แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 51

เวลาผ่านไป...

ฟ้าฝันเดินวนเวียนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เพราะไม่ได้ออกไปไหนและก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วย

แต่มันก็ยังน่าอึดอัดอยู่ดีเพราะไม่ว่าเธอจะไปทำอะไรที่ไหนลูกน้องของชินกรณ์ก็จะคอยตามติดเธอไปตลอด ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เธอได้อยู่ตามลำพังกับเพื่อนหรือเดินไปไหนเพียงตัวคนเดียวเลย

ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยได้สนใจอะไรในตัวของเธอ ส่วนใหญ่จะสั่งให้ลูกน้องเป็นคนคอยดูแลมากกว่า

ครืด ครืด ครืด

หญิงสาวมองไปตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะนั่นไม่ใช่โทรศัพท์ของเธอ แต่เป็นโทรศัพท์ของชินกรณ์ที่เขาลืมเอาไว้ เมื่อคืนเขามานอนอยู่กับเธอที่ห้องและออกไปแต่เช้า แต่ดันลืมโทรศัพท์มือถือเอาไว้ที่โต๊ะหัวเตียง และตอนนี้ก็มีเบอร์โทรเข้ามา เป็นเบอร์ที่ไม่ได้ถูกการบันทึกชื่อเอาไว้

ฟ้าฝันนั่งมองจนกระทั่งสายตัดไป และก็โทรเข้ามาอีกหลายๆ ครั้ง จนเธอหยิบขึ้นมากดรับสายด้วยความรำคาญ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรออกไป ปลายสายก็พูดเสียงเจื้อยแจ้วเข้ามาจนแสบแก้วหู

( ถ้าคุณไม่ทำตามข้อตกลงของเรา ฉันจะเอาเรื่องที่คุณกับฉันทำด้วยกันไปบอกให้ฟ้าฝันรู้ นังเด็กนั่นมันจะได้ตาสว่างสักที จะได้รู้ว่าคุณไม่เคยรักมันเลย แต่ที่คุณทำแบบนี้ก็เพื่อจะแก้แค้นให้กับตัวเอง เช็คเงินสดยี่สิบล้านที่คุณให้ฉัน ฉันจะเอาไปให้ฟ้าฝันดูว่าคุณเอาเงินนี้มาให้ฉันเพื่อให้ฉันทำให้มันออกไปจากครอบครัวของตัวเองให้ได้ )

"...." หญิงสาวยืนกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น หลังจากที่ได้รู้ความจริงหมดทุกอย่าง รู้ว่าตัวเองถูกหลอกมาโดยตลอด รู้ว่าเขาไม่เคยมีความจริงใจอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

( ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ คุณเถียงไม่ออกหรอ แต่คุณจะมาโทษฉันไม่ได้นะ เพราะคุณเป็นคนที่ผิดคำพูดเอง และฉันก็ต้องทำแบบนี้เพื่อปกป้องตัวฉัน )

"ไม่ต้องพูด ไม่ต้องไปบอกอะไรแล้วล่ะค่ะ ฉันรู้หมดแล้ว ขอบคุณนะที่มาบอกเรื่องนี้กับฉัน คุณแม่เลี้ยง..."

พูดจบเธอก็กดตัดสายและวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมทันที ถึงแม้เบอร์ที่โทรเข้ามาจะไม่ปรากฏชื่อว่าเป็นใครแต่เธอก็จำน้ำเสียงนี้ได้ว่าเป็นน้ำเสียงของแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงรับเงินจากชินกรณ์วางแผนร่วมมือกันเพื่อที่จะทำให้เธอต้องผิดใจกับผู้เป็นพ่อ จะได้ไม่ต้องกลับไปที่บ้านอีกสินะ

แกร้ก!

"ฟ้าฝันเธอเห็นโทรศัพท์ฉันหรือเปล่า?" ชินกรณ์เปิดประตูเข้ามาเอ่ยถามภรรยาสาวที่ยืนดวงตาแดงก่ำอยู่

"วางอยู่นี่ไง" เธอชี้ให้ชินกรณ์มองไปที่โต๊ะหัวเตียง

เขารีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที

"เดี๋ยวสิ..."

"อะไร?"

เพี๊ยะ!!

จังหวะที่ชินกรณ์หันกลับมามองก็ถูกฟ้าฝันตบหน้าไปอย่างแรงจนใบหน้าหันไปตามแรงตบ และปรากฏรอยมือขึ้นบนแก้มของเขาทันที

"คนเลว!"

"ซี๊ด..." เขายกมือลูบที่ใบหน้าของตัวเอง พร้อมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มไปมา แต่ไม่ได้โต้ตอบหรือพูดอะไรใส่เธอ

"ฉันเกลียดคุณที่สุด!"

"เกลียดแล้วไง สุดท้ายเธอก็ต้องอยู่กับฉันอยู่ดี"

"ออกไป!"

"...."

"ฉันบอกให้ออกไป!!" ฟ้าฝันตวาดใส่ชายหนุ่มตรงหน้าสุดเสียง ก่อนจะผลักดันชายหนุ่มให้ออกไปจากห้องนอนของเธอ และปิดประตูลงอย่างแรง จากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งตรงประตูร้องไห้ออกมาจนเสียงสะอึกสะอื้น ปานคนจะขาดใจ

"ฮึกกฮื้ออ..."

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเพิ่งจะรู้ว่าเธอถูกเขาหลอกมาโดยตลอด จนตอนนี้เธอกำลังรับผู้ชายใจร้ายคนนั้น เพราะอยู่ในช่วงที่เธอกำลังเสียใจ พอมีคนเข้ามาปลอบมาพูดดี มาทำให้เธอรู้สึกดี ก็เลยทำให้เธอหลงรักได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ ทำเธอถูกมองว่าเป็นคนโง่ ทำให้เธอต้องเสียใจแบบนี้

และที่น่าเสียใจมากที่สุดก็เพราะเรื่องนี้เขาทำกับคนในครอบครัวของเธอ ร่วมมือกับคนในครอบครัวของเธอ กำจัดเธอให้ออกไปให้พ้นทาง

ถ้าวันนี้เธอไม่รับโทรศัพท์ของเขา เธอก็คงจะกลายเป็นคนโง่อีกนาน เป็นคนโง่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นกำลังถูกหลอก ถูกเขาเล่นละครใส่แต่เธอก็ยังเชื่อ ผู้ชายคนนี้ใจร้ายที่สุดเลือดเย็นที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอเลย

"ฮึกกฮื้ออ..." หญิงสาวนั่งก้มหน้าร้องไห้ออกมาจนสุดเสียง โดยที่เธอเองก็ไม่ได้สนใจเลยว่าคนภายนอกจะได้ยินหรือเปล่า รู้แต่ว่าตอนนี้เธอเสียใจและเกลียดตัวเองมากที่เชื่อใจคนอย่างเขาจนกลายเป็นคนโง่แบบนี้

ตอนแรกเธอก็แอบเผื่อใจเอาไว้บ้างว่าการที่ชินกรณ์ทำแบบนี้ต้องหวังผลอะไรอย่างแน่นอน แต่เพราะหัวใจกำลังอ่อนแอเธอเลยเชื่อใจคนอย่างเขาอย่างง่ายดาย โดยที่เธอไม่เหลือเผื่อใจเอาไว้เจ็บเลยสักนิด เพราะความเชื่อใจความไว้ใจต่อผู้ชายคนนั้นล้วนๆ ทำให้เธอต้องเจ็บเจียนตายแบบนี้