แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 225

บทที่ 225 แท้จริงแล้วใครวางแผนใส่ใครกันแน่？

คนๆนี้ก้มหน้ามาตลอด สวมใส่หมวกแก๊ป มองดูแล้วมีท่าทางน่าสงสัยอย่างยิ่ง

หัวใจของนรมนเต้นแรงขึ้นอย่างฉับพลัน ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งรู้สึกตึงเครียด เมื่อคนๆนั้นกำลังจะเดินเฉียดไหล่เธอไป นรมนก็คว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างกะทันหัน

“เธอเป็นใครกันแน่？”

เธอใช้พละกำลังอย่างมาก แม้แต่กระดานวาดภาพสุดที่รักตกลงบนพื้นก็ไม่ทันได้เก็บ เกรงว่าคนตรงหน้าจะหนีไป ใช้สองมือคว้าแขนของคนๆนั้น

“เธอเป็นบ้าหรือไง？”

คนๆนั้นเงยหน้าขึ้นทันที กลับทำให้นรมนตกใจ ปล่อยเขาออกอย่างไม่รู้ตัว

ผู้หญิงคนนั้นมีรอยไหม้บริเวณใบหน้าและดวงตา ตอนนี้ถูกนรมนมาขวางเอาไว้อย่างไม่มีเหตุผล สีหน้าจึงยิ่งดูไม่ได้

“ฉันรู้จักเธอหรือไง？เธอมาขวางฉันไว้ทำไม？”

อีกฝ่ายมีท่าทางดุดัน เหมือนผู้หญิงอารมณ์ร้าย นรมนตกใจถอยหลังออกมาสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับขมวดคิ้วและถามว่า：“ลักพาตัวพ่อแม่ของฉันไปหรือเปล่า？”

“ประสาท”

อีกฝ่ายได้ยินนรมนถามเช่นนี้ จึงด่าด้วยความโมโหและหันตัวเดินจากไป

นรมนคิดจะเข้าไปขวางผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง กลับไม่ได้ลงมือทำ เอาแต่เดินตามด้านหลังเธอ

หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจ สีหน้าไม่ดีอย่างยิ่ง แม้แต่น้ำเสียงยังมีความดุร้าย

“เธอต้องการอะไรกันแน่？”

“พ่อแม่ของฉันอยู่ที่ไหน？เธอต้องการทำอะไร？เป้าหมายของเธอคืออะไรเธอมาลงที่ฉันสิ ปล่อยพ่อกับแม่ของฉันนะ！”

นรมนค่อนข้างร้อนใจ

หญิงสาวชะงักงัน ถอยหลังออกจากนรมนด้วยความโกรธมาก

“เธอเป็นโรคประสาทหรือเปล่า？ ฉันไม่รู้จักเธอ จะไปยุ่งกับพ่อแม่เธอได้อย่างไร？เธอเป็นคนบ้ามาจากที่ไหนเนี่ย？สถานพักฟื้นมีคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“เธออย่าไปนะ！เอาพ่อแม่ของฉันคืนมา！”

นรมนมั่นใจว่าคนๆนี้ลักพาตัวพ่อแม่ของเธอ แม้แต่คนที่เฝ้าติดตามเธอในความมืด เธอจึงพุ่งเข้าใส่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กอดผู้หญิงคนนั้นเอาไว้อย่างเด็ดเดี่ยว

ผู้หญิงคนนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกนรมนพุ่งใส่จนล้มลงบนพื้น หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดไปทั้งตัว

“เธอไปให้พ้น！ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าเธอยังไม่ลุกขึ้นอีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจกับเธอ！”

หญิงสาวตะโกนหยาบคายเสียงดัง แต่กลับไม่ได้ลงมือกับนรมน

ตอนนี้นรมนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต้องการกอดคนตรงหน้าแน่นๆ และได้รับเบาะแสของพ่อแม่ไปพร้อมๆกัน

หญิงสาวถูกเธอรัดแน่นจนเจ็บไปหมด จำต้องร้องตะโกนออกมา

“ช่วยด้วย！ ช่วยด้วย ！เอาคนบ้าออกไปจากฉันที！”

บอดี้การ์ดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงจึงรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

นรมนยังคงไม่ปล่อยมือ กล่าวอย่างเย็นชา：“วันนี้เธออย่าคิดหนี ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าไม่บอกว่าพ่อแม่ฉันอยู่ที่ไหน ฉันกับเธอไม่มีทางจบ！”

หญิงสาวรู้สึกหมดหนทาง

“พี่สาว คุณผู้หญิง ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นโรคประสาทหรือเปล่า แต่ฉันไม่รู้จักพ่อแม่ของเธอจริงๆ ตอนนี้เธอปล่อยฉันออกได้ไหม ตอนนี้ภาพที่เธอโผเข้ามาล้มลงบนตัวของฉันมันน่าเกลียดจริงๆ คนอื่นจะคิดไปไกลได้นะ”

นรมนกลับไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจความหมายของคำพูดจากหญิงสาว

บอดี้การ์ดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยมาถึงพร้อมกัน แต่เมื่อพวกเขามองเห็นผู้หญิงสองคนบนพื้น ท่าทีกลับไม่เหมือนกันอย่างยิ่ง

“ปล่อยคุณนายของพวกเรานะ！”

นี่คือเสียงบอดี้การ์ดของบุริศร์

“ปล่อยคุณผู้หญิงของพวกเรานะ！”

นี่คือเสียงพนักงานรักษาความปลอดภัยของสถานพักฟื้น

เสียงดังขึ้นพร้อมกันและเงียบลงพร้อมกัน เพียงแต่นรมนกับผู้หญิงคนนั้นได้ยินอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายพูดอะไร？

“คุณนายของพวกคุณ？ เธอไม่ใช่คนบ้าหรอกหรือ？”

หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ

นรมนก็มึนงง

“คุณผู้หญิงของพวกคุณ？ คุณผู้หญิงอะไร？”

สีหน้าของหญิงสาวมืดมนลงทันที

“ฉันเป็นคุณผู้หญิงแล้วจะทำไม”

หญิงสาวโมโหเหลือเกิน พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกมา แต่นรมนไม่ยอมปล่อยมือ บังคับให้เธอพูดออกมา

หญิงสาวไม่กล้าขยับตัว

เธอพบว่านรมนจริงจัง หากเธอใช้แรงดิ้นให้ตนเองหลุดออกมาได้ เกรงว่าคงจะชอกช้ำไปทั้งร่างกาย

ผู้หญิงตรงหน้าถึงแม้จะดูอ่อนแอ แต่ก็ทำให้คนค่อนข้างกลัวสุดขีดจริงๆ

“เฮ้ ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันเป็นลูกสาวของประธานสถานพักฟื้นที่นี่ เธอปล่อยฉันออกก่อนได้ไหม？มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยๆคุยกัน？”

หญิงสาวลองทำท่าทางผ่อนคลายลง

แต่นรมนกลับไม่ปล่อยมือ

“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอพูดความจริง？”

“พวกเขาสามารถยืนยันได้”

หญิงสาวจนปัญญา ชี้ไปที่พนักงานรักษาความปลอดภัยเหล่านั้น

พนักงานรักษาความปลอดภัยของสถานพักฟื้นต่างรีบพยักหน้า

“คุณนายบุริศร์ นี่คือคุณหนูของพวกเรา มีชื่อว่าตุลยา แน่นอนว่าเป็นคนของสถานพักฟื้นพวกเรา”

“แล้วไงต่อ？เธอแอบดูฉัน”

คำพูดของนรมนทำให้ตุลยาแทบจะกระอักเลือดออกมา

“พี่สาว ฉันยอมรับว่าพี่หน้าตาดีกว่าฉัน แต่พี่ไม่ใช่หนุ่มหล่อ และรสนิยมของฉันปกติมาก ฉันจะแอบดูพี่ทำไม？ฉันกำลังเดินอยู่ดีๆ พี่ก็พุ่งเข้ามาโอบมากอดฉันเอาไว้ แท้จริงแล้วใครวางแผนใส่ใครกันแน่？”

สีหน้าของนรมนดูไม่ได้เล็กน้อย รู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิม

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอกอดเพศเดียวกันต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ แต่เธอไม่ยอมปล่อยมือ

“อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้ว่าเป็นเธอ ในสถานที่พักฟื้นแห่งนี้นอกจากเธอ คนอื่นฉันเคยเจอหมดแล้ว แต่ตั้งแต่พ่อแม่ของฉันหายตัวไป เธอมักจะส่งข้อความหาฉัน รู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉัน ตอนนี้ยิ่งปรากฏตัวหลบๆซ่อนๆ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร？”

“เฮ้ๆๆ ฉันหลบๆซ่อนๆหมายความว่าอะไร？ฉันหลบๆซ่อนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ？สถานพักฟื้นนี้คือบ้านของฉัน ฉันจะไปเดินขวางเธอทำไม？”

ตุลยารู้สึกไม่ชอบใจ

ในขณะนี้บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กเริ่มจับใจความได้ จึงก้าวขึ้นมาด้วยความไม่สบายใจ

“คุณนายครับ คุณตุลยาท่านนี้อยู่ในสถานพักฟื้นมาตลอด เพียงแต่ใบหน้ามีแผลไฟไหม้ ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้ออกมาจากห้อง”