แค้นนพิศวาส นิยาย บท 2

"แล้วฉันจะไปหาเงินที่ไหนตั้งหลายล้าน ภายในสามวัน..แม่!" หญิงสาวรีบวิ่งกลับเข้ามาเพื่อที่จะหาโทรศัพท์

วันหนึ่งค้นหาเบอร์แม่ด้วยท่าทางที่ลุกลี้ลุกลน พอเจอหญิงสาวไม่รอช้าเธอรีบกดโทรออกทันที

กรี๊งงง~

"ว่าไง"

"คุณเป็นใคร คุณรับโทรศัพท์ของแม่ฉันได้ยังไง" เสียงนี้คุ้นหูมาก เหมือนเสียงคนที่นั่งอยู่ในรถเมื่อกี้

"ถ้ามีสมองก็คิดเอาเองสิ"

"คุณอย่าทำอะไรแม่ฉันนะ ฉันจะพยายามหาเงิน..." หญิงสาวพูดยังไม่จบประโยคก็ถูกตัดสายไป "คุณ!! คุณ.." น้ำตาบนใบหน้างามได้เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง ดวงตากลมโตมองไปหาปู่ที่นอนอยู่บนเตียง

"คุณปู่อยู่คนเดียวได้ไหมคะ" หญิงสาวรีบเดินเข้ามาหาปู่แบบกระวนกระวายใจ

ปู่ของเธอทำท่าทางผงกหัวตอบรับหลานนิดหนึ่ึง

"หนึ่งไปไม่นานหรอกค่ะ" มือเรียวกุมมือของปู่เธอไว้ วันหนึ่งไม่เหลือญาติที่ไหนอีกแล้วที่จะฝากปู่ของเธอไว้ได้

หญิงสาวพยายามจะไม่ไปไหนห่างไกลบ้าน ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีเงินเหลือเลย ปู่ของเธอได้แอบเอาเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ให้กับหลานสาว โดยที่ไม่ให้แม่เธอรู้ แต่เงินก้อนนั้นก็ใกล้จะหมดเต็มที เพราะต้องใช้ในค่ารักษาพยาบาลของปู่ด้วย

วันหนึ่งเดินออกมาเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าปากซอย เพราะตอนนี้สมบัติของเธอไม่เหลือสักอย่างแม้แต่รถที่พ่อเคยซื้อไว้ให้ ก็ถูกแม่เอาไปขายเล่นการพนันหมด

ที่เดียวที่เธอจะไปตามหาแม่ก็คือบ่อนการพนัน

[ บ่อนคาสิโน ]