แค้นนพิศวาส นิยาย บท 21

"ทำไมคุณไม่บอกว่าเพื่อนฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนี้" ถ้าวันหนึ่งรู้เธอคงรีบไปเยี่ยมเพื่อนก่อนหน้านั้นแล้ว

"แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย" เขาพูดออกมาเหมือนไม่แคร์

"เพื่อนฉันอยู่ห้องไหน" หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอเจ็บแล้วเจ็บอีก จนตอนนี้เริ่มจะชินชาเข้าไปทุกที

เขาเปิดประตูและกำลังจะก้าวลงไป

หญิงสาวตกใจมากเพราะเธอไม่อยากจะให้เขาเข้าไปตอนนี้เลย กลัวเขาจะไปพบปู่เธอ

"คุณแค่บอกมาว่าเพื่อนฉันอยู่ห้องไหน..ไม่สิ..ไม่ต้องบอกแล้วก็ได้ฉันไปเอง" เพราะถ้าเพื่อนเธออยู่ที่โรงพยาบาลนี้มันต้องมีข้อมูลสิ แค่ถามชื่อกับนามสกุลก็รู้แล้ว

มาเฟียหนุ่มมองตามหลังหญิงสาวอวดเก่ง "หึ! หึ!! ฮ่าา" ทีแรกว่าจะไม่ขำแล้ว แต่เห็นความอวดดีของเธอ เขาก็เลยอดที่จะหัวเราะไม่ได้

และมันก็ทำให้ลูกน้องที่นั่งอยู่ด้านหน้ามองหน้ากันอีกครั้ง

"มองอะไร..ไปได้แล้ว"

"แต่ว่า.." ขอนไม้กำลังจะถามสิ่งที่สงสัย

"สันติ..ปืนที่ขอวันนั้นอยู่ไหน"

"ไอ้สันติมึงช้าอยู่ได้..รีบไปเดี๋ยวนี้" ขอนไม้ถึงกับหันมาตะคอกสันติให้รีบออกรถ และไม่กล้าสงสัยอะไรอีกแล้ว

...ตัดมาที่วันหนึ่ง...

"คนที่คุณถามหาไม่มีนะคะ"

"พี่ลองเช็คดูให้ดีก่อนสิคะ เธอชื่อนุชนาถ"

"ไม่มีหรอกค่ะ..ถ้ามีข้อมูลก็ขึ้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เช็คแล้ว" พยาบาลที่ทำเกี่ยวกับเอกสาร และตรวจสอบเกี่ยวกับประวัติคนป่วย พยายามค้นหาชื่อและนามสกุลของนุชนาถก็ไม่เจอ

"เขาเล่นตลกอะไรกับเราอีก" วันหนึ่งรีบกลับขึ้นไปหาปู่ เพื่อที่จะให้ท่านเห็นหน้าเธอ เพราะหญิงสาวต้องกลับไปหาเขาอีกครั้ง จะโทรหาก็ไม่มีเบอร์โทรของเขา

[ คฤหาสน์หรู ]

"ฉันมาพบเจ้านายของคุณ"

"ท่านยังไม่กลับค่ะ"

วันหนึ่งยืนคุยกับแม่บ้านที่หน้าบ้านของเขาได้สักพัก เธอก็เดินออกมาเรียกแท็กซี่ เพราะแท็กซี่คันที่เธอนั่งมา ได้กลับไปแล้ว

[ บ่อนคาสิโน ]

เธอต้องได้หอบร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำของเขาเมื่อคืนมาตามหาเขาอีก

"ฉันมาพบเจ้านายของคุณ" วันหนึ่งพูดกับผู้ชายที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบ่อนนั้น

"ท่านยังไม่เข้ามาเลย"

"พวกคุณอย่าโกหกฉัน ฉันไปที่บ้านเขาแล้วแต่ไม่เจอ"

"ถ้าคุณไม่เชื่อก็เข้าไปค้นดูสิ"

หญิงสาวไม่รอช้า เธอเดินตรงเข้าไปด้านใน

ที่แรกที่เธอจะไปหาเขาก็คือห้องทำงาน หญิงสาวเดินขึ้นไปชั้นสองโดยถือวิสาสะ ลูกน้องที่เฝ้าอยู่แถวนั้นก็ปล่อยให้เธอขึ้นไป โดยไม่มีการขวางไว้ แต่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่กล้าทำแบบนี้

"นายไม่อยู่"

วันหนึ่งกำลังจะเปิดประตูห้องทำงานของเขา ลูกน้องที่ยืนอยู่ชั้นสองก็เดินเข้ามาบอก

แต่หญิงสาวไม่ฟัง ด้วยความโมโห เธอกระชากประตูบานนั้นเปิดออก สิ่งที่พบเจออยู่ด้านในก็คือ...ความว่างเปล่า...

"หัวหน้าของพวกคุณอยู่ที่ไหน"

"ผมไม่รู้หรอกว่าวัน ๆ ท่านจะไปที่ไหนบ้าง"

"ฉันหาเองก็ได" หญิงสาวรีบลงมาข้างล่าง เธอเดินหาตามห้อง จนมาถึงห้องสุดท้าย ห้องที่เจอเขาเล่นการพนันกับแม่เธอวันนั้น

"ห้องนี้ห้ามเข้า" คนของเขาเดินมาขวางไว้

"เขาอยู่ในนี้ใช่ไหมฉันถึงเข้าไม่ได้" วันหนึ่งไม่รอช้าเธอผลักประตูเข้าไปทันที

"แม่!!" แต่สิ่งที่เจอก็คือแม่ของเธอ

"แม่มาที่นี่อีกทำไม แล้วแม่ไปเอาเงินที่ไหนมาเล่น" หญิงสาวรีบเดินเข้ามากระชากแม่ไห้ลุกขึ้น

"หนูอย่ามากวนแม่สิหนึ่ง แม่กำลังเสียไม่เห็นหรือไง" ยิ่งเล่นยิ่งเสียและยิ่งอยากจะได้ส่วนที่เสียนั้นคืนมา

"เสียอีกแล้วงั้นเหรอ แล้วเอาเงินที่ไหนล่ะมาเสีย แม่กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ! เขาอยู่ไหน? แม่รู้ใช่ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาเอาเงินให้แม่มาเล่นใช่ไหม!!"

"แม่ขอเล่นอีกตานึงลูก..แม่ใกล้จะได้ทุนคืนแล้ว"

"ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะแม่!!" วันหนึ่งตะคอกแม่อย่างแรง ตอนนี้เธอโมโหมาก โมโหจนหน้ามืดและก็ล้มลงไป..

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...

"อยู่ไหน" วันนี้เขามีธุระไปดูบ่อนที่ต่างจังหวัด แต่ต้องได้รีบกลับมาเพราะ ลูกน้องรายงาน เรื่องที่เธอหมดสติ

"อยู่ชั้นสองครับ"

พอลูกน้องรายงานแบบนั้น มาเฟียหนุ่มก็รีบตรงขึ้นไปที่ชั้นสองเปิดประตูเข้าไปก็เจอแม่ของเธอนั่งอยู่ข้างเตียง