แค้นนพิศวาส นิยาย บท 22

"พวกคุณจะพาฉันไปไหน แค่ทานข้าวทำไมต้องไปไกลขนาดนี้ด้วย" วันหนึ่งมองดูทางที่พวกเขาขับรถพาเธอมา เหมือนกับมุ่งตรงออกนอกเมือง

"ทานข้าวทั้งทีจะทานธรรมดาได้ยังไง ตอนนี้เสี่ยกำลังรอคุณอยู่"

"จอดรถเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่ไปกับพวกคุณ" วันหนึ่งพยายามจะเปิดประตูลง แต่รถถูกล็อกจากทางด้านคนขับ ซึ่งเธอก็เปิดไม่ได้ถ้าไม่ปลดล็อกให้

"ผมว่าคุณนั่งอยู่เฉย ๆ ดีกว่า อย่าให้ต้องได้ใช้กำลังเลย"

หญิงสาวจึงทำได้แค่นิ่งไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย 

สองชั่วโมงผ่านไป...

"ท่าเรือ? พวกคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม" คิดไว้แล้วแค่กินข้าวทำไมต้องขับรถมาไกลขนาดนี้ด้วย

"เจ้านายเรารอทานข้าวกับคุณอยู่บนเรือ เชิญมากับพวกผม"

"ฉันไม่ไป" วันหนึ่งพยายามจะเดินหนีแต่ก็ถูกพวกมันขวางไว้

"เชิญไปดีๆ ดีกว่าไหมครับ" มันขู่เธอด้วยปืนอีกครั้ง

วันหนึ่งจำเป็นต้องได้เดินตามพวกมันลงไปที่ท่าเรือ

ทำไมเธอคิดถึงหน้าผู้ชายคนที่ทำร้ายเธอ..ครุฑ..ตอนนี้อยากให้เขาอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าเขาอยู่คงจะช่วยเธอได้

"เจ้านายรออยู่ด้านใน" ลูกน้องคนสนิทเดินมารอรับอีกคน

"ฉันเมาเรือ บอกเจ้านายพวกคุณไปกินข้าวที่ร้านอาหารไม่ได้หรือไง" วันหนึ่งพยายามหลีกเลี่ยง เพราะเธอไม่อยากจะขึ้นไปบนนั้น มันไม่มีทางหนีทีไล่เลย

"เรือลำนี้ขับนิ่งมากรับรองคุณไม่เมา..เชิญ" ปากบอกว่าเชิญ..แต่กลับฉุดกระชากให้เธอเดินตามลงเรือมาด้วย

"ปล่อยนะฉันเดินเองได้" ยังไงตอนนี้เธอก็เข้าถ้ำเสือแล้ว ไม่รู้ว่าเสือตัวนี้จะมาไม้ไหน

"อย่าเสียมารยาทกับคนสวยแบบนี้" ธานินทร์เห็นลูกน้องทำนิสัยไม่ดีกับเธอ เขาก็เลยตำหนิ

"ครับเสี่ย" พอลูกน้องส่งวันหนึ่งที่โต๊ะอาหารในห้องสุดหรูบนเรือยอร์ชเสร็จ พวกมันก็ออกมาพร้อมกับปิดประตูไว้อย่างมิดชิด

"ผมต้องขอโทษด้วยที่ลูกน้องทำเสียมารยาท"

"ขอโทษก็คงจะไม่ทันแล้วมั้งคะ ฉันว่าเราทานข้าวเลยดีกว่า" วันหนึ่งนั่งลงที่โต๊ะ แล้วก็หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปาก

ตอนนี้หญิงสาวสัมผัสได้ว่าเรือกำลังแล่นออกทะเล หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั่งกินข้าวกับเขา

"คุณแปลกดีจังเลยนะ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเหมือนคุณ" ธานินทร์นั่งมองวันหนึ่งกินข้าว ยอมรับว่าผ฿หญิงคนนี้สวยมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยสำรวม แต่มันกลับทำให้น่ามองมากขึ้น

"ค่ะฉันแปลก ไม่ค่อยมีใครเหมือนฉันหรอก"

"ฮ่าา ฮ่าา ผมชอบแบบนี้จังเลย"

"อะไรนะคะ" วันหนึ่งพยายามไม่ระวังตัว เธอทำและพูดให้โฉงฉางที่สุด

แต่มันกลับเป็นสิ่งที่แปลกใหม่สำหรับมาเฟียผู้พี่..ไม่สิ..แปลกใหม่สำหรับมาเฟียผู้น้องด้วย เพราะไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหน กล้าทำนิสัยแบบนี้ต่อหน้าพวกเขา

วันหนึ่งพยายามจะทานให้ได้มากที่สุด เพราะไม่อยากให้เขามีคำพูดว่าเงินตั้งมากมายกินแค่นี้เหรอ

"ฉันอิ่มแล้วค่ะ" หญิงสาววางช้อนส้อมลง

ปั้ง!

"กรี๊ดด" มันคือเสียงกรี๊ดของหญิงสาว เพราะเธอตกใจเสียงปืนนั่นมาก ถึงกับปิดหูแล้วก้มลง

"ถ้านายไม่บอกพี่ไม่รู้นะเนี่ย เพราะไม่เห็นป้ายอยู่ที่คอของเธอเลย" ธานินทร์ยังพูดกวนประสาทน้องชายต่อ

ตุ๊บ!! ครุฑไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป เท้าของเขาถีบเข้าที่ลำตัวลูกน้องมาเฟียผู้พี่อีกครั้ง

ปั้ง!! มันคือเสียงปืนในมือขอนไม้ ยิงไปใกล้ลำตัวลูกน้องของเสี่ยธานินทร์ เพราะตอนนี้พวกมันกำลังล้วงเอาปืนออกมา

"กรี๊ดดด" วันหนึ่งตกใจจนโผลเข้าไปกอดครุฑไว้แน่น

"ผมพาเธอออกไปจากที่นี่ได้แล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มพยายามจะอดกลั้นอารมณ์ไว้

"ฉันกลัว พาฉันไปจากที่นี่ที" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพราะเสียขวัญมาก

มาเฟียหนุ่มมองต่ำลงไปที่ใบหน้าหวาน เขาสัมผัสได้ว่าเธอคงจะกลัวมาก ยังไงตอนนี้เขาต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน

ชายหนุ่มจับร่างบางให้เดินนำหน้าไม่ห่างจากตัวและใช้ตัวเองบังไว้เผื่อพวกนั้นยิงมาจะได้ไม่ถูกเธอ

ส่วนลูกน้องของเขาอีกสามคน เดินประกบหน้าหลัง พยายามเล็งปืนไปที่ลูกน้องของเสี่ยธานินทร์

พอเดินออกมาถึงท้ายเรือ ก็พบเรือลำเล็กจอดเทียบอยู่ มันคงเป็นเรือของเขา แต่เรือทั้งสองลำไม่ได้จอดชิดกัน ถ้าเป็นผู้ชายคงจะกระโดดข้ามไปได้..แต่เธอสิจะข้ามยังไง..

ขอนไม้กระโดดข้ามไปก่อน แล้วยื่นมือมาหวังจะรับหญิงสาวจากผู้เป็นนาย

"ไม่ต้อง" มาเฟียหนุ่มกระโดดข้ามตามลูกน้องไป แล้วยื่นมือกลับมาให้เธอเกาะ

วันหนึ่งคว้ามือหนาไว้ แล้วรีบยันตัวตามเขาไป เกือบจะพลาดแต่ชายหนุ่มกอดรัดร่างของเธอไว้ จนทั้งสองล้มกลิ้งลงไปด้วยกัน

"ส่งมาให้ผมตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง" ขอนไม้รีบเดินไปพยุงผู้เป็นนายให้ลุกขึ้น

ส่วนพวกที่เหลือกำลังกระโดดตามมา