แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 79

เวลาต่อมา....

ชินกรณ์พาลูกชายตัวอ้วนออกไปเที่ยว เริ่มแรกเลยคือการพาไปสวนสัตว์ จากนั้นก็ตบท้ายด้วยสวนสนุกที่มีของเล่นมากมาย และก็พากันมาหาของกินที่ร้านอาหารหรู พร้อมกับซื้อของเล่นให้มากมาย เพื่อที่จะเอาใจลูกชาย และอยากให้ลูกชายติดเขาบ้าง อย่างน้อยยอมให้เขาเข้าใกล้ฟ้าฝันได้บ้างก็ยังดี เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเอาใจลูกชายแบบไหน คนที่รู้ใจลูกหมูมากที่สุดก็เห็นแต่จะมีฟ้าฝันเพียงคนเดียวเท่านั้น

"อย่าเล่นสิครับลูกหมู" ฟ้าฝันดุลูกชายที่นั่งอยู่บนตัก เพราะลูกหมูกำลังพยายามคว้าของเล่นมาเพื่อจะเล่นให้ได้

"ส่งลูกมาให้ฉันสิเดี๋ยวฉันอุ้มลูกหมูเอง"

"ไม่เป็นไร"

"เหนื่อยหรอสีหน้าดูไม่ดีใจเลยที่ฉันพาออกมาเที่ยว"

"เปล่าหรอก"

"ถ้าเหนื่อยคืนนี้ก็เอาลูกหมูมาอยู่กับฉันสิ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะดูลูกหมูให้เอง"

"ไม่เป็นไรฉันดูลูกหมูได้"

ชินกรณ์รู้ว่าเธอเหนื่อยกับการที่ต้องคอยดูแลลูกในวัยนี้ แต่เธอไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใครเลย แม้กระทั่งเขาที่เป็นพ่อของลูกหมู

ดูจากสีหน้าในตอนนี้ของเธอก็รู้แล้วว่าเธอเหนื่อยมาแค่ไหน หลังจากที่มาอยู่ที่นี่พี่เลี้ยงก็ลาออกไปพอดีฟ้าฝันเลยต้องคอยดูแลลูกเอง

"...." ชินกรณ์นั่งก้มหน้าดูเมนูอาหารไปอย่างเงียบๆ

"แล้วนี่จะกลับเลยหรือเปล่า หรือว่าคุณจะไปที่ไหนอีก?"

"ถ้าเธอเหนื่อยกลับกันเลยก็ได้ฉันไม่เรื่องมากหรอก"

"เฮ้อ..."

"แล้วนี่ลูกหมูไม่ร้องกินนมหรอ"

"นมที่เอามามันหมดแล้วน่ะกลับไปถึงบ้านค่อยกิน ฉันลืมเอานมมาสำรองเพิ่มอีกไม่คิดว่าลูกหมูจะกินเยอะ" เธอนั่งบ่นเบาๆ เพราะไม่คิดว่าลูกชายจะกินจุจนนมที่เตรียมมาไม่พอแบบนี้ และเธอก็เตรียมมาสำหรับพอกินต่อวันเท่านั้นไม่อยากชงไว้แล้วเสีย

"ลูกหมูกินเยอะมากเลยนะ ดูตัวหนาขึ้นเยอะเลย"

"นี่คุณหมอก็สั่งลดแล้วเนี่ย กลัวว่าน้ำหนักจะเกินมาตรฐานไปเยอะ"

"เอาน่า ถ้าลูกแข็งแรงไม่มีอะไรก็ปล่อยให้กินไปเถอะ ดูจากช่วงแรกๆ จนถึงตอนนี้ที่ลูกหมูมาอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่เคยเห็นลูกหมูป่วยเลยนะดูแข็งแรงดี"

"อืม ตั้งแต่ออกมาลูกหมูยังไม่เคยป่วยสักครั้งหรอก"

"เก่งจัง...ลูกหมูครับมาหาพ่อไหม"

"...." เด็กน้อยมองผู้เป็นพ่อตาแป๋ว ก่อนจะอ้าแขนกว้างตอบรับให้ชินกรณ์อุ้มออกไปจากตักของฟ้าฝัน ขณะเดียวกันมือเล็กๆก็คว้าโทรศัพท์มือถือของชินกรที่วางอยู่บนโต๊ะและทำตกลงไปในถ้วย

"ตายจริง!" ฟ้าฝันอุทานออกมา เพราะชินกรณ์จะหวงโทรศัพท์มาก เพราะในโทรศัพท์ของเขามันมีงานทุกอย่างรวมอยู่ในนั้นเขาจึงไม่ค่อยอยากให้ใครยุ่ง

"ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวค่อยให้คนไปซื้อใหม่"

"แต่คุณชอบเก็บงานไว้ใช้โทรศัพท์ไม่ใช่หรอ แบบนี้งานของคุณก็.."

"ฉันไม่ได้ทำงานในโทรศัพท์แล้ว ให้ลูกน้องเก็บข้อมูลเอาไว้ให้น่ะ เพราะฉันรู้ว่าลูกชายตัวแสบของฉันทั้งดื้อและซนขนาดไหน"

"...."

"เธอกินข้าวเถอะเดี๋ยวฉันดูแลลูกให้"

"แล้วคุณล่ะ?"

"ห่วงฉันหรอ?"

"เปล่า ลูกหมูนั่งอยู่บนตักแบบนั้นจะกินยังไง"

"งั้นเดี๋ยวฝากให้ลูกน้องของฉันพาไปเดินเล่นก่อนก็ได้"

"...."

"เฮ้ย.."

"ครับนาย"

"ดูแลลูกหมูให้ที ดูแลเท่าชีวิตนะนี่ลูกชายของฉัน เป็นนายน้อยของพวกแก"

"ครับนาย"

ลูกน้องอุ้มลูกหมูพาเดินออกไปเล่นที่ด้านนอก เพื่อให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ชินกรณ์มองไปที่ภรรยาแล้วถอนหายใจออกมาเพราะลำคอของเธอมันไม่มีเครื่องประดับเลยสักชิ้นเดียว

"สร้อยที่ฉันซื้อให้ฉันไม่เห็นเธอใส่เลย"

"ใส่มาก็โดนลูกหมูดึงขาดสิ ฉันจะใส่ทำไมเก็บเอาไว้นั่นแหละดีแล้ว"

"แต่ฉันอยากเห็นเธอใส่นะ ฉันซื้อมาให้เธอใส่ไม่ได้ซื้อมาให้เธอเก็บ"