แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 650

บทที่ 650 นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า

กานต์เห็นฉากนี้ ก็ถอนหายใจส่ายหน้า

“หม่ามี้ หม่ามี้โทรหาครอบครัวเขาดีกว่านะฮะ ผมกลัวว่าจะต้องส่งเข้าห้องฉุกเฉิน คุณไม่เห็นคุณบุริศร์หน้าเขียวเหรอ?”

ประโยคนี้ของกานต์ทำให้นรมนชะงักสักพักหนึ่ง

เธอมองกานต์ พบว่ากานต์และกิจจาก็กำลังมองเธอ ทำสีหน้าเห็นอกเห็นใจปัญญ์

และกล่าวได้ว่า เด็กสองคนนี้ก็มองออกว่าปัญญ์จงใจหาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม?

แต่พวกเขากลับไม่ได้เข้ามาห้าม!

ตามหลักการแล้วกานต์ไม่ช่วยปัญญ์ก็ไม่แปลก แต่อย่างไรแล้วกิจจาก็อยู่บ้านปัญญ์มาหนึ่งเดือนกว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นออทิสติก แต่นรมนรู้สึกว่าเขารู้สึกได้ถึงโลกภายนอกเช่นกัน เขาปล่อยให้ปัญญ์ยั่วโมโหบุริศร์โดยไม่สนใจได้อย่างไร?

นรมนมองพวกเขาอย่างหมดหนทาง ตอนนี้โทรหาคมทิพย์ก็ไม่ทันแล้ว เธอทำได้แค่ทำท่าทางบอกกานต์ว่าเดี๋ยวเธอออกไปก่อนสักครู่หนึ่ง

กานต์พูดขึ้น “หม่ามี้ ยิ่งหม่ามี้ใส่ใจคุณอาปัญญ์มากเท่าไร คุณบุริศร์ก็ยิ่งโกรธมากเท่านั้น คุณอาปัญญ์อาจจะโดนต่อยมากขึ้นก็ได้ คุณมองไม่ออกเหรอฮะ? คุณบุริศร์กำลังหึง!”

หึง?

นรมนตกตะลึงทันที

เธอนึกย้อนไปเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ก็ถอนหายใจนิดหน่อยอย่างอดไม่ได้

หรือบุริศร์นึกว่าตนกับปัญญ์มีอะไรกันจริงๆ?

ประทับใจจริงๆ!

แต่ปัญญ์เด็กกว่าเธอสามปี

เหมือนกานต์มองออกว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่ ก็พูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน “แก่กว่าหุ้มทองสามก้อน อายุไม่ใช่ปัญหาหรอกฮะ”

นรมนสำลักอีกครั้ง

เด็กดื้อคนนี้ไปเรียนมาจากใคร?

แต่ละประโยค

เธอจ้องกานต์เขม็ง จากนั้นก็คิดสักพัก แต่ก็ยังรีบวิ่งไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว

กานต์มองกิจจา พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มซุกซน “พี่ พี่เดาสิว่าคุณอาปัญญ์กับคุณบุริศร์ พวกเขาใครจะล้มก่อน?”

“คุณอาปัญญ์”

กิจจาตอบโดยไม่รู้ตัว

“ฉันก็คิดเหมือนกัน ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ กล้ายั่วโมโหคุณบุริศร์ได้ยังไง? ไปเอาความกล้ามาจากไหน?”

กานต์ส่ายหน้า จู่ๆ ก็ชะงัก

เขาหันศีรษะกลับไปทันที มองกิจจาแล้วพูดขึ้น “พี่ เมื่อกี้พี่บอกว่าใครจะล้มก่อนนะ?”

กิจจายิ้ม เงียบปากไม่พูดแล้ว

“ไม่ พี่อย่าหยุดพูดสิ เมื่อกี้พี่พูดแล้วไม่ใช่เหรอ? ใครกันนะ? รีบพูดสิๆ”

กานต์ตื่นเต้นแทบตายแล้ว

หม่ามี้บอกว่ากิจจาเป็นออทิสติกอะไรนี่ไม่ใช่เหรอ?

พูดไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?

หรือเมื่อครู่นี้เขาหูฝาด?

กานต์จับมือกิจจาแน่น จับจนกิจจารู้สึกเจ็บเล็กน้อย

เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เป็นธรรมชาติแล้วพูดขึ้น “เจ็บ”

“เจ็บอะไร? ฉันถามพี่ ใครล้มก่อน?”

กานต์พูดจบก็ตกตะลึงอีกครั้ง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที

“พี่หายแล้ว? พี่ พี่หายแล้วนะ! ออทิสติกอะไร มันไม่มีอยู่จริงใช่ไหม? ฉันต้องไปบอกหม่ามี้!”

กานต์ดีใจจนลืมไปเลยว่าขาตัวเองยังใส่เฝือกอยู่ ลงจากเตียงทันที ขณะที่ลงจากพื้นก็ล้มลงดังโครม

“โอ๊ย! เจ็บ!”

คราวนี้ถึงตาเขาที่ตะโกนร้องว่าเจ็บแล้ว

สีหน้ากิจจาเปลี่ยนไปทันที

ในใจเขากานต์เป็นคนที่ไม่มีใครมาแทนได้ ตอนแรกที่เขมิกาทำร้ายกานต์เขาก็อยู่ตรงหน้า ต่อมาตอนที่ตรินท์บอกว่าจะฆ่ากานต์ เขาก็อยู่

พ่อแม่ตัวเอง คนหนึ่งจะทำร้ายกานต์ คนหนึ่งจะฆ่ากานต์ ทั้งๆ ที่กานต์ดีกับเขาขนาดนั้น พูดจากก้นบึ้งหัวใจ นี่มันทำให้กิจจารู้สึกติดหนี้กานต์ตลอดเวลา

ความรู้สึกที่เขามีกับกานต์นั้นแตกต่างมาก สำหรับเขา กานต์เป็นคนสำคัญที่สุด

ขณะที่เห็นกานต์ล้มลงพื้น กิจจาก็กระวนกระวาย กังวลใจ

“นายเป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนไหม? ฉันจะไปเรียกหมอให้นาย”

กิจจาพยุงกานต์ไม่ขึ้น กังวลใจจนเหงื่อแตก

เขาให้กานต์อยู่ตรงนี้อย่าขยับไปไหน ตัวเองก็รีบวิ่งออกไป

หลังจากกานต์รอเขาวิ่งออกไป ก็หัวเราะออกมา

“ออกทิสติกอะไร? ฉันไม่เชื่อ เจอกับฉัน พี่จะเป็นออทิสติกต่อไปได้ยังไง”

ขณะที่พูด เขาก็อยากขยับสักหน่อย แต่เจ็บจนกัดฟัน

ราคาที่จ่ายนี่มันมากเกินไป!

ถ้าไม่ใช่กิจจา เขาคงไม่ทำแบบนี้หรอก

หลังจากกิจจาวิ่งออกไปจากห้องผู้ป่วย เจอคุณพยาบาลและคุณหมอ ทันใดนั้นก็พูดไม่ออกอีกครั้ง

เขายืนตรงหน้าคุณหมอ อ้าปากแต่ไม่รู้จะพูดอะไร กังวลใจจนเหงื่อแตกอีกครั้งในชั่วขณะหนึ่ง

“เด็กน้อย เกิดอะไรขึ้น?”

คุณหมอเห็นเขาขวางทางตนและไม่พูดอะไร ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

กิจจารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เขาเป็นห่วงกานต์ และกังวลเกี่ยวกับเขา แต่ตอนนี้ลำคอเหมือนมีอะไรขวางทางอยู่ อยากพูดแต่รู้สึกพูดไม่ออก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไม่สบายตรงไหนไหม? น้าพาหนูไปตรวจดีไหม?”

คุณหมอเห็นกิจจามีท่าทางอึดอัด ก็เป็นห่วงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

กิจจาส่ายหน้า ชี้ไปที่ห้องผู้ป่วยกานต์ จากนั้นก็ดึงคุณหมอเดินไป

คุณหมอค่อนข้างเข้าใจแล้ว แต่มองท่าทางกิจจา ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “หน้าตาดีมากจริงๆ น่าเสียดาย”

เธอนึกว่ากิจจาเป็นใบ้

กิจจาก็ไม่แก้ตัว ดึงคุณหมอมาถึงในห้องผู้ป่วยของกานต์

กานต์ยังคงนั่งอยู่บนพื้น เจ็บจนกัดฟัน เห็นคุณหมอมาก็รีบพูดขึ้น “คุณหมอ ผมล้มลงมา เจ็บฮะ”

กิจจารีบวิ่งไปข้างๆ กานต์ ยื่นมือไปจับมือกานต์ไว้ บนใบหน้ามีแต่ความเป็นห่วง