แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 647

บทที่ 647 ทันใดนั้นก็รู้สึกแย่มาก

“บุริศร์ คุณปล่อยฉันออกไปนะ!”

ถึงแม้นรมนจะเปล่งเสียงไม่ออก แต่ก็ยังเคาะกระจกรถ เอ่ยปากร้องตะโกน

บุริศร์อ่านเข้าใจรูปปากของเธอ พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณอยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปแก้ไขมันสักหน่อย”

แก้ไขอะไร?

นรมนไม่คิดว่าเรื่องเมื่อครู่นี้ต้องแก้ไข

ตอนนี้ใบหน้าที่แท้จริงของบุลินทุกคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านก็รู้แล้ว ทุกคนกลัวบุริศร์อัปโหลดวิดีโอ ก็ไม่ได้ทำอะไร เรื่องนี้ก็ผ่านไปแบบนี้ปกติ

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์ยังจะไปแก้ไขอะไรอีก

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่ภายใต้การคุ้มครองของบุริศร์ ถึงแม้เมื่อครู่นี้เธอจะรู้สึกอับอายมาก แต่เธอแจ้งตำรวจแล้ว และไม่ต้องการความช่วยเหลือจากบุริศร์

แต่บุริศร์ไม่ฟังเธอเลย หันตัวเดินออกไปทันที

หันตัวไปที่มุมลานจอดรถ บุริศร์ประคองไว้ไม่ไหวแล้ว

เขาคุกเข่าลงบนพื้นทันที อ้าปากหอบหายใจ

ศีรษะกำลังจะระเบิดแล้ว

บุริศร์กุมศีรษะแน่น ต่อยทีละหมัด ดูเหมือนมันจะเป็นวิธีเดียวที่จะบรรเทาความเจ็บปวดเขาได้

นรมนเคยให้ข้อมูลติดต่ออาจารย์สะกดจิตที่สามารถรักษาเขาด้วยการสะกดจิตกับเขาที่มิลินฝากไว้ แต่เขาไม่อยากใช้เอง

เขาให้นรมนได้รับความไม่ยุติธรรมมามากขนาดนี้ ตอนนี้จะลงโทษตัวเองแบบนี้

ทั้งรางบุริศร์ขดตัวอยู่ตรงนั้น

เขากลัวนรมนจะเป็นสภาพเขาในตอนนี้ ดังนั้นจึงล็อกเธอไว้ในรถ

เขาก็รู้ว่าตอนนี้นรมนไม่อยากได้รับการช่วยเหลือจากเขา ถึงขนาดไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเขา แต่เมื่อได้ยินนรมนเกิดเรื่อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากปกป้องเธอ

อย่างไรแล้วนั่นก็เป็นคนที่อยู่ในหัวใจเขานะ

บุริศร์เจ็บจนจะเป็นลม

การปวดศีรษะครั้งนี้มันปวดมากกว่าทุกครั้ง มันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าการฆ่าเขาอีก แต่ด้วยเหตุนี้มันเลยเตือนเขาอยู่เสมอว่า เขาสูญเสียภรรยาตัวเองไปอย่างไร

ตอนที่บุลินเดินมา เห็นบุริศร์นอนขดตัวบนพื้นพอดี ราวกับว่าเจ็บปวดมาก

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาฉายแววการวางแผน รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วค่อยๆ เข้าใกล้บุริศร์

กว่าจะทำความสะอาดใบหน้าตัวเองให้เรียบร้อย หลังจากบุลินเข้าไปใกล้บุริศร์แล้วก็รีบโอบคอบุริศร์ไว้ จากนั้นก็จูบใบหน้าบุริศร์ ในขณะเดียวกันมือขวาก็กดชัตเตอร์ ถ่ายฉากนี้ลงไปทันที

บุริศร์ปวดศีรษะไม่ได้สังเกตเหตุการณ์โดยรอบ เมื่อเขาพบมัน ก็โดนบุลินใส่ร้ายเสียแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตาสีแดงเข้มคู่นั้นทำให้บุลินตกใจแทบถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นบุริศร์มีสภาพเจ็บปวดมากในตอนนี้ เธอก็เพิ่มความกล้าหาญอีกครั้ง

“ฉันมองออก คุณกับผู้หญิงคนนั้นรู้จักกัน ฉันไม่อยากเสียงานนี้ไป แค่คุณกับผู้หญิงคนนั้นพูดว่าจะไม่ไล่ฉันออก ไม่เอาเรื่องที่ฉันทำ ฉันก็จะลบรูป ไม่งั้นฉันจะส่งให้เธอ บอกเธอว่าระหว่างคุณกับฉันมีความคลุมเครือกัน ถึงตอนนั้นคุณแก้ตัวไม่ได้หรอก อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออก พวกคุณเป็นคู่รักกันใช่ไหมล่ะ? แววตาพวกคุณไม่เหมือนกัน”

บุลินหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาห้อยโตงเตงต่อหน้าบุริศร์อย่างภาคภูมิใจ

ชายป่วยคนหนึ่งคงไม่อยู่ในสายตาเธอแล้ว

ถึงแม้บุลินจะไม่รู้ว่าชายที่ทำตัวโหดเหี้ยมกับเธอเมื่อครู่นี้ ทำไมจู่ๆ ถึงได้ทรุดตัวอยู่บนพื้น แต่มันไม่สำคัญ การที่ได้ถ่ายรูปกับคนหล่อ แถมรักษางานตัวเองไว้ได้ เธอรู้สึกตัวเองได้กำไรแล้ว

บุริศร์เหลือบมองโทรศัพท์ จู่ๆ ก็รู้สึกรูปภาพบนนั้นมันน่าขยะแขยงมาก

เขายื่นมือออกไปเช็ดแก้มที่โดนบุลินจูบอย่างรังเกียจ พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ลบรูปซะ”

“คุณตอบตกลงเงื่อนไขฉันก่อนฉันถึงจะลบ ไม่งั้น……อ๊ะ”

บุลินยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ บุริศร์ก็ยื่นมือออกไปบีบคอเธอ ออกแรงเล็กน้อย

เธอรู้สึกว่าตัวเองจะหายใจไม่ออกแล้ว

บุลินตีมือบุริศร์อย่างต่อเนื่อง น่าเสียดายที่มือบุริศร์เหมือนเหล็ก ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด

บุริศร์ในตอนนี้เหมือนปีศาจที่คลานออกมาจากนรก เขาดวงตาสีแดงเข้ม พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ไม่มีใครกล้าขู่ฉัน และถ้าฉันไม่ได้รับอนุญาต ใครให้แกมาจูบฉัน? แกเป็นใคร?”

ขณะที่พูด เขาก็แย่งโทรศัพท์ในมือบุลินทันที เขวี้ยงมันลงพื้นอย่างสมบูรณ์ เหยียบมันจนแตก อีกมือหนึ่งยังคงบีบคอบุลินอย่างรุนแรงอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเห็นด้านโหดเหี้ยมของบุริศร์ บุลินก็หวาดกลัวแล้ว

“ก-แกจะทำอะไร? ฉันจะบอกแกให้ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ”

บุลินกลัวจริงๆ แล้ว!

เธอเห็นเจตนาฆ่าในดวงตาของบุริศร์

เจตนาฆ่าอันเข้มข้นนั้นทำให้กระดูกสันหลังเธอหนาวสั่น

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ชายคนนี้เป็นโรคจิตเหรอ?

ทำไมไม่สนใจอะไรเลยแบบนี้?

แต่บุริศร์ยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “ฆ่าคน? ถ้าฉันบอกแกว่า ฉันมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แกคิดว่าฉันจะสนใจอะไรไหม?”

“แก! อย่า! ช่วยด้วย!”

บุลินตกใจกลัวจนขาอ่อนหมดแล้ว

เขากำลังจะตายแล้วใช่ไหม?

เขาก็เลยทรุดลงกับพื้น?

บุลินเสียใจแทบตายแล้ว

บุริศร์คิดว่าตัวเองอยากฆ่าคนมากเป็นพิเศษ ความรู้สึกปวดศีรษะเหมือนแยกออกจากกันนี้มันกระตุ้นเขา ทำให้เขาหงุดหงิดเป็นพิเศษ ต้องการทำอะไรบางอย่าง

และในขณะนี้ โทรศัพท์บุริศร์ก็ดังขึ้น แต่เขาเหมือนไม่ได้ยินมัน

บุลินรู้สึกว่ามือที่คอยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆ เธอจะโดนบีบคอตายแล้วจริงๆ!

ความคิดนี้ทำให้บุลินดิ้นรนอย่างมาก เธอชี้ไปที่โทรศัพท์บุริศร์ พูดขึ้นอย่างยากลำบาก “โทรศัพท์คุณดัง ไม่แน่ว่าผู้หญิงคนนั้นโทรมาหาคุณก็ได้นะ?”

การเคลื่อนไหวของบุริศร์หยุดลงทันที

นรมน?

นรมนโทรหาเขาเหรอ?