แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 17

เมื่อเทียบกับเหมิงเชียนเหยียนแล้ว สภาวะของซุนซวี่ก็คือตะกุกตะกัก "ข้า กลับมาจากทำงานในสวน กำลังจะกลับบ้านพอดี เจ้าเจ้าเรียกข้าทำไม?"

ได้ยินคำพูดของซุนซวี่ เหมิงเชียนเหยียนขำจนตัวงอ ซุนซวี่บอกว่าไปทำงานที่สวน นี่มันคือการพูดเรื่องตลกชัดๆ ตอนที่นางอาศัยอยู่บ้านตระกูลซุนชั่วคราว ในบ้านนอกบ้านก็มีแต่นางกับนางจ้าวที่เป็นคนทำทุกอย่าง ซุนซวี่นั่นถูกเลี้ยงอย่างกับคุณหนูที่สิบนิ้วไม่เคยต้องทำงานบ้าน อย่างเขาจะไปทำงานในสวนได้ เช่นนั้นแม่หมูก็สามารถปีนต้นไม้ได้แล้ว

เหมิงเชียนเหยียนยังไม่ได้พูดอะไร ซุนซวี่มองดูรถม้าที่อยู่ข้างหลังของนางแล้วยิ้มขึ้นมา "แฮะๆ เชียนเหยียน รถม้าคันใหญ่จากไหนกัน? ของตระกูลเสิ่นในเมืองใช่ไหม"

"ของตระกูลเสิ่นอะไรกัน ของบ้านข้าต่างหาก!"

"เฮ้อ เป็นของบ้านเจ้าจริงๆด้วย จิ๊จิ๊ หลายวันมานี้ข้าได้ยินผู้คนเขาร่ำลือกันว่าตอนนี้บ้านเจ้าดีมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ข้าเองก็รู้สึกดีใจกับเจ้าด้วยเช่นกัน"

"หืม?" เหมิงเชียนเหยียนกะพริบตา นางไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?

"โธ่ เชียนเหยียน พูดกันตามตรง เราสองคนไม่ได้เจอกันมาสักพักหนึ่งแล้ว เจ้าคิดถึงข้าหรือเปล่า?" ซุนซวี่เข้าไปใกล้เหมิงเชียนเหยียนด้วยรอยยิ้ม แขนยังชนนางไปหนึ่งที

"อะไรนะ?" เหมิงเชียนเหยียนได้ยินคำพูด ลูกตาแทบจะถลนออกมา

"ข้าบอกว่า เจ้าได้คิดถึงข้าไหม ข้าคิดถึงเจ้ามากนะ ที่บ้านแนะนำผู้หญิงให้ข้ารู้จักอีกคนหนึ่ง ข้าไม่ชอบนางเลยสักนิด เจ้าว่า เจ้าอยากให้เราคืนดีกันไหม"

ในความทรงจำของซุนซวี่ เหมิงเชียนเหยียนเป็นคนพูดง่ายมากมาตลอด และยังเชื่อฟังเขาทุกอย่าง คิดว่าชีวิตของตระกูลเหมิงกำลังดีมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่รถม้าก็ยังมีปัญญาซื้อแล้ว เขารู้สึกอิจฉาตามไปด้วยจริงๆ ถ้าหากเหมิงเชียนเหยียนยังแต่งงานกับเขา ถึงเวลานั้นรถม้าคันใหญ่คันนี้ก็จะกลายเป็นของตระกูลซุนแล้วไม่ใช่หรือ จะให้ดูภูมิฐานขนาดไหนก็ดูภูมิฐานขนาดนั้นจริงๆ

ซุนซวี่กำลังฝันหวานอยู่ ยิ้มได้อย่างน่ารังเกียจมาก อาจจะเป็นเพราะลืมเรื่องที่ถูกเหมิงเชียนเหยียนด่าไปแล้ว

"เชียนเหยียน เจ้า เจ้าก็ยินดีใช่ไหม?"

"เหอะๆ!" เหมิงเชียนเหยียนหัวเราะแห้งๆออกมา อัดอั้นอยู่ในใจเงียบๆร่างเดิมคนนี้ช่างโง่จริงๆ ทำไมถึงได้ไปชอบผู้ชายประเภทนี้ได้ นี่มันคือความอัปยศอดสูสูงสุดในชีวิตชัดๆ

นางถอยหลังสองก้าว เผชิญหน้ากับตระกูลซุน กล่าวขึ้นมาอย่างดุดัน: "ถุย! ข้ายินดีกับผีเจ้าสิ!"

ซุนซวี่ถูกคำว่าถุยนี่ทำให้ตกใจจนตัวสั่น ชี้ไปที่เหมิงเชียนเหยียน "เจ้า เจ้า ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้"

"ไม่ใช่ แล้วเจ้าอยากจะให้ทำอย่างไร? อยากให้ข้าบอกกับเจ้าว่าข้าชอบเจ้าด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งหรือ! จากนั้นก็ตามเจ้ากลับบ้าน แล้วก็ให้พวกเจ้าตระกูลซุนรังแกข้าอีกหรือ! อ้อ ใช่แล้ว ยังมีรถม้านี่อีก เจ้าอยากได้มากใช่ไหม! อยากได้ ก็ไปซื้อเองสิ! อยากได้ของคนอื่น ช่างไร้ยางอายจริงๆ"

เหมิงเชียนเหยียนด่าออกมาอย่างรุนแรง ด่าจนซุนซวี่ตะลึงงันไปโดยตรง ยังเปิดโปงความคิดที่อยู่ในใจของเขาออกมา เขาโมโหจนสีหน้าแดงก่ำ ชี้ไปที่เหมิงเชียนเหยียนพูดตะกุกตะกัก "เจ้า เจ้ามันผู้หญิงหยาบคายอันธพาล! เจ้า เจ้า ข้าเกลียดเจ้า!"

"เจ้านึกว่าข้าชอบเจ้าหรือไง! ชอบเจ้ายังไม่สู้ไปชอบคางคกดีกว่า!เจ้ายังเทียบคางคกไม่ได้ด้วยซ้ำ!" หลังจากผ่านการพักฟื้นและฝึกฝนในช่วงที่ผ่านมา ร่างกายของเหมิงเชียนเหยียนก็แข็งแรงขึ้นมา แม้แต่เสียงด่าคนก็ยังเต็มไปด้วยพลัง นี่ถ้าคนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าเหมิงเชียนเหยียนเป็นคนรังแกซุนซวี่เสียอีก!

"เจ้านังเด็กเวร เจ้ากล้าดีอย่างไรมาด่าลูกชายข้า! ดูสิว่าข้าจะไม่ฉีกอกเจ้า!"

นางจ้าวที่ซ่อนอยู่ในป่าต้นแอปริคอททนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว พุ่งตัวออกมาก็ไปฉีกทึ้งเหมิงเชียนเหยียนขึ้นมา

"เฮ้ เจ้าจะทำอะไร นังผู้หญิงบ้าคนนี้ เจ้าอย่าแตะต้องน้องสาวของข้านะ!" เหมิงเชียนเถาเห็นท่าไม่ดี ก้าวขึ้นมาข้างหน้าก็จะมาปกป้องเหมิงเชียนเหยียน

เหมิงเชียนเหยียนคว้าเหมิงเชียนเถาเอาไว้แล้วดึงไปด้านหลังของตนเอง จากนั้นก็รวดดึงลูกธนูเหล็กที่แบกอยู่บนหลังออกมาด้วย ลูกธนูแหลมคม ยังมีกลิ่นคาวเลือดที่หลงเหลือจากการล่าสัตว์อีกด้วย เหมิงเชียนเหยียนกำลูกธนูนั่นเอาไว้ในมือ เล็งตรงไปที่คอของนางจ้าว