แค้นนพิศวาส นิยาย บท 13

ทุกคนที่นั่งอยู่ในที่นั้นต่างก็หันมาซุบซิบนินทากับคนที่นั่งอยู่ด้านข้างของตัวเอง

ถึงแม้สายตาครุฑจะไม่ได้มองไปที่คนพวกนั้น แต่หูเขาก็ได้ยิน มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มออกมา..เมื่อเห็นผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง

"หนูพูดอะไรออกมา" ผกากรองรีบห้ามลูกสาวไม่ให้พูดมากไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าครอบครัวของนางจะไม่เหลืออะไรแล้ว นางก็ไม่อยากจะขายหน้าวงศ์ตระกูลมากไปกว่านี้

หญิงสาวเริ่มได้สติบ้างก็ตอนที่เห็นรอยยิ้มของเขา เหมือนกับพอใจที่เห็นความพินาศย่อยยับของเธอ ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ เขาเป็นใคร ตอนนี้หญิงสาวเริ่มจะถามตัวเอง เพราะมันดูไม่ปกติ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับครอบครัวเธอมันเร็วมาก จนบางครั้งเธอตั้งสติไม่ทัน

มันคือฝีมือของเขาหรือเปล่า เธอหวนคิดไปถึงวันที่พ่อเกิดอุบัติเหตุ แต่ตำรวจก็จับคนที่ชนแล้วหนีไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่กล้องวงจรปิดก็จับได้ทุกมุม นอกเสียจากว่า คนที่ทำจะเป็นผู้มีอิทธิพลเหนือกฎหมาย

"ฉันขอคุยกับคุณแค่สองคน" ถ้ามันเป็นฝีมือของเขาจริง ชาตินี้เธอจะไม่มีวันอภัยให้ผู้ชายคนนี้เลย และเธอจะทำทุกอย่างให้เขาพินาศย่อยยับเหมือนกับครอบครัวของเธอ

มาเฟียหนุ่มมองไปที่ลูกน้อง แล้วก็ขยับใบหน้านิดหนึ่ง เพื่อสั่งการลูกน้อง และพวกมันก็ทำตามโดยที่ไม่ต้องพูดกันเลยด้วยซ้ำว่าเขาสั่งอะไร

พวกมันพาคนที่นั่งอยู่ด้านในให้ออกไปจากห้องนั้นก่อน

ตอนนี้เหลือทิ้งไว้แค่คนสนิทของเขา และผกากรองแม่ของเธอ

"ฉันบอกว่าฉันขอคุยกับคุณแค่สองคนไง" ตอนนี้แม้แต่แม่ของเธอ เธอก็ไม่อยากให้อยู่ตรงนี้ด้วย

"วันหนึ่งจะทำอะไรลูก" ถึงแม้ว่าผีพนันจะเข้าสิงจนผกากรองไม่เป็นผู้เป็นคน แต่นางก็ยังรักและเป็นห่วงลูกสาว

ที่นางเอาชื่อลูกสาวมาใช้เพื่อขอกู้เงินก้อนนี้ นางก็คิดว่าจะเล่นได้ แล้วเอาเงินก้อนที่กู้มาใหม่คืนให้พวกเขาโดยที่ไม่ให้ลูกสาวเดือดร้อน

"เชิญคุณออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่า" ขอนไม้เดินมาเชิญให้ผกากรองออกไปกับเขา เพราะดูเหมือนว่าผู้เป็นนายก็อยากจะคุยกับเธอแค่สองคนเหมือนกัน

ผกากรองยอมออกไปแต่โดยดี แต่ก่อนจะออกไปนางก็หันมามองดูลูกสาวแบบเป็นห่วง

"อยากจะคุยอะไรก็ว่ามา"

"คุณตกลงอะไรกับแม่ฉันไว้ เรื่องเงินพวกนี้" หญิงสาวมองไปที่เงินกองนั้น เพราะมันยังอยู่ที่เดิม

"ก็แบบที่เธอคิดนั่นแหละคือแม่ของเธอ ขายเธอให้ฉันแล้ว"

"ฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าไม่มีใครมีสิทธิ์มาขายฉัน..นอกจากฉันจะขายตัวเอง"

มาเฟียหนุ่มมองเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าและมองตั้งแต่เท้าขึ้นไปจนถึงใบหน้างาม เหมือนกับเขาตีราคาในตัวเธอ

"เท่าไรที่เธอต้องการ"

"ทั้งหมดที่แม่ฉันเป็นหนี้คุณ รวมทั้งบ้านและที่ดิน และทุกอย่าง"

"เธอรู้ไหมว่าแม่เธอเป็นหนี้ฉันเท่าไร"

"ฉันไม่รู้"

"เธอคิดว่าตัวของเธอมีค่ามากขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เดี๋ยวผมไปส่ง" ขอนไม้เดินตามหลังออกมา

"ฉันกลับเองได้" หญิงสาวคิดว่าจะเดินออกมาเรียกแท็กซี่

"คุณอย่าลืมนะว่าตอนนี้คุณคือผู้หญิงของเจ้านายผม พวกผมคงไม่ปล่อยให้คุณไปยืนโบกแท็กซี่อยู่ข้างถนนหรอก"

วันหนึ่งยอมกลับมากับคนของเขาแต่โดยดี ตอนนี้ผกากรองแม่ของเธอไม่กล้าแม้แต่จะมีปากเสียง นางรู้ดีว่าลูกสาวต้องเดือดร้อนแบบนี้ เพราะนางเป็นต้นเหตุ

[บ้านทรัพย์ไพศาล]

เพียงไม่นานรถคันหรูก็ได้มาจอดที่หน้าบ้าน

"พวกคุณไม่ต้องเข้าไป เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะไปหาเขาที่คลับเอง" ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวเดินลงรถได้สั่งคนของเขาไว้ เพราะเธอไม่อยากจะให้ปู่ของเธอเห็นคนพวกนี้อีกแล้ว

"เย็นนี้พวกผมจะมารับ"

"หนึ่งจะไปไหนเหรอลูก" ผกากรองพอจะจับใจความได้บ้าง เพราะนางไม่รู้เลยว่าลูกสาวตกลงอะไรไว้กับเจ้าพ่อมาเฟียคนนั้น

"แม่ไม่ต้องรู้หรอกค่ะ แม่แค่ดูแลคุณปู่แทนหนึ่งจนกว่าหนึ่งจะกลับมา" วันหนึ่งไม่อยากจะพูดแม้แต่กับแม่ของเธอ ขาเรียวก้าวเดินขึ้นห้องไปแบบช้าๆ 

"งื้อออ" พอขึ้นไปถึงห้องนอน เธอก็ฟุบลงกับหมอนพร้อมกับปล่อยน้ำตาที่มันคั่งอยู่ด้านในออกมาจนหมด 

"พ่อคะ หนึ่งทำดีที่สุดแล้วใช่ไหม ต่อไปนี้เราจะได้ของของเรากลับคืนมาทั้งหมด พ่อเป็นกำลังใจให้หนึ่งด้วยนะ" หญิงสาวได้แต่พูดกับรูปของผู้เป็นพ่อ ถ้าพ่อของเธอยังอยู่ เธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้แน่