แค้นนพิศวาส นิยาย บท 1

"เงินก้อนนั้นถ้าแม่ไม่เอาไปใช้ในบ่อนหมด เราก็ยังพอมีไว้ไถ่ถอนบ้านคืนบ้าง"

"เรื่องผ่านมาแล้วจะพูดอะไรนักหนา"

"ไม่พูดเรื่องเก่าก็ได้ พูดเรื่องคนที่มาทวงหนี้เมื่อตอนเย็น แม่ไปกู้เงินมาทำอะไรอีก" หญิงสาวหน้าตาสวยหวาน แต่นัยน์ตาของเธอเศร้าหมองเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจ

"ก็แม่คิดว่าดวงจะขึ้น แม่อยากจะได้เงินก้อนนั้นคืนมา"

"การพนันไม่ทำให้คนรวยได้หรอกนะแม่ เหมือนกับแม่ในตอนนี้ไง ไม่เหลืออะไรสักอย่าง"

"ตกลงมึงเป็นลูกหรือเป็นแม่กูกันแน่วะ เลิกบ่นสักทีเถอะ"

"แล้วเราจะหาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เขา บ้านหลังนี้เขาจะมาไล่เราออกจากบ้านเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วยังจะคุณปู่อีก" หญิงสาวมองไปดูชายชราที่นอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ปู่ของเธอเป็นผู้ป่วยติดเตียง

"ไอ้แก่นี่ก็เหมือนกัน..เมื่อไหร่จะตาย ๆ ไปสักที"

"แม่อย่าพูดแบบนี้ให้คุณปู่ได้ยินอีกนะ"

"ลูกชายมันก็ตายไปตั้งนานแล้ว ไม่รู้จะอยู่ทนทานอะไรนักหนา"

"แม่!!"

หลายวันต่อมา...

ปั้ง! ปั้ง!!

"ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง..วันหนึ่ง" เขาเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ สายตานั้นจ้องมอง มาที่หญิงสาว เหมือนดังเหยี่ยวกำลังเล็งไปที่เหยื่อ

ครุฑมาเฟียหนุ่มเจ้าของบ่อนใหญ่ที่แม่ของเธอไปติดการพนัน เขายอมให้แม่เธอกู้ในวงเงินที่สูงมากแถมไม่คิดดอกเบี้ยสักบาท จนแม่ของเธอเป็นหนี้สินมากมาย ขายทรัพย์สมบัติที่มีทั้งหมดยังไม่พอใช้หนี้

"พวกคุณเอาต้วแม่ฉันไปใช่ไหม"

"เธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้แม่ของเธอยังปลอดภัย แต่ถ้าอีกสามวันฉันยังไม่เห็นเงิน ตามจำนวนที่แม่เธอเป็นหนี้..รอรับศพมันได้เลย" พูดจบชายหนุ่มก็เลื่อนกระจกรถขึ้นทันที

"เดี๋ยวก่อนสิ! แค่สามวันเงินเยอะขนาดนั้นฉันจะไปหาที่ไหนมาคืนคุณได้" หญิงสาวร้องตะโกนพร้อมกับวิ่งตามหลังรถคันนั้นออกไป

ร่างบางค่อย ๆ ทรุดลงตรงถนน เธอนั่งร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่อายใคร เพราะตอนนี้มันมืดไปหมด จากชีวิตที่เลิศหรู เป็นลูกคุณหนู พอสิ้นเสาหลักพ่อของเธอ แม่ก็เริ่มเปลี่ยนไป เป็นคนติดการพนัน ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนแม่ของเธอไม่ใกล้อบายมุขพวกนั้นเลย เพราะเหตุใด 'วันหนึ่ง'ก็ไม่รู้เหมือนกัน