แม่หมอเทวดาหน้าเงิน นิยาย บท 2

สี่ปีให้หลัง นอกเมืองหลวงแคว้นเสวียน

“ท่านแม่ หิว ๆ ข้าว ๆ”

ข้างทาง แม่นางน้อยขาวอมชมพูประหนึ่งหยกแกะสลักแหงนหน้าเล็ก ๆ มือจับกระโปรงสะอาดของผู้หญิงออดอ้อน

ข้างตัวพวกเขายังมีคุณชายน้อยหน้าตาขึงขังอีกคนหนึ่ง ใบหน้าคิ้วกระบี่ดวงตาสุกใส หากเติบโตแล้วต้องเป็นคนหล่อเหลาแน่

เวลานี้แม้คุณชายน้อยจะไม่ปริปาก แต่ดวงตาดำขลับคู่นั้นกำลังจ้องผู้หญิงอยู่เหมือนกัน สื่อความหมายว่าอยากกินบางส่วน

“ได้ เราจะกินกันเดี๋ยวนี้แหละ” ซูหลีอวี่หัวเราะ หยิบปิ่งออกมาจากห่อผ้าสองชิ้นและหักครึ่งแบ่งกัน

“ท่านแม่ดีที่สุดเลย!” น้องสาวซูหวงกินแจ๊บ ๆ อย่างอารมณ์เบิกบานถึงที่สุด

“ขอบคุณท่านแม่” พี่ชายซูม่อเรียบร้อย หากดวงตากลับเป็นประกาย

ซูหลีอวี่ยิ้มตาหยี อารมณ์ดีมาก

สี่ปีแม้จะลำบาก แต่ดีที่เด็กสองคนนี้ทำให้ชีวิตของนางมีรสชาติขึ้นเยอะ

กอปรกับนางใช้ความรู้ทางการแพทย์ของอีกโลกหนึ่ง ปลูกเรือนเป็นหมออยู่ในหมู่บ้านบนเขา กลับไม่ต้องกังวลเรื่องการกินอยู่

เพียงแต่มองเด็กน้อยสองคนนี้ ซูม่อกับซูหวงถึงวัยที่ต้องเรียนหนังสือแล้ว ในหมู่บ้านไม่มีสำนักศึกษา ซูหลีอวี่กับนางอู่เหวินซื่อจึงพาเด็ก ๆ ออกจากบ้านนอก

“ชิ้ง ๆ ๆ ๆ!” ทางเขาด้านหน้ามีเสียงต่อสู้ทันใด

ซูหลีอวี่ฉุดนางอู่เหวินซื่อ ผู้หญิงสองคนกอดเด็กนั่งยองลงในพุ่มหญ้า

สายตาสอดส่องออกไป ในจุดไม่ไกลมีคนปิดหน้าสิบกว่าคนกำลังล้อมโจมตีผู้ชายคนหนึ่งอยู่

ซูหลีอวี่ตกตะลึงเดี๋ยวนั้น

เห็นเพียงผู้ชายมีรูปร่างสูงตรงน่าเกรงขาม ขี่อยู่บนหลังอาชาตัวงามสีขาว

บนใบหน้าของเขามีหน้ากากจ้าวแห่งขุมนรกอยู่ สวยงามคมสัน เผยความเย็นยะเยือกที่อันตราย

“ชิ้ง!” เงากระบี่วาดผ่าน หลังของผู้ชายต้องคมมีด ชุดผาวสีหมักปักทองขาด เลือดสดกระเซ็นออกมา

จากนั้น แผลเป็นรูป X ก็ปรากฏอยู่บนแผ่นหลังกล้ามเนื้อทรงพลังของเขาชัดเจน!

หา! เป็นเขา!

เป็นเขาหรือนี่!

ซูหลีอวี่วิงเวียนกับภาพตรงหน้า สันหลัง ‘บังเกิด’ ความเย็นวูบ

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้แค่ชิงความบริสุทธิ์ของนางไป แต่ที่นางกอดอยู่ในอ้อมอกเวลานี้ยังเป็นลูกของเขา!

“ฉึก ๆ!”

คมมีดยาวเจ็ดฉื่อของเขาสู้กับคนปิดหน้าสิบกว่าคน แสงกระบี่กวาดไป ปลิดชีวิตคนเป็นแถบ ๆ

“อ๊า!” ซูหวงหลุดร้องตกใจขึ้นมา ซูหลีอวี่เอามือปิดปากของนางไว้

“ฉึก!” อีกหนึ่งชีวิต แสงสีโลหิตกระเซ็น คนที่ปิดหน้าตะลีตะลานวิ่งหนี

ฝุ่นเหลืองในที่ไกล ๆ ปลิวว่อน ทันใดนั้นมีสี่อาชาห้าวห้อตะบึงมา

ผู้กล้าบนอาชาพลิกตัวลง ก่อนจะคุกเข่าอยู่ข้างเท้าอาชาตัวสีขาวเป็นระเบียบ

“ข้าน้อยมาอารักขาช้าไป นายท่านโปรดลงโทษด้วย!”

“ลุกขึ้นเถอะ!” อิ๋งเจินโบกมือใหญ่ ยิ้มอย่างน่าเกรงขาม

จากนั้นภายใต้หน้ากากเย็นเฉียบนั้น เขาเหล่มามองทางซูหลีอวี่แวบหนึ่ง

นัยน์ตาลุ่มลึกประหนึ่งดวงดาวในคืนหนาวเหน็บ แฝงจิตสังหารและความสงสัย

เขาเหมือนเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย แต่พอมองไปรอบ ๆ กลับไม่เห็นอะไร

พอเห็นว่าพวกเขาควบม้าไปแล้ว ซูหลีอวี่จึงวางใจประคองนางอู่เหวินซื่อให้ลุกขึ้น

“ท่านแม่ เมื่อกี้นี้ใครหรือ ทำไมพวกเขาต้องต่อสู้กันที่นี่ด้วย”

ซูม่อแหงนดวงหน้าเยาว์วัยเล็ก ๆ คิ้วกระบี่งามฉายความองอาจ