แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 227

บทที่ 227 เธอกำลังจะทำให้พี่หายใจไม่ออก

“หม่ามี้ หม่ามี้！”

ถ้ากิจจาไม่กลัวทำร้ายความนับถือของกมล คงจะหนีกระเจิงไปนานแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงกระพริบตาโตขอความช่วยเหลือนรมน

นรมนรู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย กอดกมลเอาไว้ทันที

“กมล ไม่ได้นะ！”

“ทำไมคะ？”

กมลทำปากมุ่ย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจมาก

“คืนนี้หนูก็จะนอนกับพี่กิจจาด้วยได้ไหม？”

ไม่ได้

นรมนปฏิเสธทันที

“กมล พี่ชายคือพี่ชาย หนูไม่สามารถนอนกับพี่ชายได้ นอกจากนี้พี่ชายไม่สามารถจูบกับหนูได้ ไม่ว่าตอนไหน หนูก็ไม่สามารถจูบกับผู้ชายได้ตามใจชอบเข้าใจไหม？”

นรมนต้องฉวยโอกาสปลูกฝังความคิดว่าชายหญิงแตกต่างกันให้แก่ลูกสาว

ดวงตาของกมลมีความสงสัย

“แต่ทำไมหม่ามี้ถึงทำกับแด๊ดดี้ได้ล่ะคะ？”

“เพราะหม่ามี้กับแด๊ดดี้ของหนูรักกัน เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงจะทำได้ หลังจากที่กมลได้เจอผู้ชายที่ชอบ ทั้งสองคนหัวใจตรงกัน ก็สามารถทำได้ แต่ก่อนหน้านั้น กมลต้องเก็บของที่มีค่าที่สุดไว้ให้แก่คนที่ดีที่สุดเข้าใจไหม？”

นรมนไม่รู้ว่ากมลฟังรู้เรื่องไหม แต่ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพูดเช่นนี้

กมลกล่าวอย่างไม่ยินยอม：“แต่หนูชอบพี่กิจจา อนาคตหนูก็จะแต่งงานกับพี่กิจจา”

“ไม่ได้ค่ะ เขาคือพี่ชาย พี่ชายไม่สามารถเป็นเจ้าบ่าวให้ลูกได้เข้าใจไหม ？เขาเป็นได้เพียงพี่ชาย”

“งั้นหนูไม่สามารถกอดจูบได้ถูกต้องไหมคะ？”

กมลเสียใจมาก เหมือนเสียของรักของหวงไป

นรมนใจอ่อน แต่ยังเอ่ยเสียงเบาว่า：“กมล พี่ชายจะเป็นพี่ชายของหนูตลอดไป พวกลูกคือคนในครอบครัว คนในครอบครัวสามารถจูบหนูได้ แต่เป็นตรงหน้าผาก เข้าใจไหม？หนูก็สามารถหอมแก้มพี่กิจจาได้ นี่คือการจูบกันระหว่างคนในครอบครัว”

“จริงหรือคะ？”

ดวงตาของกมลผลิบานด้วยสีสันอีกครั้ง ส่องแวววาว เหมือนทั้งห้องสว่างไสวด้วยรอยยิ้มและแววตาของเธอขึ้นมา

นรมนตอบด้วยรอยยิ้ม ：“จริงสิคะ ตอนนี้หนูเปลี่ยนเสื้อผ้าก็สามารถหอมแก้มพี่กิจจาได้”

“ค่ะ！”

กมลร่วมมืออย่างโดยดี

กิจจาทำจมูกย่น ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเทียบกับการที่กมลโหยหาริมฝีปากของเขาอยู่ตลอดเวลาและอยากจะดึงกางเกงของเขาออกทุกนาที วิธีการแก้ปัญหาแบบนี้ของนรมนเขายังสามารถยอมรับได้

กมลรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

กิจจายิ้มให้นรมนและกล่าวว่า：“ขอบคุณครับหม่ามี้”

“หม่ามี้ไม่ได้ทำอะไรเลย”

นรมนลูบศีรษะของกิจจา คิดถึงกานต์ขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้เจอกับกานต์

กมลเปลี่ยนเสื้อผ้าวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเจ้าหญิงน้อยโผเข้าสู่อ้อมอกของกิจจา ชนจนกิจจาแทบจะล้มลง ทันใดนั้นเอง“จุ๊บ”ริมฝีปากนุ่มๆของกมลจูบลงบนใบหน้าของกิจจา

ความนุ่ม ความหอม แถมยังมีความยืดหยุ่น

กิจจาตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเด็กผู้หญิงจูบ

ถึงแม้เด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นน้องสาวของตนเอง แต่ความรู้สึกแบบนี้ค่อนข้างดีจริงๆ

กิจจาตกตะลึงไปหมด

เมื่อกมลจูบกิจจาเสร็จจึงหันไปมองนรมนด้วยความแปลกใจและถามว่า：“หม่ามี้ พี่ชายเป็นอะไร？เขาไม่ชอบให้กมลจูบหรือเปล่า？หรือว่าแรงจูบของหนูไม่พอ？”

นรมนอยากหัวเราะ

เธอรู้ว่ากิจจากำลังตกตะลึง เธอเดินไปตรงหน้า ลูบศีรษะของเขา และจูบลงบนหน้าผาก：“เป็นอะไรไป？”

กิจจาชะงักงันอีกครั้ง

จูบของหม่ามี้กับกมลหน้าตาไม่เหมือนกัน มีความอ่อนโยนและเมตตา ทำให้เขาตื้นตันใจมากทันที

“ขอบคุณครับหม่ามี้”

ขอบตาของเขามีน้ำตาเอ่อล้น เขาคิดถึงเขมิกา ตอนที่ยังเล็กมากๆ เขมิกาก็เคยทำแบบนี้กับเขา น่าเสียดายที่หลังจากนั้นไม่เคยมี

วันนี้เขาถูกนรมนจูบเช่นนี้ จึงรู้สึกเจ็บปวดไปชั่วขณะ

ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรคิดถึงเขมิกา เขมิกาทำให้เขาสูญเสียพี่ใหญ่ ทำให้หม่ามี้กับน้องสาวสูญเสียลูกชายและพี่ชาย แต่ ณ เวลานี้เขาไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของเขาได้

กมลมองเห็นกิจจาขอบคุณนรมน แต่กลับนิ่งเฉยต่อจูบของเธอ จึงเริ่มไม่พอใจ

“หนูไม่สนใจ พี่ชายไม่ชอบจูบของหนู หนูจะจูบอีก”

พูดจบจึงใช้มือทั้งสองจับใบหน้าของกิจจา จุ๊บๆลงไปหลายที

กิจจาถูกออร่าของกมลแผ่คลุมไว้

เขาเอ่ยอย่างจนปัญญา：“กมล เธอกำลังจะทำให้พี่หายใจไม่ออก จูบของกมลดีที่สุด”

“จริงหรือ？”

เห็นกิจจาชมตนเอง กมลถึงจะปล่อยเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ จากนั้นจึงทำแก้มป่อง ใช้นิ้วจิ้มแก้มของตนเอง

กิจจารู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้ความผูกพันธ์ของเด็กทั้งสองคนนับว่าดีจริงๆ

“ไม่เป็นไร กิจจา จูบน้องสักหน่อย หม่ามี้จะทำของอร่อยให้พวกเธอ”

อยู่ดีๆเธอก็คิดอยากทำอาหาร

กิจจาลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ยังหอมลงไปบนแก้มของกมลหนึ่งที จากนั้นจึงรีบถอยกลับไป ใบหน้าเล็กๆแดงขึ้น ท่าทางเขินอายอย่างมาก

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย！”

กมลดีใจกระโดดโลดเต้น

“หม่ามี้ เมื่อไหร่พวกเราจะได้เจอพี่ชาย หนูก็อยากจูบพี่ชายเหมือนกัน”

ประโยคนี้ทำให้นรมนรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เพียงแค่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม：“เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ”

กิจจาก็รู้สึกไม่สบายใจ แต่กลับจูงมือของกมลและกล่าวว่า：“กมล พวกเราไปเล่นหมากรุกกันเถอะ”