แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 646

บทที่ 646 ฉันไม่ชอบอธิบาย

“ฉันไม่ต้องการ!”

นรมนทำท่าทาง และไม่สนว่าบุริศร์จะเข้าใจหรือไม่ หลังจากแสดงออกไปแล้วก็หันตัวเดินออกไป

บุริศร์เข้าใจ

เขารู้ว่านรมนไม่ได้เห็นแก่เงินตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็คงไม่ต้องการ แต่เขาไม่รู้ว่าควรให้อะไรกับเธอดี เหมือนว่านอกจากเงินแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น

“นรมน!”

บุริศร์อยากตามไปด้วยจิตใต้สำนึก แต่จู่ๆ ก็ปวดศีรษะอย่างรุนแรง ทั้งร่างล้มคุกเข่าบนทางเดินเสียงดังพรึ่บ

เขาประคองศีรษะ เจ็บเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เห็นนรมนจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกปวดใจก็แทบทะลุความปวดศีรษะไปแล้ว

“ประธานบุริศร์! คุณเป็นยังไงบ้าง?”

บอดี้การ์ดรีบเดินเข้ามา แต่บุริศร์ไม่สามารถควบคุมอาการปวดศีรษะของตัวเองได้

เขาเอาศีรษะกระแทกกับกำแพงทีละครั้ง ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นเหมือนฝันร้าย มันมากขึ้นเรื่อยๆ

จริงๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว

นรมนหย่ากับเขาก็ดีแล้ว อย่างน้อยสภาพตัวเองในตอนนี้เธอก็ไม่รู้ อย่างน้อยถ้าตัวเองตายไปจริงๆ เธอจะได้ไม่เสียใจเกินไป

บุริศร์ปลอบตัวเองแบบนี้ แต่หัวใจเจ็บปวดจนแทบเป็นตะคริว

บอดี้การ์ดเห็นบุริศร์แย่แบบนี้ ก็รีบเรียกคุณหมอ

นรมนไม่กล้าหันศีรษะกลับมา และไม่อนุญาตให้ตัวเองหันศีรษะกลับ ในเมื่อตัดสินใจหย่าแล้ว ก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป

เธอไม่เห็นสภาพปวดร้าวแทบอยากตายของบุริศร์เลยสักนิด แน่นอนว่าไม่เห็นภาพบุริศร์เอาศีรษะกระแทกกำแพงด้วย

นรมนเดินออกไปจากโรงพยาบาล แต่เจอคนคนหนึ่งหน้าประตู

บุลินของห้างGolden Harvest พนักงานขายคนนั้นในตอนแรก

หลังจากเธอเห็นนรมนเดินออกมา ก็รีบเข้าไปทักทาย คุกเข่าลงต่อหน้านรมน

“คุณนาย ฉันมีตาหามีแววไม่ ฉันพูดไม่เป็นจริงๆ ฉันตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก ขอร้อง อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ ฉันมีคนแก่และเด็กต้องดูแล เสียงานนี้ไปไม่ได้จริงๆ ขอร้องใจดีกับฉันนะคะ”

ขณะที่พูด บุลินก็โค้งศีรษะให้นรมนต่อหน้าสาธารณะ

นรมนตกตะลึงทันที

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“คุณรีบขึ้นมา!”

นรมนพูดจบก็พบว่าตัวเองเปล่งเสียงไม่ได้

เธอไม่สามารถเผชิญกับความจริงที่ตัวเองเป็นใบ้ได้ ทุกครั้งที่ร้อนใจจะตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากตะโกนแล้วก็รู้สึกเศร้าใจที่คนอื่นไม่ได้ยินมันเลย

ยิ่งคนรอบข้างเยอะเรื่อยๆ คนก็ยิ่งคุยกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้อ่ะ ทำเกินไปหรือเปล่า ผู้หญิงคนนี้จะบีบบังคับให้เธอทำอะไรน่ะ?”

“นั่นสิ ให้คุกเข่าโดยที่ไม่พูดอะไร จริงๆ เลยนะ”

ได้ยินความคิดเห็นจากคนรอบข้าง นรมนก็ยิ่งทรมาน

เธอไม่ใช่ไม่อยากให้บุลินลุกขึ้น แต่พูดออกไปไม่ได้

บุลินเห็นคนรอบข้างอยู่ฝั่งเธอ ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“คุณนาย ฉันรู้ว่าตอนอยู่ที่ห้างฉันผิดไปแล้ว แต่คุณด่าฉันได้ ตีฉันได้ ขอร้องคุณอย่าให้ผู้จัดการไล่ฉันออกเลยนะ ครอบครัวฉันมีน้องชายที่เป็นผักต้องการให้ฉันเลี้ยงดู ถ้าไม่มีงานนี้ ครอบครัวฉันทั้งหมดต้องอดตายแน่ๆ คุณนาย ขอโทษ ความผิดฉันเอง ฉันไม่ดีเอง ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ”

บุลินร้องไห้น่าสังเวชมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขนาดใช้สองมือกอดขาสองข้างนรมนไม่ให้เธอเดินไป

นรมนทำอะไรไม่ค่อยถูก ขณะที่ก้มหน้ามองบุลิน ถึงได้เห็นรอยยิ้มมีเล่ห์เหลี่ยมที่มุมปากบุลินพอดี

เธอเข้าใจในพริบตาเดียว

บุลินจงใจแสดงละครให้คนอื่นดู

พอคิดว่าตัวเองตกเข้ามาอยู่ในการแสดงนี้ แม้แต่พนักงานห้างตัวน้อยคนหนึ่งก็ยังรังแกตนแบบนี้ นรมนโกรธไม่ไหวแล้ว

ถ้าเธอจำไม่ผิด ตอนนี้ห้างGolden Harvestเป็นของเธอแล้วใช่ไหม?

ดวงตานรมนเย็นเล็กน้อย ยื่นมือออกมาจับไหล่บุลินทันที

บุลินสับสนนิดหน่อย ไม่รู้นรมนจะทำอะไร แต่ยังคงไม่ลืมการแสดงของตัวเอง ร้องไห้ขณะที่พูดขึ้น “คุณนาย คุณตีฉันเถอะ คุณตีได้เลย แค่ให้ฉันทำงานอยู่ก็พอ”

ความเย็นยะเยือกฉายแววในดวงตานรมน

ยังไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆ!

ในเมื่อพูดไม่ได้ ถ้าลงมือได้ก็อย่าโวยวายแล้วกัน

นรมนทำท่าทุ่มไหล่ โยนบุลินออกไปทันที

“อ๊าก!”

บุลินไม่ทันระวังตัวสักนิด ถูกโยนออกไปทันที ร่างกายอยู่ในท่าทางเป็นเส้นโค้งล้มลงไปไกลร้อยเมตร ท่าทางเหมือนสุนัขกินอึ ฟันหักสองซีก เลือดสดไหลออกมา

“แกลงมือตีฉันได้ยังไง?”

บุลินเจ็บจนรีบกระโดดขึ้นมา ชี้หน้ากล่าวหานรมน

คนรอบๆ ต่างพากันรุมล้อมนรมนทันที

“เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงอย่างคุณ? ลงมือได้ยังไง? ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว”

“ใช่ รังแกคนแบบนี้ได้ยังไง? ไม่ให้ไป!”

“แจ้งตำรวจ! รีบแจ้งตำรวจ!”