แค้นนพิศวาส นิยาย บท 23

"ถ้าส่งมาให้ผมก็ไม่ต้องเจ็บแบบนี้แล้ว" ขอนไม้ดูท่าทางเจ้านายแล้วคงจะจุกไม่ใช่น้อย เพราะดันไปเอาตัวรับร่างของผู้หญิงไว้

"พูดมากแล้วนะมึงไอ้ขอน!"

"ขอโทษครับนาย" ขอนไม้ต้องรีบขอโทษผู้เป็นนายก่อนที่จะถามหาปืนอีก

"ออกเรือ" ตอนนี้ครุฑต้องพาตัวเธอให้ออกห่างจากเรือของพวกมันก่อน

"ทำไมเสี่ยถึงปล่อยพวกมันไปง่ายนักล่ะครับ นี่มันถิ่นของเรา ทำไมไม่เก็บพวกมันเลย"

เสี่ยธานินทร์ได้แต่ยืนมอง พวกเขาออกเรือไปจนลับตา

"คนที่ตายจะเป็นมึงมากกว่าถ้าพ่อกูรู้" เพราะพ่อของเขารักครุฑมาก ดูท่าทางแล้วรักมากยิ่งกว่าเขาซะอีก ธานินทร์ถึงอยากจะให้ครุฑตายๆ ไปซะ

"ผมก็ไม่เข้าใจนายใหญ่เหมือนกัน ลูกในไส้ก็มีทำไมต้องไปเทิดทูนไอ้ลูกเก็บมาเลี้ยงด้วย"

"กูก็อยากจะรู้เหมือนกัน" แต่ตอนนี้ภาพของวันหนึ่งยังตราตรึงอยู่ในความคิดของธานินทร์

ครุฑและวันหนึ่ง...

"คุณจะไปไหน ทำไมไม่กลับเข้าฝั่ง"

เขาพาเธอมาที่เรือยอร์ชอีกลำ มันดูใหญ่โตกว่าลำของธานินทร์ด้วยซ้ำ แล้วเขาเอาเรือออกมาลอยในทะเลตั้งแต่เมื่อไร

"อยากจะมานั่งเรือรับลมไม่ใช่เหรอ"

"ใครบอกคุณ"

"ถ้าไม่อยากออกมา..แล้วตามพวกมันมาทำไม" มาเฟียหนุ่มเริ่มจะใช้อารมณ์ เพราะถ้าตามเธอมาไม่ทันอะไรมันจะเกิดขึ้น

"ฉันก็มีเหตุผลของฉัน"

"เหตุผลอะไร"

"คุณไม่เข้าใจหรอก" ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่รู้ว่าแม่ของเธอกู้ยืมพี่ชายเขามา แต่เธอจะบอกยังไงล่ะเรื่องน่าอายขนาดนั้น

"ถ้าไม่พูดแล้วจะรู้เรื่องกันไหม!"

"คือผมว่า..เราขึ้นเรือก่อนดีกว่าไหมครับ"

ตอนนี้ทั้งสองกำลังทะเลาะกันอยู่เรือลำเล็ก ซึ่งเรือลำใหญ่ก็จอดเทียบกัน

"ฉันไม่ขึ้น ฉันจะกลับเข้าฝั่ง" วันหนึ่งหันหลังให้และกำลังจะกลับไปนั่งลงที่เดิม แต่ถูกมาเฟียหนุ่มกระชากตัวให้หันกลับมา สองมือแกร่งแนบใบหน้าเรียว แล้วดึงเข้ามาบดขยี้ริมฝีปากต่อหน้าลูกน้อง

"อุ๊ย" ขอนไม้และลูกน้องอีกสองสามคนรีบหันหน้าหนี

"โอ้ย! กัดลงมาได้ไง" วันหนึ่งกัดเข้าไปที่ลิ้นตอนเขาพยายามจะสอดมันเข้าไป จนต้องรีบปล่อยเธอออก

"คุณนั่นแหละทำอะไร!" หญิงสาวมองไปที่หน้าลูกน้องของเขา ในผับมันยังมืดหน่อยแต่นี่กลางแจ้ง ใครจะไม่อายล่ะ

"ขึ้นเรือ" มือหนาคว้าไปกระชากแขนเรียวให้เดินตามมา

"จอดชิดกว่านี้ไม่ได้หรือไง" พอเห็นระยะห่างของเรือทั้งสองลำก็เริ่มใส่อารมณ์กับลูกน้อง

"จอดชิดกว่านี้ไม่ได้ครับ" ตอนนี้ลูกน้องปาดเหงื่อเป็นรายๆ ไป

"ให้ผมช่วยไหมครับ" ขอนไม้เสนอตัวที่จะช่วย

"ไม่ต้อง!" พอชายหนุ่มกระโดดข้ามไปได้แล้วเขาก็ยื่นมือมาให้เธอเกาะ

"ฉันจะให้พี่ชายคนนี้ช่วยข้าม" วันหนึ่งหมายถึงขอนไม้ เพราะไม่กล้าให้เขาช่วยแล้ว กลัวว่าครั้งนี้จะตกน้ำมากกว่าตกลงไปในเรือ

"ใครอนุญาตให้เธอออกความคิดเห็น..ส่งมือมา"

หมั่บ!!

"กรี๊ดดด" หญิงสาวตกใจจนกรีดร้องขึ้นมา แต่โชคดีที่กอดเขาไว้ได้ทัน ทั้งสองก็เลยไม่ล้ม

ส่วนลูกน้องลุ้นยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น เพราะถ้าเจ้านายตกน้ำแล้วเป็นอะไรไป พวกเขามีหวังได้ตายยกหมู่แน่ เพราะพ่อของครุฑห่วงลูกชายคนนี้มาก

19 : 50 น.

วันหนึ่งออกมาเดินรับลมด้านบน เธอเคยมาแบบนี้กับกลุ่มเพื่อน ตอนสมัยที่ ครอบครัวไม่ตกต่ำแบบนี้ และตอนนั้นก็ยังมีพ่ออยู่ พอคิดถึงพ่อขึ้นมาน้ำตามันก็ไหล

"เป็นอะไร"

พอขอนไม้เห็นวันหนึ่งเปิดห้องให้เจ้านายพวกเขาก็รีบออกมา

"ปล่อยนะ!"

มาเฟียหนุ่มคว้าตัวหญิงสาวเข้ามาประชิดตัวทันทีที่ปิดประตู

"ต่อไปนี้ห้ามไปกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น" ครุฑยังนึกโมโหที่เธอยอมออกมากินข้าวกับพี่ชาย

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันมีเหตุผล"

"เหตุผลของเธอก็คือฉัน..จำไว้!!"

"ปล่อยนะ! คุณเมามากแล้ว ไปนอนเถอะค่ะ"

ครุฑพยายามจะถอดเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ออก

ถึงแม้เขาจะเมา แต่มันก็ไม่เกินความสามารถของมาเฟียหนุ่มคนนี้ไปได้ เพียงไม่นานก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด

วันหนึ่งได้แต่ยืนให้เขาลูบไล้ และบรรจงจูบตามเรือนร่างระหงอยู่แบบนั้น

เพียงไม่นานครุฑก็ควักอาวุธลับออกมาจากกางเกง พยายามสอดใส่มันเข้าไปในร่องสวาท

"อือ.." วันหนึ่งรีบกอดร่างหนาไว้แน่น เพราะเธอกลัวจะล้ม

ชายหนุ่มกระแทกในท่ายืนแบบนั้นไม่นาน เพราะเหมือนเขาจะยืนไม่ค่อยอยู่

หญิงสาวได้แต่คิดในใจ..ว่าเขาเป็นอะไรนักหนาทำไมต้องกินเหล้าเมาขนาดนี้ด้วย

"อ๊อยย" มือหนาจับร่างของเธอให้นอนลงที่เตียง แล้วก้มลงไปใช้ลิ้นกับร่องสวาททันที

วันหนึ่งตกใจเพราะวันนี้คิดว่าเขาจะไม่ใช้ลิ้นกับมันแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ห้าม ปล่อยเขาทำไปอยู่แบบนั้น เพราะยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียให้เขามากไปกว่านี้แล้ว

"หวานจัง" ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับกายขึ้นมา และก็จับแก่นกายลำใหญ่สอดใส่เข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย

หญิงสาวได้แต่นอนหลับตา ไม่ใช่ว่าไม่เสียวที่เขาทำแบบนี้ แต่วันหนึ่งไม่อยากจะตอบสนองเพราะยังไงถ้าจบงานนี้แล้ว เธอก็จะไม่ข้องเกี่ยวกับเขาอีก