แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 645

บทที่ 645 ปัญญ์เป็นเด็กผู้ชายที่ไม่เลว

“ระวัง!”

บอดี้การ์ดด้านหลังรีบเดินมาข้างหน้าขวางเอาไว้

นรมนไม่ได้หลบ เห็นแจกันตรงหน้าเขวี้ยงมาที่ตน เมื่อมันเข้าใกล้หน้าประตูก็ยื่นมือจับมันไว้

“ผมบอกว่าผมไม่ต้องการให้พวกคุณอยู่ที่นี่!”

กานต์ไม่ได้เห็นคนที่มา คิดว่าเป็นบอดี้การ์ดตระกูลโตเล็ก จึงอารมณ์ร้อนทันที

เขาต้องการหาหม่ามี้ แต่เพราะเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ตอนนี้นอนบนเตียงขยับไปไหนไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันแย่จริงๆ

หม่ามี้เกิดเรื่องแล้ว แต่คุณบุริศร์ไม่ได้ปกป้องหม่ามี้ให้ดี ตอนนี้แม้แต่คุณบุริศร์เขาก็ไม่อยากเจอ

อาการคลั่งไคล้ของกานต์ทำให้นรมนเสียใจเล็กน้อย

ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยเห็นกานต์มีสภาพนี้มาก่อนเลย

ลูกชายที่สุขุมฉลาด กลายเป็นเด็กผู้ชายที่ฉุนเฉียวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

นรมนรีบเดินไปข้างหน้า กอดเขาไว้แน่น

“ปล่อยผม! ปล่อย!”

กานต์ดิ้น แต่จู่ๆ ก็สงบลง

เขาปล่อยให้นรมนกอดตัวเองโดยไม่ขยับไปไหน จากนั้นก็หันศีรษะกลับมาเบาๆ มองนรมน ตาแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้

“หม่ามี้!”

กานต์พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนเธอทันที

ของเหลวอุ่นซึมเข้าไปในเสื้อนรมน เผาไหม้ผิวของเธอ

หัวใจเธอเจ็บมาก

ตอนแรกคิดว่ากานต์อยู่ที่ตระกูลโตเล็กจะได้ค่าตอบแทนที่ดีที่สุด อย่างไรแล้วเขาก็เป็นผู้สืบทอดที่คุณนายตระกูลโตเล็กกำหนดไว้ แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะกลายเป็นแบบนี้

ถ้ารู้ตั้งนานแล้ว ถ้า……

ทันใดนั้นนรมนก็ชะงักไป

บนโลกใบนี้มันจะมีคำว่าถ้าเยอะขนาดนั้นได้อย่างไร?

เธอกอดกานต์แน่น ต้องการปลอบเขาก็ทำไม่ได้

กานต์เห็นนรมนไม่ได้พูดอะไรอยู่ตลอด คิดว่านรมนโกรธตน ก็รีบพูดเสียงเบา “หม่ามี้ ไม่ใช่ผมเป็นเด็กดื้อนะ ขอโทษฮะที่ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ แม่อย่าไปมองเฝือกผม จริงๆ มันไม่เจ็บเลย จริงๆ นะ ไม่เจ็บเลยสักนิด”

นรมนเครียดขึ้นมาอย่างแท้จริง

บาดเจ็บขนาดนั้น จะไม่เจ็บได้อย่างไร?

ลูกรักแค่ปลอบเธอเท่านั้น!

นอกจากนี้ยังอยู่คนเดียวในสถานที่แปลกๆ หนึ่งเดือน จะมีความรู้สึกอย่างไร?

เขาเป็นคุณชายของตระกูลโตเล็ก มีแด๊ดดี้ที่ทรงอำนาจ และมีหม่ามี้ แต่เขาถูกขังไว้ที่โรงพยาบาลเหมือนเด็กกำพร้า

กานต์ในตอนนั้นคิดอย่างไรกันแน่?

นรมนดวงตาชุ่มชื้นแล้ว

เธอส่ายหน้า รู้สึกว่าตัวเองควรขอโทษกานต์ แต่ตอนนี้เธอพูดไม่ได้

นรมนหาปากกาและกระดาษมาเขียนบนกระดาษว่า ขอโทษ ความผิดของหม่ามี้เอง หม่ามี้ทำให้หนูรู้สึกแย่

กานต์ตกตะลึง ไม่เข้าใจสถานการณ์โดยสิ้นเชิง

เขาแค่ได้ยินว่าหม่ามี้เกิดเรื่อง แต่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางเป็นห่วงและปวดใจของนรมน แต่กลับหากระดาษและปากกามาเขียน ราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างเพียงชั่วข้ามคืน

“หม่ามี้ เสียงของหม่ามี้……”

นรมนยิ้มแล้วส่ายหน้า บ่งบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร

น้ำตากานต์ไหลออกมาอีกครั้ง

“หม่ามี้ เจ็บมากหรือเปล่า?”

กานต์ยื่นมือเล็กออกมาสัมผัสคอนรมน มันนุ่มนวลและมีความอบอุ่นเล็กน้อย

นรมนจับมือเขา ยิ้มแล้วส่ายหน้าอีกครั้ง

บุริศร์อยู่ตลอดเวลา เขารู้ว่านรมนจะมา

จริงๆ ตอนที่นรมนเข้ามาเขาก็รู้แล้ว แค่ไม่อยากออกไปปรากฏตัวต่อหน้านรมน เพื่อไม่ให้นรมนเห็นเขาแล้วรู้สึกแย่

ตอนนี้เห็นภาพอันอบอุ่นของนรมนและกานต์ เขาก็ยิ่งปวดใจรุนแรง

ครอบครัวเดิมที่สวยงาม ตอนนี้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เมื่อนึกถึงจุดจบแบบนี้ บุริศร์ก็รู้สึกแย่เหลือเกิน

กานต์และนรมนนอนบนเตียงเงียบๆ แสงอาทิตย์ส่องเข้ามา หนึ่งเดือนกว่าของกานต์ นี่เป็นครั้งแรกที่นอนหลับอย่างสงบ

นรมนไม่ขยับ กลัวว่าจะทำให้กานต์ตื่น

เธอมองไปที่ลูกชายตัวเองเงียบๆ เห็นใบหน้าเล็กเยาว์วัยของเขากลายเป็นซีดเซียวเล็กน้อย เห็นหยดน้ำตาที่หางตาเขา ในใจก็โทษตัวเองและรู้สึกผิดตลอดเวลา

เธอไม่ใช่แม่ที่ดี

ตั้งแต่ลูกชายลูกสาวเกิดมา เธอไม่เคยให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับพวกเขาเลย ตอนนี้กว่าจะกลับมาได้ และให้พวกเขายอมรับบุริศร์พ่อคนนี้ แต่ตอนนี้เธอจะพาลูกๆ ออกมาจากตระกูลโตเล็กอีกครั้ง หนีบุริศร์อีกครั้ง กลายเป็นเด็กที่มีแม่เลี้ยงเดียว

นรมนไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องหย่าให้กานต์ฟังอย่างไรดี ยิ่งไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องความรู้สึกและความหมดหนทางระหว่างผู้ใหญ่อย่างไร บางคนบอกว่าอาจจะแต่งงานเพื่อลูก แต่นรมนรู้ว่า การแต่งงานของเธอและบุริศร์ไม่ได้ผล

ในอาณาจักรของความรักมันไม่ง่ายที่จะอุ้มทรายใดๆ ไว้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชีวิตคน

เธอแค่หวังว่าต่อไปจะมอบทุกอย่างของตัวเองให้ลูกๆ ทั้งหมด พยายามอย่างเต็มที่ไม่ให้พวกเขามีปมด้อยของครอบครัวคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

นรมนลูบศีรษะเล็กของกานต์ ดึงผ้าห่มมาคลุมเขาเบาๆ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย

เธอรู้ว่าบุริศร์ต้องอยู่แน่ๆ

เมื่อนรมนเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย บุริศร์ก็กำลังนั่งเก้าอี้ตรงทางเดินสูบบุหรี่

ไม่เจอกันเดือนกว่า บุริศร์เหมือนติดบุหรี่มาก ร่างกายมีแต่กลิ่นบุหรี่

จิตใจนรมนรู้สึกอึดอัดมาก เดินไปนั่งข้างๆ บุริศร์

บุริศร์ดับบุหรี่แทบจะด้วยจิตใต้สำนึก

“ขอโทษ!”

บุริศร์รู้ ตอนนี้พูดขอโทษนับไม่ถ้วนมันก็ไม่มีประโยชน์ แต่เขาก็ยังติดหนี้ขอโทษกับนรมน

คำอธิบายไม่สำคัญกับเธออีกต่อไปแล้ว