แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 226

บทที่ 226 ขอดูมือถือของเธออีกครั้งได้ไหม?

“โอ๊ย！”

ตุลยาไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกกมลจู่โจมทันที ยกมือขึ้นและตบลงมาด้วยความขาดสติ

“กมล！”

นรมนตกใจ กอดกมลเอาไว้แน่น และฝ่ามือของตุลยาก็ตกลงมา

เสียง“เพียะ”ดังขึ้น ฝ่ามือของตุลยาตบลงบนใบหน้าของนรมน ส่งเสียงดังกังวาน

ทั้งสองนิ่งไปพร้อมกัน

ตุลยาไม่คิดว่าตนเองจะลงไม้ลงมือ แถมยังตบลงบนใบหน้าของคนอย่างจัง ส่วนนรมนก็ไม่ได้สติไปชั่วขณะ

บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กกับพนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นเช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างคุมเชิงอย่างตึงเครียด

“ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ตุลยารู้สึกชาฝ่ามือเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าการตบเมื่อกี้ไม่ได้เบาๆ

นรมนกลับมองหน้าเธอและกล่าวเสียงเบาว่า：“ฉันขอดูมือถือของเธออีกครั้งได้ไหม？”

ประโยคนี้ทำให้ตุลยารู้สึกหดหู่ใจ ตอนนี้ความโกรธทั้งหมดเปลี่ยนเป็นความจนปัญญา

“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่สาว พี่มองเห็นฉันดูเหมือนโจรลักพาตัวได้อย่างไร？คงไม่ใช่เพราะฉันเสียโฉมถึงได้สงสัยฉันใช่ไหม？”

“ฉันเพียงแค่อยากดูมือถือของเธอ”

นรมนดื้อรั้นมาก

ตอนนี้กมลก็มองออกมา เป็นหม่ามี้ของเธอที่กวนใจคนอื่นไม่ยอมหยุด

เธอดึงชายเสื้อของนรมนเบาๆและกระซิบถามว่า：“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี้ต้องอยากดูมือถือของคนอื่นด้วยคะ？”

คำถามนี้นรมนไม่สามารถตอบกมลได้ ส่วนตุลยายิ่งอยากรู้ เพียงแต่เพราะเมื่อกี้ตนเองพลั้งมือไป เธอจึงยื่นมือถือให้ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

“อ่า ไม่ต้องพูดละ พี่สามารถดูทุกอย่างในมือถือของฉันได้ เพียงแค่ห้ามยุ่งกับมัน”

พูดจบก็ยื่นมือถือให้นรมนเหมือนเด็กๆ

นรมนรับมือถือมา เริ่มดูผ่านๆอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะคลังภาพ เธอต้องการหาเบาะแสอะไรก็ตามจากมือถือเครื่องนี้ จนกระทั่งหวังว่าจะเจอรู้ภาพที่เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเธอสักเล็กน้อย

แต่น่าเสียดาย ไม่มีอะไรสักอย่าง

นรมนเลื่อนไปเลื่อนมา จนพบเข้ากับรูปภาพหนึ่ง

บนภาพนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ภายใต้แสงแดด พร้อมกับความระทมทุกข์เล็กน้อย ทำให้คนรู้สึกสงสาร เพียงแต่นี้ไม่ใช่จุดที่ทำให้นรมนประหลาดใจ จุดที่เธอประหลาดใจก็คือ นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าตาเหมือนกับผู้หญิงในภาพวาดที่เธอนำออกมาจากห้องภาพของชินทรอย่างยิ่ง

“ผู้หญิงคนนี้คือใคร？”

นรมนถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ตุลยาเหลือบมองและตอบว่า：“แม่ของฉันเอง！”

“แม่ของเธอ？”

“ใช่สิ！”

ตุลยาพยักหน้า กล่าวอย่างภาคภูมิใจสุดๆ：“แม่ของฉันสวยไหม？ฉันจะบอกให้นะแม่ของฉันตอนสาวสวยมาก เพียงแค่ตอนนี้อายุเยอะแล้ว เอ๋？พี่รู้จักแม่ของฉันหรือ？”

คำถามนี้นรมนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

รู้จักไหม？

ในความเป็นจริงเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เลย

แต่หากบอกไม่รู้จัก ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับที่ตนเองเคยจินตนาการเอาไว้ เธอมักจะรู้สึกว่าทั้งสองน่าจะมีความเกี่ยวข้องกัน แต่ตอนนี้กลับหาไม่เจอว่าจุดเชื่อมต่ออยู่ตรงไหน

นรมนส่ายหน้า ส่งมือถือคืนให้แก่ตุลยา

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอีกฝ่ายซุกซ่อนไว้เก่งเกินไป หรือตนเองเข้าใจตุลยาผิด ถึงอย่างไรมือถือของตุลยาสะอาดสุดๆ ไม่มีอะไรที่น่าสงสัย

“ขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันบุ่มบ่ามไปเอง”

นรมนรีบกล่าวขอโทษ

ท่าทีโต้ตอบของตุลยาดูค่อนข้างเกรงใจ

“เมื่อกี้ฉันก็ทำไม่ดี ว่าแต่แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับพี่？พ่อแม่ของพี่ถูกคนลักพาตัวไปหรือคะ？ฉันสามารถให้คนช่วยตรวจสอบได้”

คำพูดของตุลยาทำให้นรมนคิดปฏิเสธทันที เพียงแต่นึกถึงปัญหาที่เกิดขึ้นจริง

ถ้าบอกว่าตอนนี้เธอถูกคนเฝ้าติดตาม มือถือถูกดักฟัง เธอจะไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง ตุลยาตรงหน้าอาจจะสามารถลองตรวจสอบให้ได้

“เธอกำลังจะไปไหน？”

นรมนถามขึ้นมาทันที

ตุลยายักไหล่และตอบว่า：“ตอนนี้ฉันน่าเกลียดแบบนี้ ฉันจะไปที่ไหนได้ เพียงแต่ฉันได้ยินมาว่าในอเมริกามีผู้เชี่ยวชาญด้านความงาม สามารถรักษาแผลไฟไหม้ ฉันจึงอยากลองดู แต่พ่อของฉันไม่ยอมเห็นด้วยเด็ดขาด ฉันจึงต้องแอบออกไป ใครจะไปคิดว่าจะถูกพี่จับตัวเอาไว้ในโทษฐานที่เป็นโจรลักพาตัว”

พูดถึงตรงนี้ ตุลยารู้สึกหดหู่มาก

นรมนนึกถึงสิ่งที่ตนเองเคยประสบมาก่อน

ห้าปีก่อนแผลไฟไหม้ของเธอหนักกว่าตุลยาเยอะมาก

ใบหน้าของตุลยาถึงแม้จะดูน่าหวาดกลัวมาก แต่เมื่อสังเกตอย่างละเอียดแล้วยังสามารถรักษาให้กลับมาเหมือนเดิมได้

“ใบหน้าของเธอเสียโฉมได้อย่างไร？”

เพราะรู้ว่าแผลจากการถูกไฟไหม้นั้นเจ็บปวดมาก นรมนจึงมีความรู้สึกเห็นใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ต่อเธอ

ตุลยาถอนหายใจและตอบว่า：“ทำการทดลอง ทำได้ไม่ดี กระเด็นใส่ตนเองเต็มๆ”

“เธอทำอาชีพอะไรหรือ？”

“ฉันจะสามารถทำอะไรได้？พ่อของฉันเป็นประธานสถานพักฟื้น ส่วนแม่ของฉันเป็นหมอ ฉันยังจะทำอะไรได้ล่ะ เรียนหมอไง เพียงแต่ฉันชอบทดลองเคมี คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ตนเองน่าสมเพชแบบนี้”

พูดถึงตรงนี้ ตุลยาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

นรมนยื่นมือออกไป หยิบกระดาษปากกา เขียนที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ให้ตุลยา และกระซิบเสียงเบา：“นี่คือที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ของผู้เชี่ยวชาญด้านความงาม เธอบอกหล่อนไปว่าคุณแคทเธอรีแนะนำเธอมา หล่อนจะช่วยเธอเอง”

“ว้าว คิดไม่ถึงว่าพี่จะรู้จักMrs.Yan！”

“เย้！”

กมลดีใจเป็นพิเศษ

สองแม่ลูกเข้าไปในห้องน้ำ นรมนคอยอาบน้ำให้กมล มองเห็นรูเข็มเล็กใหญ่บนร่างกายของเธอ นรมนรู้สึกทุกข์ใจมาก

เดิมทีเธอไม่ยอมรับสิ่งเหล่านี้ แต่เป็นเพราะเธอ เป็นเพราะเธอกมลจึงถูกรเมศปฏิบัติแบบนี้

เธอจะเล่าสิ่งเหล่านี้ให้กมลฟังอย่างไร？

ความรู้สึกของนรมนหล่นวูบ

“หม่ามี้ หม่ามี้กำลังคิดถึงแด๊ดดี้หรือคะ？แด๊ดดี้ไปไหน？คืนนี้ไม่กลับมาหรือ？”

คำถามรัวๆของกมลทำให้นรมนได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ช่วงนี้แด๊ดดี้ของหนูยุ่งมาก ดังนั้นช่วงนี้จะเหมือนแค่พวกเราสองแม่ลูก ทำไม？หนูไม่มีความสุขหรือคะ？”

“มีความสุขค่ะ แต่หนูก็คิดถึงแด๊ดดี้”

คำพูดของกมลทำให้นรมนน้อยใจ

“เจ้าเด็กคนนี้ใจร้ายจริงๆ หม่ามี้อยู่กับหนูห้าปี หนูรู้จักกับแด๊ดดี้แค่กี่วัน？ได้ของใหม่ลืมของเก่าไม่ชอบหม่ามี้แล้ว？”

กมลรีบกอดลำคอของนรมน กล่าวอย่างออดอ้อน：“ชอบหม่ามี้ค่ะ กมลชอบทั้งหม่ามี้ ชอบทั้งแด๊ดดี้ แต่ตอนนี้อยู่ดีๆก็คิดถึงแด๊ดดี้”

คำพูดนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้กมลพูดเก่งขึ้นเรื่อยๆ ปากเล็กๆเหมือนเคลือบด้วยน้ำผึ้ง

“ลูกนะลูก！อีกสักพักพวกเราวีดีโอคอลหาแด๊ดดี้กันไหม？ถ้าแด๊ดดี้ไม่ยุ่ง”

นรมนบีบจมูกของลูกสาว ถามอย่างเอาใจ

“ค่ะ！”

แน่นอนว่ากมลชอบสุดๆ

ทั้งสองเล่นน้ำอยู่สักพัก นรมนจึงหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบกมล อุ้มเธอออกจากห้องอาบน้ำ แต่ตอนออกมากลับพบกิจจาที่แอบเข้ามา

“กิจจา？”

นรมนเรียกกิจจา ทำให้เขาทำตัวไม่ถูกสุดๆ

“หม่ามี้！”

“พี่กิจจา มากอดหน่อย！”

กมลยื่นแขนตรงไปทางกิจจา จนเขาตกใจถอยหลัง

“นี่ๆๆ ใส่เสื้อผ้าก่อน”

ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้กิจจามีเงาดำมืดในหัวใจอย่างรุนแรง

ตั้งแต่กมลเห็นบุริศร์กับนรมนจูบกัน มักจะต้องการเข้าไปจูบกิจจา ทำให้เขาตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ วันนี้มองเห็นกมลในร่างเปลือยเปล่าต้องการโผ่เข้าหาตนเอง เขาตกใจกลัวจนแทบจะวิ่งหนีกระเจิง