฟิวเดินออกไปเขาก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลยฉันไม่รู้ว่าเขาไปไหนหรืออาจจะนอนข้างนอกห้องที่โซฟา แล้วตอนนี้อากาศก็เย็นมาก เขาจะหนาวหรือเปล่า คิดได้แบบนั้นฉันก็จำใจลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วถือผ้าห่มเดินออกไปจากห้อง แต่พอเดินมาที่ห้องนั่นเล่นฉันก็เจอแต่ความว่างเปล่า หรือเขากลับไปแล้วทิ้งฉันกับลูกไว้ที่นี่ คิดได้แบบนั้นฉันก็เดินไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่ารถของเขายังจอดอยู่ที่เดิมอยู่ไหม ปรากฏว่ารถของเขาก็ยังจอดอยู่ที่เดิม แล้วเขาหายไปไหน หรือเขาจะไปนอนห้องลูกคิดได้แบบนั้นฉันก็เดินไปที่หน้าห้องนอนของลูกฉันค่อยๆหมุนลูกบิดประตูเพื่อเปิดเข้าไปดูว่าเขาอยู่ข้างในจริงไหม เขาอยู่ที่นี่จริงๆเขาไม่ได้หลับอย่างที่ฉันคิดแต่เขากำลังนั่งชันเข่ามองหน้าลูกที่หลับอยู่บนเตียง เขากำลังร้องไห้??เพราะฉันเห็นเขาเอามือปาดน้ำตาตัวเองพร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆที่ดังออกมา

"คุณฟิว" ฉันเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับแตะไปที่ไหล่ที่สั่นไหวของเขาเขาเงยหน้าขึ้นมามองที่ฉันก่อนจะรีบหันหน้าหลบเพื่อเช็ดน้ำตา

"คุณร้องไห้ทำไมคะ"

"อย่าสนใจเลยว่าพี่จะร้องไห้ทำไม บัวไปนอนเถอะ"