แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 226

บทที่ 226 ขอดูมือถือของเธออีกครั้งได้ไหม?

“โอ๊ย！”

ตุลยาไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกกมลจู่โจมทันที ยกมือขึ้นและตบลงมาด้วยความขาดสติ

“กมล！”

นรมนตกใจ กอดกมลเอาไว้แน่น และฝ่ามือของตุลยาก็ตกลงมา

เสียง“เพียะ”ดังขึ้น ฝ่ามือของตุลยาตบลงบนใบหน้าของนรมน ส่งเสียงดังกังวาน

ทั้งสองนิ่งไปพร้อมกัน

ตุลยาไม่คิดว่าตนเองจะลงไม้ลงมือ แถมยังตบลงบนใบหน้าของคนอย่างจัง ส่วนนรมนก็ไม่ได้สติไปชั่วขณะ

บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กกับพนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นเช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างคุมเชิงอย่างตึงเครียด

“ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ตุลยารู้สึกชาฝ่ามือเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าการตบเมื่อกี้ไม่ได้เบาๆ

นรมนกลับมองหน้าเธอและกล่าวเสียงเบาว่า：“ฉันขอดูมือถือของเธออีกครั้งได้ไหม？”

ประโยคนี้ทำให้ตุลยารู้สึกหดหู่ใจ ตอนนี้ความโกรธทั้งหมดเปลี่ยนเป็นความจนปัญญา

“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่สาว พี่มองเห็นฉันดูเหมือนโจรลักพาตัวได้อย่างไร？คงไม่ใช่เพราะฉันเสียโฉมถึงได้สงสัยฉันใช่ไหม？”

“ฉันเพียงแค่อยากดูมือถือของเธอ”

นรมนดื้อรั้นมาก

ตอนนี้กมลก็มองออกมา เป็นหม่ามี้ของเธอที่กวนใจคนอื่นไม่ยอมหยุด

เธอดึงชายเสื้อของนรมนเบาๆและกระซิบถามว่า：“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี้ต้องอยากดูมือถือของคนอื่นด้วยคะ？”

คำถามนี้นรมนไม่สามารถตอบกมลได้ ส่วนตุลยายิ่งอยากรู้ เพียงแต่เพราะเมื่อกี้ตนเองพลั้งมือไป เธอจึงยื่นมือถือให้ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

“อ่า ไม่ต้องพูดละ พี่สามารถดูทุกอย่างในมือถือของฉันได้ เพียงแค่ห้ามยุ่งกับมัน”

พูดจบก็ยื่นมือถือให้นรมนเหมือนเด็กๆ

นรมนรับมือถือมา เริ่มดูผ่านๆอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะคลังภาพ เธอต้องการหาเบาะแสอะไรก็ตามจากมือถือเครื่องนี้ จนกระทั่งหวังว่าจะเจอรู้ภาพที่เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเธอสักเล็กน้อย

แต่น่าเสียดาย ไม่มีอะไรสักอย่าง

นรมนเลื่อนไปเลื่อนมา จนพบเข้ากับรูปภาพหนึ่ง

บนภาพนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ภายใต้แสงแดด พร้อมกับความระทมทุกข์เล็กน้อย ทำให้คนรู้สึกสงสาร เพียงแต่นี้ไม่ใช่จุดที่ทำให้นรมนประหลาดใจ จุดที่เธอประหลาดใจก็คือ นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าตาเหมือนกับผู้หญิงในภาพวาดที่เธอนำออกมาจากห้องภาพของชินทรอย่างยิ่ง

“ผู้หญิงคนนี้คือใคร？”

นรมนถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ตุลยาเหลือบมองและตอบว่า：“แม่ของฉันเอง！”

“แม่ของเธอ？”

“ใช่สิ！”

ตุลยาพยักหน้า กล่าวอย่างภาคภูมิใจสุดๆ：“แม่ของฉันสวยไหม？ฉันจะบอกให้นะแม่ของฉันตอนสาวสวยมาก เพียงแค่ตอนนี้อายุเยอะแล้ว เอ๋？พี่รู้จักแม่ของฉันหรือ？”

คำถามนี้นรมนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

รู้จักไหม？

ในความเป็นจริงเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เลย

แต่หากบอกไม่รู้จัก ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับที่ตนเองเคยจินตนาการเอาไว้ เธอมักจะรู้สึกว่าทั้งสองน่าจะมีความเกี่ยวข้องกัน แต่ตอนนี้กลับหาไม่เจอว่าจุดเชื่อมต่ออยู่ตรงไหน

นรมนส่ายหน้า ส่งมือถือคืนให้แก่ตุลยา

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอีกฝ่ายซุกซ่อนไว้เก่งเกินไป หรือตนเองเข้าใจตุลยาผิด ถึงอย่างไรมือถือของตุลยาสะอาดสุดๆ ไม่มีอะไรที่น่าสงสัย

“ขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันบุ่มบ่ามไปเอง”

นรมนรีบกล่าวขอโทษ

ท่าทีโต้ตอบของตุลยาดูค่อนข้างเกรงใจ

“เมื่อกี้ฉันก็ทำไม่ดี ว่าแต่แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับพี่？พ่อแม่ของพี่ถูกคนลักพาตัวไปหรือคะ？ฉันสามารถให้คนช่วยตรวจสอบได้”

คำพูดของตุลยาทำให้นรมนคิดปฏิเสธทันที เพียงแต่นึกถึงปัญหาที่เกิดขึ้นจริง

ถ้าบอกว่าตอนนี้เธอถูกคนเฝ้าติดตาม มือถือถูกดักฟัง เธอจะไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง ตุลยาตรงหน้าอาจจะสามารถลองตรวจสอบให้ได้

“เธอกำลังจะไปไหน？”

นรมนถามขึ้นมาทันที

ตุลยายักไหล่และตอบว่า：“ตอนนี้ฉันน่าเกลียดแบบนี้ ฉันจะไปที่ไหนได้ เพียงแต่ฉันได้ยินมาว่าในอเมริกามีผู้เชี่ยวชาญด้านความงาม สามารถรักษาแผลไฟไหม้ ฉันจึงอยากลองดู แต่พ่อของฉันไม่ยอมเห็นด้วยเด็ดขาด ฉันจึงต้องแอบออกไป ใครจะไปคิดว่าจะถูกพี่จับตัวเอาไว้ในโทษฐานที่เป็นโจรลักพาตัว”

พูดถึงตรงนี้ ตุลยารู้สึกหดหู่มาก

นรมนนึกถึงสิ่งที่ตนเองเคยประสบมาก่อน

ห้าปีก่อนแผลไฟไหม้ของเธอหนักกว่าตุลยาเยอะมาก

ใบหน้าของตุลยาถึงแม้จะดูน่าหวาดกลัวมาก แต่เมื่อสังเกตอย่างละเอียดแล้วยังสามารถรักษาให้กลับมาเหมือนเดิมได้

“ใบหน้าของเธอเสียโฉมได้อย่างไร？”

เพราะรู้ว่าแผลจากการถูกไฟไหม้นั้นเจ็บปวดมาก นรมนจึงมีความรู้สึกเห็นใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ต่อเธอ

ตุลยาถอนหายใจและตอบว่า：“ทำการทดลอง ทำได้ไม่ดี กระเด็นใส่ตนเองเต็มๆ”

“เธอทำอาชีพอะไรหรือ？”

“ฉันจะสามารถทำอะไรได้？พ่อของฉันเป็นประธานสถานพักฟื้น ส่วนแม่ของฉันเป็นหมอ ฉันยังจะทำอะไรได้ล่ะ เรียนหมอไง เพียงแต่ฉันชอบทดลองเคมี คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ตนเองน่าสมเพชแบบนี้”

พูดถึงตรงนี้ ตุลยาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

นรมนยื่นมือออกไป หยิบกระดาษปากกา เขียนที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ให้ตุลยา และกระซิบเสียงเบา：“นี่คือที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ของผู้เชี่ยวชาญด้านความงาม เธอบอกหล่อนไปว่าคุณแคทเธอรีแนะนำเธอมา หล่อนจะช่วยเธอเอง”

“ว้าว คิดไม่ถึงว่าพี่จะรู้จักMrs.Yan！”

ตุลยาดีใจสุดๆ เก็บกระดาษใบนี้เอาไว้อย่างดี

“ขอบคุณมากค่ะ พี่สาวคนสวย”

ตุลยารู้สึกดีใจอย่างเห็นได้ชัดเจน มากจนกระทั่งลูบศีรษะของกมล และกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“เธอก็ด้วย ขอบคุณนะ เจ้าหญิงตัวน้อย มีอะไรโทรหาฉันได้ วางใจเถอะ ฉันจะช่วยสืบถามเรื่องของพี่”

ตุลยาทิ้งเบอร์ของตนเองไว้กับนรมน จากนั้นเดินจากไปอย่างมีความสุข

อันที่จริงนรมนรู้สึกผิดหวัง เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น

บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กกับพนักงานรักษาความปลอดภัยของสถานพักฟื้นเห็นว่าทั้งสองอยู่ในความสงบไม่ได้ทะเลาะกันแล้ว จึงรีบถอยออกไป

กมลมองไปทางตุลยาทางเดินจากไปด้วยความแปลกใจ เอ่ยถามเสียงเบาว่า：“หม่ามี้ ใบหน้าของคุณน้าคนนั้นเป็นอะไรไปคะ ？เธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม？”

“ได้สิจ๊ะMrs.Yanเก่งมากๆ”

นรมนลูบศีรษะของกมลด้วยความอ่อนโยน วางความสงสัยเหล่านี้ลงชั่วคราว

เธออุ้มกมลกลับห้อง เดินไปพลางถามไปพลางว่า：“ทำไมลูกวิ่งมาถึงตรงนี้？ คุณย่าล่ะ？พี่ชายล่ะ ？ทำไมหนูถึงมาคนเดียว？”

กมลทำหน้ามุ่ยตอบว่า：“พี่ชายหลบหนู ส่วนคุณย่าก็บอกว่าขอนอนสักพัก หนูอยู่คนเดียวรู้สึกเบื่อจึงวิ่งออกมา”

นรมนมองเห็นเลือดฝาดบนใบหน้าของกมล จึงรู้ได้ทันทีว่ากิจจาต้องถูกกมลขอจูบจนตกใจกลัว ดังนั้นจึงหลบเธอ ส่วนคุณนายโตเล็ก ร่างกายไม่ค่อยมีพละกำลัง ในเมื่อร่างกายเป็นแบบนี้ จึงไม่มีแรงพอไปโดยปริยาย

แต่ตอนนี้กมลดีขึ้นกว่าตอนเพิ่งเข้ามาอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่เธอยังคงเป็นห่วงเหมือนเดิม

ถ้าเป้าหมายของคนที่อยู่ในความมืดคือกมลจะทำอย่างไร？

“กมล คืนนี้นอนกับหม่ามี้ดีไหม？”

“ดีค่ะ！”

กมลดีใจสุดๆ

เธอโอบกอดรอบลำคอของนรมน กลับห้องพร้อมกับนรมน

ทันทีที่กลับมาถึงห้อง นรมนรู้สึกอึดอัด เหมือนมีดวงตานับไม่ถ้วนจ้องมองอยู่ทุกทิศทาง คอยจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวไม่ยอมหยุดหย่อน

กมลสังเกตเห็นทันทีว่านรมนอารมณ์ไม่ดี จึงดึงชายเสื้อของนรมนเบาๆและเอ่ยถามว่า：“หม่ามี้ เป็นอะไรไปคะ？หรือว่าไม่อยากนอนกับกมลแล้ว？”

“จะเป็นไปได้อย่างไร？หม่ามี้แค่ไม่ชอบห้องนี้ขึ้นมากะทันหัน พวกเราย้ายห้องดีไหม？ไปห้องของหนูแทน？”

“ดีค่ะ！”

กมลไม่มีความคิดเห็นใดๆ เพียงแค่ได้อยู่กับนรมน อยู่ที่ไหนเธอก็ชอบ

นรมนเก็บของบางส่วนของตนเอง จากนั้นอุ้มกมลออกไป

มือถือดังขึ้นอีกครั้ง ภายในห้องของกมล

นรมนเพิ่งจะวางกมลลง ตอนกำลังจะพากมลไปอาบน้ำ ข้อความก็เข้ามาในมือถืออีกครั้ง

“แกคิดว่าย้ายห้องแล้วฉันก็จะมองไม่เห็นแกหรือ？”

นรมนรู้สึกไม่ปลอดภัยยิ่งกว่าเดิม เพียงแค่เธอไม่ได้แสดงออก โยนมือถือลงบนเตียง คิดไปคิดมารู้สึกว่าไม่ถูกต้อง จึงปิดเครื่อง แม้แต่ดึงแบตเตอรี่ออก และให้บอดี้การ์ดนำกลับไปที่ห้องของเธอ แบบนี้ถึงจะโล่งใจ

กมลมองการกระทำเหล่านั้นของนรมนด้วยความแปลกใจ ถามว่า：“ หม่ามี้ หม่ามี้เล่นอะไรอยู่？”

“เปล่าจ๊ะ รำคาญมือถือเสียงดังเกินไป กลัวจะรบกวนการพักผ่อนของกมล คืนนี้หม่ามี้อยากอยู่เป็นเพื่อนกมล”

“เย้！”

กมลดีใจเป็นพิเศษ

สองแม่ลูกเข้าไปในห้องน้ำ นรมนคอยอาบน้ำให้กมล มองเห็นรูเข็มเล็กใหญ่บนร่างกายของเธอ นรมนรู้สึกทุกข์ใจมาก

เดิมทีเธอไม่ยอมรับสิ่งเหล่านี้ แต่เป็นเพราะเธอ เป็นเพราะเธอกมลจึงถูกรเมศปฏิบัติแบบนี้

เธอจะเล่าสิ่งเหล่านี้ให้กมลฟังอย่างไร？

ความรู้สึกของนรมนหล่นวูบ

“หม่ามี้ หม่ามี้กำลังคิดถึงแด๊ดดี้หรือคะ？แด๊ดดี้ไปไหน？คืนนี้ไม่กลับมาหรือ？”

คำถามรัวๆของกมลทำให้นรมนได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ช่วงนี้แด๊ดดี้ของหนูยุ่งมาก ดังนั้นช่วงนี้จะเหมือนแค่พวกเราสองแม่ลูก ทำไม？หนูไม่มีความสุขหรือคะ？”

“มีความสุขค่ะ แต่หนูก็คิดถึงแด๊ดดี้”

คำพูดของกมลทำให้นรมนน้อยใจ

“เจ้าเด็กคนนี้ใจร้ายจริงๆ หม่ามี้อยู่กับหนูห้าปี หนูรู้จักกับแด๊ดดี้แค่กี่วัน？ได้ของใหม่ลืมของเก่าไม่ชอบหม่ามี้แล้ว？”

กมลรีบกอดลำคอของนรมน กล่าวอย่างออดอ้อน：“ชอบหม่ามี้ค่ะ กมลชอบทั้งหม่ามี้ ชอบทั้งแด๊ดดี้ แต่ตอนนี้อยู่ดีๆก็คิดถึงแด๊ดดี้”

คำพูดนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้กมลพูดเก่งขึ้นเรื่อยๆ ปากเล็กๆเหมือนเคลือบด้วยน้ำผึ้ง

“ลูกนะลูก！อีกสักพักพวกเราวีดีโอคอลหาแด๊ดดี้กันไหม？ถ้าแด๊ดดี้ไม่ยุ่ง”

นรมนบีบจมูกของลูกสาว ถามอย่างเอาใจ

“ค่ะ！”

แน่นอนว่ากมลชอบสุดๆ

ทั้งสองเล่นน้ำอยู่สักพัก นรมนจึงหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบกมล อุ้มเธอออกจากห้องอาบน้ำ แต่ตอนออกมากลับพบกิจจาที่แอบเข้ามา

“กิจจา？”

นรมนเรียกกิจจา ทำให้เขาทำตัวไม่ถูกสุดๆ

“หม่ามี้！”

“พี่กิจจา มากอดหน่อย！”

กมลยื่นแขนตรงไปทางกิจจา จนเขาตกใจถอยหลัง

“นี่ๆๆ ใส่เสื้อผ้าก่อน”

ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้กิจจามีเงาดำมืดในหัวใจอย่างรุนแรง

ตั้งแต่กมลเห็นบุริศร์กับนรมนจูบกัน มักจะต้องการเข้าไปจูบกิจจา ทำให้เขาตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ วันนี้มองเห็นกมลในร่างเปลือยเปล่าต้องการโผ่เข้าหาตนเอง เขาตกใจกลัวจนแทบจะวิ่งหนีกระเจิง