แค้นนพิศวาส นิยาย บท 24

"ปล่อยค่ะ" วันหนึ่งตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ตอนนี้เธอรู้สึกกะอักกะอ่วน

"จะรีบตื่นไปไหน" ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย เขายิ่งกอดเธอแน่ขึ้น

"ฉันจะอ้วก"

มือหนารีบปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอดในทันที

อ้วกกก~ วันหนึ่งลุกขึ้นได้เธอก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปล่อยมันออกมา จนเกือบหมดไส้หมดพุง

"เป็นอะไร" เสียงทุ้มถามมาจากทางด้านหลัง

หญิงสาวรีบล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกมา "สงสัยจะเมาคลื่น" เธอตอบเขาออกไปโดยที่ไม่มองหน้า แล้วก้าวเดินตรงไปที่เตียง

"แต่ก่อนเห็นมาเที่ยวสองสามวันถึงจะเข้าฝั่งไม่ใช่เหรอ"

"คุณรู้ได้ยังไง" หญิงสาวถึงกับหันขวับกลับมามองหน้าชายหนุ่ม

"มีอะไรที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับตัวเธอบ้าง..ยกตัวอย่างมาสิ"

"คุณแอบตามฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

เขาไม่ตอบคำถามนี้ของเธอ ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องนั้นโดยที่ไม่สนใจ

"เลว..อ้วกกกก~" ยิ่งโมโห เธอยิ่งคลื่นไส้จนต้องได้กลับไปอ้วกใหม่อีกครั้ง

เย็นวันเดียวกัน...

เขาเห็นเธอเหมือนไม่สบาย มาเฟียหนุ่มก็เลยสั่งลูกน้องให้เอาเรือเข้าฝั่ง

และให้คนมาส่งเธอที่บ้าน พร้อมกับสั่งว่าเย็นพรุ่งนี้จะให้คนมารับไปที่คลับ

"หนึ่งเป็นยังไงบ้างลูก แม่เป็นห่วงลูกแทบแย่" ผกากรองเห็นลูกสาวลงจากรถ นางก็รีบเดินเข้ามา

"หนึ่งขอร้องแม่อย่าไปก่อเรื่องอะไรขึ้นอีกได้ไหม! เท่าที่มีอยู่ตอนนี้หนึ่งก็ไม่รู้จะแก้ยังไงแล้ว" หญิงสาวพูดด้วยน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นออกมา เธอไม่อยากจะต่อว่าบุพการีเลย แต่ถ้าเธอไม่พูดแม่ก็คงจะทำอีก

"แม่ขอโทษ..ที่ทำให้หนูเดือดร้อน แม่จะพยายามนะลูก"

"แม่บอกว่าจะพยายามมากี่ครั้งแล้ว..กี่ครั้งแล้วที่แม่พูดแบบนี้" วันหนึ่งระอากับคำสัญญาของแม่ และเธอก็ไม่คิดว่าแม่จะทำตามสัญญาได้

20 : 00 น.

"ฉันไม่ค่อยสบาย ขอไม่ไปได้ไหม" พอถึงเวลานัด รถของลูกน้องเขาก็มารับเธอที่หน้าบ้าน

"ไม่ได้ครับ เชิญคุณขึ้นรถดีกว่า" ชายร่างกำยำรีบเปิดประตูด้านหลังของรถเพื่อให้เธอขึ้นไปนั่ง

ตั้งแต่ลงจากเรือ อาการของหญิงสาวก็ไม่ดีขึ้นเลย อยากจะอ้วกตลอดเวลา แต่ในเมื่อพวกเขายังจะให้เธอไปอีก วันหนึ่งก็เลยยอมขึ้นรถไปกับลูกน้องของเขาแต่โดยดี

[ ครุฑธาคลับ ]

ลงจากรถหญิงสาวก็เดินไปที่ห้องแต่งตัว

"นาฎ!" จากที่เครียดมาทั้งวัน พอเห็นหน้าเพื่อนเธอก็ยิ้มออกมาได้

"หนึ่ง.."

"แกเป็นยังไงบ้าง เขาทำร้ายแกใช่ไหม" วันหนึ่งหมายถึงครุฑ

"เขาไหน"

"ก็คนที่เป็นเจ้าของคลับนี้ไง"

"ไม่ใช่หรอก แกอย่าพูดแรงไปสิ พวกท่านไม่ทำอะไรแบบนี้กับผู้หญิงหรอก" นุชนาถมองซ้ายมองขวากลัวคนของเขาได้ยินที่วันหนึ่งกล่าวหา

"ถ้าไม่ใช่เขาแล้วใครล่ะ"