แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 50

หลายวันผ่านไป...

ฉันถูกคุณชินกรณ์บังคับให้อยู่แต่ในห้อง ถึงเขาจะไม่ได้บอกว่ากักขังฉันแต่มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย ฉันต้องอยู่ในห้องที่กว้างขวางแต่น่าอึดอัด ออกไปไหนก็ไม่ได้ จะทำอะไรก็ต้องสั่งให้แม่บ้านทำให้ทั้งหมด ส่วนตัวเขาก็หายไปเลย

มันดูเหมือนกับว่าฉันงี่เง่าในสายตาของเขา แต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่เมียส่วนใหญ่จะรู้ว่าผัวตัวเองเปลี่ยนไปยังไงบ้าง แล้วยังมีหน้าพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้านหยามหน้าฉันอีก

ที่ผ่านมาทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปยังไงบ้าง ตอนที่เขาดีก็ดีจนใจหาย บทจะร้ายก็กลายเป็นคนเย็นชาไม่สนใจความรู้สึกอะไรของฉันเลย

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มาตามรังควานอะไรฉัน เราสองคนไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกัน อาจจะเป็นเพราะคุณชินกรณ์สั่งห้ามอะไรบางอย่างไว้เธอถึงไม่กล้ามายุ่งกับฉัน หรืออาจจะคิดว่าต่อให้ทำอะไรฉันไปคุณชินกรณ์ก็ไม่สนใจฉันอยู่ดี

แต่เอาจริงผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมดูดีในแบบของลูกเศรษฐีเลยก็ว่าได้ การแต่งตัวการกระทำการวางตัวต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ มันดีซะจนฉันเองก็รู้สึกอายเลยเหมือนกัน เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยมีความเพียบพร้อมของกุลสตรีเลยสักนิด ฉันเป็นผู้หญิงห้าวๆ พูดจาเหมือนไม่ค่อยเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ แถมยังชอบดื้อมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ใครหลายๆ คนไม่ชอบในตัวของฉัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร้ก~

"ป้าเอาอาหารกลางวันมาให้ค่ะคุณฟ้า"

"ขอบคุณมากนะคะ แต่ป้าเอาวางไว้ตรงนั้นแหละฟ้ายังไม่หิว"

"คุณฟ้าอย่าประชดด้วยการทรมานตัวเองแบบนี้เลยนะคะมันไม่ดีหรอกค่ะ"

"ฟ้าไม่ได้ทรมานตัวเองค่ะแต่ฟ้ายังไม่ค่อยหิวก็เลยยังไม่อยากกินอะไร" ฉันไม่ได้คิดที่จะทรมานตัวเองหรอก แต่อารมณ์มันเป็นแบบนี้ใครจะไปกินอะไรได้ลง

"ป้าเข้าใจนะคะว่าคุณฟ้าไม่ชอบที่ถูกสั่งให้อยู่แต่ในห้องแบบนี้ แต่เพราะคุณชินกรณ์เป็นห่วงคุณฟ้านะคะ เลยไม่อยากให้คุณฟ้าออกไปไหน"

"ก็เลยต้องบังคับให้ฟ้าอยู่แต่ในห้อง ให้คนของตัวเองคอยเฝ้าทุกเวลา"

"โถ่คุณฟ้าคะ..."

"ความจริงเขาจะได้ไปอยู่กับคนที่ตัวเองรักต่างหาก"

"หมายความว่าไงคะ?"

"เขากับผู้หญิงคนนั้นป้าดูไม่ออกจริงๆ หรอคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้าน ทั้งๆ ที่ฟ้าก็อยู่ จะบอกว่าไม่มีที่ไป ทำไมถึงไม่เช่าคอนโดหรือไม่เช่าห้องให้อยู่แยกไปเลยล่ะคะ ทำไมต้องพามาอยู่ที่บ้านด้วย"

"คงไม่มีอะไรหรอกมั้งคะคุณฟ้า อาจจะคิดมากไปเองก็ได้"

"ป้าคะ คนเป็นเมียยังไงก็รู้ดีที่สุดนะคะว่าผัวตัวเองเปลี่ยนไปยังไง ปากบอกว่าไม่มีอะไรแต่การกระทำมันไม่ใช่เลยนะคะ"

"ช่วงนี้คุณฟ้าอารมณ์แปรปรวนบ่อย ก็เลยคิดมากไปเองนะคะป้าว่าอย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้เลยดีกว่า"

"ไม่ให้ฟ้าคิดเลยมันคงไม่ได้หรอกค่ะ บทที่เขาจะดีก็ดีใจหาย บทจะได้ร้ายก็..." ฉันกลืนคำที่จะพูดออกมาลงคอไป เปลี่ยนเป็นถอนหายใจออกมาอย่างแรงแทน ก่อนหน้านั้นเขาดีกับฉันจนฉันเองก็หลงคิดไปว่าเขาคงจะลืมเรื่องแก้แค้นไปแล้ว จนตอนนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาเลิกคิดเรื่องแก้แค้นนั้นไปหรือยัง

"ป้าไม่อยากให้คุณฟ้าคิดมากแบบนี้เลยค่ะ กลัวว่ามันจะส่งผลกระทบไม่ดีถึงคุณหนูในท้อง"

"ฟ้าก็ไม่อยากคิดมากหรอกค่ะ แต่เขาก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ เปลี่ยนไปจนฟ้าเองก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน"

"ป้าไม่รบกวนคุณฟ้าแล้วจะดีกว่าค่ะ คุณฟ้าอย่าลืมทานข้าวทานยานะคะ อยากได้อะไรก็เรียกแม่บ้านได้เลย"

"ค่ะ"

พอป้าแม่บ้านเดินออกไปฉันก็หันมองไปที่ถาดอาหารที่วางอยู่แล้วถอนหายใจออกมาอย่างแรง ในใจลึกๆ ฉันก็อยากจะทำอะไรที่มันเหมาะสมกับชีวิตของฉัน แต่พอนึกถึงลูกน้อยในท้องแล้วฉันก็ทำไม่ลง

ฉันอยากไปอยู่กับแม่ อยากไปใช้ชีวิตอยู่กับแม่ อยู่ด้วยกันสองคนแม่ลูก มันคงจะมีความสุขดีที่ไม่ต้องวุ่นวายกับใครและไม่มีใครมาวุ่นวายด้วย