แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 225
บทที่ 225 แท้จริงแล้วใครวางแผนใส่ใครกันแน่？
คนๆนี้ก้มหน้ามาตลอด สวมใส่หมวกแก๊ป มองดูแล้วมีท่าทางน่าสงสัยอย่างยิ่ง
หัวใจของนรมนเต้นแรงขึ้นอย่างฉับพลัน ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งรู้สึกตึงเครียด เมื่อคนๆนั้นกำลังจะเดินเฉียดไหล่เธอไป นรมนก็คว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างกะทันหัน
“เธอเป็นใครกันแน่？”
เธอใช้พละกำลังอย่างมาก แม้แต่กระดานวาดภาพสุดที่รักตกลงบนพื้นก็ไม่ทันได้เก็บ เกรงว่าคนตรงหน้าจะหนีไป ใช้สองมือคว้าแขนของคนๆนั้น
“เธอเป็นบ้าหรือไง？”
คนๆนั้นเงยหน้าขึ้นทันที กลับทำให้นรมนตกใจ ปล่อยเขาออกอย่างไม่รู้ตัว
ผู้หญิงคนนั้นมีรอยไหม้บริเวณใบหน้าและดวงตา ตอนนี้ถูกนรมนมาขวางเอาไว้อย่างไม่มีเหตุผล สีหน้าจึงยิ่งดูไม่ได้
“ฉันรู้จักเธอหรือไง？เธอมาขวางฉันไว้ทำไม？”
อีกฝ่ายมีท่าทางดุดัน เหมือนผู้หญิงอารมณ์ร้าย นรมนตกใจถอยหลังออกมาสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับขมวดคิ้วและถามว่า：“ลักพาตัวพ่อแม่ของฉันไปหรือเปล่า？”
“ประสาท”
อีกฝ่ายได้ยินนรมนถามเช่นนี้ จึงด่าด้วยความโมโหและหันตัวเดินจากไป
นรมนคิดจะเข้าไปขวางผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง กลับไม่ได้ลงมือทำ เอาแต่เดินตามด้านหลังเธอ
หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจ สีหน้าไม่ดีอย่างยิ่ง แม้แต่น้ำเสียงยังมีความดุร้าย
“เธอต้องการอะไรกันแน่？”
“พ่อแม่ของฉันอยู่ที่ไหน？เธอต้องการทำอะไร？เป้าหมายของเธอคืออะไรเธอมาลงที่ฉันสิ ปล่อยพ่อกับแม่ของฉันนะ！”
นรมนค่อนข้างร้อนใจ
หญิงสาวชะงักงัน ถอยหลังออกจากนรมนด้วยความโกรธมาก
“เธอเป็นโรคประสาทหรือเปล่า？ ฉันไม่รู้จักเธอ จะไปยุ่งกับพ่อแม่เธอได้อย่างไร？เธอเป็นคนบ้ามาจากที่ไหนเนี่ย？สถานพักฟื้นมีคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”
“เธออย่าไปนะ！เอาพ่อแม่ของฉันคืนมา！”
นรมนมั่นใจว่าคนๆนี้ลักพาตัวพ่อแม่ของเธอ แม้แต่คนที่เฝ้าติดตามเธอในความมืด เธอจึงพุ่งเข้าใส่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กอดผู้หญิงคนนั้นเอาไว้อย่างเด็ดเดี่ยว
ผู้หญิงคนนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกนรมนพุ่งใส่จนล้มลงบนพื้น หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดไปทั้งตัว
“เธอไปให้พ้น！ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าเธอยังไม่ลุกขึ้นอีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจกับเธอ！”
หญิงสาวตะโกนหยาบคายเสียงดัง แต่กลับไม่ได้ลงมือกับนรมน
ตอนนี้นรมนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต้องการกอดคนตรงหน้าแน่นๆ และได้รับเบาะแสของพ่อแม่ไปพร้อมๆกัน
หญิงสาวถูกเธอรัดแน่นจนเจ็บไปหมด จำต้องร้องตะโกนออกมา
“ช่วยด้วย！ ช่วยด้วย ！เอาคนบ้าออกไปจากฉันที！”
บอดี้การ์ดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงจึงรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
นรมนยังคงไม่ปล่อยมือ กล่าวอย่างเย็นชา：“วันนี้เธออย่าคิดหนี ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าไม่บอกว่าพ่อแม่ฉันอยู่ที่ไหน ฉันกับเธอไม่มีทางจบ！”
หญิงสาวรู้สึกหมดหนทาง
“พี่สาว คุณผู้หญิง ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นโรคประสาทหรือเปล่า แต่ฉันไม่รู้จักพ่อแม่ของเธอจริงๆ ตอนนี้เธอปล่อยฉันออกได้ไหม ตอนนี้ภาพที่เธอโผเข้ามาล้มลงบนตัวของฉันมันน่าเกลียดจริงๆ คนอื่นจะคิดไปไกลได้นะ”
นรมนกลับไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจความหมายของคำพูดจากหญิงสาว
บอดี้การ์ดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยมาถึงพร้อมกัน แต่เมื่อพวกเขามองเห็นผู้หญิงสองคนบนพื้น ท่าทีกลับไม่เหมือนกันอย่างยิ่ง
“ปล่อยคุณนายของพวกเรานะ！”
นี่คือเสียงบอดี้การ์ดของบุริศร์
“ปล่อยคุณผู้หญิงของพวกเรานะ！”
นี่คือเสียงพนักงานรักษาความปลอดภัยของสถานพักฟื้น
เสียงดังขึ้นพร้อมกันและเงียบลงพร้อมกัน เพียงแต่นรมนกับผู้หญิงคนนั้นได้ยินอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายพูดอะไร？
“คุณนายของพวกคุณ？ เธอไม่ใช่คนบ้าหรอกหรือ？”
หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ
นรมนก็มึนงง
“คุณผู้หญิงของพวกคุณ？ คุณผู้หญิงอะไร？”
สีหน้าของหญิงสาวมืดมนลงทันที
“ฉันเป็นคุณผู้หญิงแล้วจะทำไม”
หญิงสาวโมโหเหลือเกิน พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกมา แต่นรมนไม่ยอมปล่อยมือ บังคับให้เธอพูดออกมา
หญิงสาวไม่กล้าขยับตัว
เธอพบว่านรมนจริงจัง หากเธอใช้แรงดิ้นให้ตนเองหลุดออกมาได้ เกรงว่าคงจะชอกช้ำไปทั้งร่างกาย
ผู้หญิงตรงหน้าถึงแม้จะดูอ่อนแอ แต่ก็ทำให้คนค่อนข้างกลัวสุดขีดจริงๆ
“เฮ้ ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันเป็นลูกสาวของประธานสถานพักฟื้นที่นี่ เธอปล่อยฉันออกก่อนได้ไหม？มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยๆคุยกัน？”
หญิงสาวลองทำท่าทางผ่อนคลายลง
แต่นรมนกลับไม่ปล่อยมือ
“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอพูดความจริง？”
“พวกเขาสามารถยืนยันได้”
หญิงสาวจนปัญญา ชี้ไปที่พนักงานรักษาความปลอดภัยเหล่านั้น
พนักงานรักษาความปลอดภัยของสถานพักฟื้นต่างรีบพยักหน้า
“คุณนายบุริศร์ นี่คือคุณหนูของพวกเรา มีชื่อว่าตุลยา แน่นอนว่าเป็นคนของสถานพักฟื้นพวกเรา”
“แล้วไงต่อ？เธอแอบดูฉัน”
คำพูดของนรมนทำให้ตุลยาแทบจะกระอักเลือดออกมา
“พี่สาว ฉันยอมรับว่าพี่หน้าตาดีกว่าฉัน แต่พี่ไม่ใช่หนุ่มหล่อ และรสนิยมของฉันปกติมาก ฉันจะแอบดูพี่ทำไม？ฉันกำลังเดินอยู่ดีๆ พี่ก็พุ่งเข้ามาโอบมากอดฉันเอาไว้ แท้จริงแล้วใครวางแผนใส่ใครกันแน่？”
สีหน้าของนรมนดูไม่ได้เล็กน้อย รู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิม
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอกอดเพศเดียวกันต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ แต่เธอไม่ยอมปล่อยมือ
“อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้ว่าเป็นเธอ ในสถานที่พักฟื้นแห่งนี้นอกจากเธอ คนอื่นฉันเคยเจอหมดแล้ว แต่ตั้งแต่พ่อแม่ของฉันหายตัวไป เธอมักจะส่งข้อความหาฉัน รู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉัน ตอนนี้ยิ่งปรากฏตัวหลบๆซ่อนๆ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร？”
“เฮ้ๆๆ ฉันหลบๆซ่อนๆหมายความว่าอะไร？ฉันหลบๆซ่อนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ？สถานพักฟื้นนี้คือบ้านของฉัน ฉันจะไปเดินขวางเธอทำไม？”
ตุลยารู้สึกไม่ชอบใจ
ในขณะนี้บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กเริ่มจับใจความได้ จึงก้าวขึ้นมาด้วยความไม่สบายใจ
“คุณนายครับ คุณตุลยาท่านนี้อยู่ในสถานพักฟื้นมาตลอด เพียงแต่ใบหน้ามีแผลไฟไหม้ ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้ออกมาจากห้อง”
“ฉันไม่เชื่อ”
นรมนคิดว่าสัญชาตญาณของตนเองถูกต้อง
คนที่เฝ้าติดตามเธอ แม้แต่ส่งข้อความหาเธอ คนที่ลักพาตัวพ่อแม่ของเธอมีความเป็นไปได้สูงที่จะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงข้างหน้าคนนี้
ตุลยาเห็นเธอถือทิฐิเช่นนี้ จึงกล่าวอย่างหดหู่：“เธอบอกว่าฉันลักพาตัวพ่อแม่ของเธอ ฉันรู้จักเธอหรือไง？พวกเราต่างไม่มีความแค้นต่อกัน ฉันจะลักพาตัวพ่อแม่ของเธอไปทำไม？”
นรมนชะงักงันเล็กน้อย รู้สึกว่าเธอพูดมีเหตุผล เพียงแต่ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ
“เธออาจจะถูกจ้างมา”
“น่าขำ ฉันเป็นลูกสาวของตระกูลจงเจริญที่สง่าผ่าเผย ฉันไปเป็นลูกจ้างของใคร สมองเธอมีปัญหาหรือเปล่า？”
คำพูดของตุลยาทำให้นรมนรู้สึกสั่นคลอนเล็กน้อย
หรือจะไม่ใช่เธอจริงๆ？
เธอคว้าผิดคนจริงหรือ？
“เอามือถือของเธอมาให้ฉัน ฉันถึงจะรู้ได้ว่าเธอพูดจริงหรือเปล่า”
“คุณนายบุริศร์ มันจะมากเกินไปแล้วนะครับ”
พนักงานรักษาความปลอดภัยมองเห็นคุณหนูของตนเองถูกทำให้ลำบากใจเช่นนี้ จึงต้องพูดออกมา
ตุลยากลับโบกมือและกล่าวว่า：“ไม่มีปัญหา ถ้าฉันส่งมือถือให้เธอ เธอจะปล่อยฉันใช่ไหม？”
“ฉันต้องการยืนยันการคาดเดาของฉัน”
นรมนยืนหยัดในความคิดของตนเองอย่างผิดปกติ
ในขณะเดียวกัน เสียงเด็กน้อยก็ดังขึ้น
“หม่ามี้ ทำอะไรอยู่คะ？จูบกับคนอื่นอีกแล้ว？หนูก็อยากจูบด้วย！”
เป็นกมล！
นรมนรู้สึกตกใจทันที
“อย่าเข้ามา！”
เธอรีบตะโกนออกไป แต่ช้าไปแล้ว กมลวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมองเห็นหน้าของตุลยาก็ตกใจกลัวร้องเสียงแหลมขึ้นมา
“แง้！”
เธอโผเข้าสู่อ้อมกอดของนรมนทันที
เพราะว่ากอดลูกสาวตนเอง นรมนจึงต้องปล่อยตุลยาออก แต่กลับมองเธออย่างระมัดระวัง และปลอบโยนลูกสาวไป：“กมลไม่ต้องกลัว หม่ามี้อยู่ตรงนี้”
กมลอาจจะรู้สึกว่าเมื่อสักครู่ตนเองไร้มารยาทมากเกินไป เธอเหลือบมองตุลยาจากซอกแขนของนรมน เมื่อสบเข้ากับสายตาของตุลยา เธอก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นอีกครั้ง
ตุลยากล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา：“ตกใจกลัวหรือไง？ กลัวก็อย่าออกมาวิ่งเพ่นพ่านข้างนอก”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป
“หยุดนะ！”
นรมนตะโกนเรียก และยื่นมือไปหาเธออย่างดื้อดึง
“มือถือ”
เธอไม่สามารถปล่อยใครก็ตามที่เป็นผู้ต้องสงสัยให้กลับไป
ตุลยารู้สึกว่านรมนดื้อรั้นเกินไป
เธอเคยถูกคนก่อกวนแบบนี้น้อยมาก แต่คนที่ก่อกวนคนนี้เป็นผู้หญิง นอกจากนี้ยังแม่คน
ตุลยาค่อนข้างโมโห
“เฮ้ ทางที่ดีเธอควรจะพอได้แล้วนะ ฉันไม่อยากให้เธอขายหน้าต่อหน้าลูกสาว”
แววตาของตุลยาเยือกเย็น
กมลเห็นตุลยารังแกหม่ามี้ของตนเอง เธอโผล่หัวออกมาด้วยความกลัวเล็กน้อย เสียงไม่ดัง แต่พูดอย่างฉะฉาน
“ถ้าเธอรังแกหม่ามี้ของฉัน แด๊ดดี้ของฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”
“โอ้โห เปลี่ยนมาเป็นผู้สนับสนุนแล้ว ？ฉันกลัวจังเลย！”
ตุลยาแกล้งทำท่าหวาดกลัว พร้อมกับใบหน้าที่ได้รับบาดเจ็บของเธอในตอนนี้ ช่างน่าเวทนาเกินกว่าจะดูได้
กมลขดตัวในอ้อมแขนของนรมนอีกครั้ง
“แง้！”
ตุลยาเห็นว่าตนเองทำให้เด็กตกใจกลัวจนกลายเป็นแบบนี้ จึงไม่อาจหลีกเลี่ยงความรู้สึกทุกข์ใจ
นึกถึงตอนแรกเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยหยาดเยิ้มคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ แม้แต่เด็กก็กลัวเธอ ความรู้สึกแบบนี้น่ารังเกียจเกินไปจริงๆ！
เธอรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที
“อย่ามากวนใจฉัน เรื่องวันนี้ฉันจะทำเป็นว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ถ้าเธอยังก่อกวนฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจเธอจริงๆนะ！”
ตุลยาพูดจบหันตัวเดินไป
นรมนอุ้มกมลเอาไว้ แต่กลับขโมยมือถือของตุลยามาจากด้านหลังของเธอทันที
“เฮ้！”
ครั้งนี้ตุลยาโกรธจริงๆ
นรมนกลับไม่สนใจ ปัดหน้าจอเปิดมือถือของเธอทันที โชคดีที่มือถือของเธอไม่ได้ล็อคเอาไว้
เธอหันตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นกดโทรออกหาหมายเลขของตนเองทันที
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น แต่หมายเลขที่ปรากฏคาดไม่ถึงว่าจะไม่ใช่หมายเลขแต่เดิม！
ไม่ใช่เธอ？
เป็นไปได้อย่างไร？
นรมนงงงวย
ตุลยารู้สึกโมโหจริงๆ
เธอก้าวขึ้นมาแย่งมือถือของตนเองกลับไป คว้าคอเสื้อของนรมนเอาไว้อย่างโหดเหี้ยมกล่าวว่า：“เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำร้ายเธอใช่ไหม？”
“ปล่อยหม่ามี้ของฉันนะ！ ปล่อยเธอนะ！”
กมลกอดแขนของตุลยาเอาไว้อย่างกะทันหัน ลืมความกลัวไปสนิท
“เธอมันคนชั่ว ปล่อยหม่ามี้ของฉันนะ！”
ตุลยาไม่มีกมลอยู่ในสายตา ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว อยากจะตบนรมนที่อยู่ตรงหน้าให้ได้
นรมนยังคงอยู่ในอาการช็อก เอาแต่คิดว่าตนเองไม่น่าจะคิดผิด มันจะไม่ใช่ได้อย่างไร？
ทั้งสองหมายเลขแตกต่างกันมาก นอกจากนี้ยังไม่ใช่อันเดียวกันจริงๆ หรือว่าเธอผิดเองจริงๆ？
ในตอนนี้ กมลเห็นว่าตุลยาไม่ยอมปล่อยนรมนออก เธอรีบก้มหน้าลง อ้าปากเล็กๆ และกัดลงไปทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย