แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 15

เหมิงฝูกับจ้าวฮัวจือทะเลาะกัน ในความทรงจำของเหมิงเชียนเหยียนไม่ได้มีน้อยครั้ง แต่กลับบ้านแม่เพราะเหตุนี้ กลับหาได้ยาก ดังนั้น ภายใต้แรงผลักดันของความอยากรู้อยากเห็น เหมิงเชียนเหยียนถามขึ้นมา "เฮ้ อาสาม เกิดอะไรขึ้น? ทำไมท่านถึงทะเลาะกับอาสะใภ้สามได้ล่ะ?"

ได้ยินคำถามของเหมิงเชียนเหยียน สายตาของเหมิงฝูหลบเลี่ยงเล็กน้อย "ข้า เราก็แค่ดื่มเหล้ากันไปเล็กน้อย ก็เลยทะเลาะกันขึ้นมาเท่านั้น"

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง" เหมิงเชียนเหยียนพยักหน้า ในเมื่อคนอื่นเขาไม่อยากจะพูด นางก็ไม่มีความจำเป็บต้องถามให้ได้ อย่างไรเสียหากคนบ้านสามไม่มาขวางทางนาง ไม่ว่าเรื่องใดๆนางก็ไม่สนใจทั้งนั้น

แต่ว่า เหมิงเชียนเหยียนก็ยังไม่ลืมว่า บ้านแม่ของจ้าวฮัวจืออยู่ในหมู่บ้านซิ่งฮวาที่อยู่หมู่บ้านถัดไป และตระกูลซุนที่นางเพิ่งจะยกเลิกการแต่งงานก็อยู่หมู่บ้านซิ่งฮวาเช่นกัน

ก็หวังแค่ว่าข้างในนี้จะไม่มีอะไรที่เกี่ยวพันกัน

หลังจากออกจากหมู่บ้านเดินต่อไปอีกสักพัก ก็คือปากทางเข้าหมู่บ้านของหมู่บ้านซิ่งฮวา เหมิงฝูโบกไม้โบกมือให้เหมิงฉวน "พี่รอง ข้าจะไปแล้วนะ พวกท่านก็เข้าเมืองไปเถอะ"

"เฮ้อ เจ้าไปถึงหมู่บ้านซิ่งฮวาแล้วต้องมีท่าทีที่ดีต่อฮัวจือเขาหน่อยนะ"

เหมิงฉวนตะโกนออกมาคำหนึ่ง คนทั้งครอบครัวเร่งฝีเท้า มุ่งหน้าเข้าเมืองไป

เมืองนี้แต่เดิมมีชื่อเรียกว่าเมืองไหลหยวน แต่เพราะว่าหมู่บ้านเบื้องล่างเมืองพวกนี้ล้วนเต็มไปด้วยดอกไม้ ก็เลยค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นเมืองไป่ฮวาไปทีละน้อย

"คุณพี่ เรายังจะไปที่ภัตตาคารครั้งก่อนนั่นอีกไหม?" สวีเจินมองดูภาพความครึกครื้นบนถนนในเมือง บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏขึ้นมา

เหมิงฉวนพยักหน้า "ใช่แล้ว ภัตตาคารที่ไปครั้งก่อน ชื่อว่าภัตตาคารหยวนเหอ เป็นภัตตาคารที่นายท่านตระกูลเสิ่นไปบ่อยๆ เป็นภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเลยนะ!"

"ภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุด?" เหมิงเชียนเหยียนได้ยินก็พึมพำออกมา "เช่นนั้นท่านพ่อ ท่านรู้หรือไม่ว่าเถ้าแก่ของภัตตาคารเป็นใคร?"

"เถ้าแก่ น่าจะแซ่ชิว รายละเอียดข้าก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอก ทำไมหรือ?"

"อ๋อ คือว่าข้าคิดเอาไว้เช่นนี้ ในเมื่อเราวางแผนจะล่าสัตว์ส่งมาขายในเมืองเยอะๆ เช่นนั้นเราก็ต้องหาที่ที่ให้ราคาดีแน่นอนอยู่แล้ว ดังนั้นข้าอยากคุยเรื่องราคากับเถ้าแก่ชิวท่านนี้อีกครั้งหนึ่ง"

เหมิงฉวนพยักหน้า "ที่เจ้าพูดมามีเหตุผล งั้นเราก็ไปคุยกันอีกครั้ง"

หมูป่าตัวอ้วนท้วนวางอยู่ที่หน้าประตูหลังของภัตตาคาร คนงานในภัตตาคารนั่นมองอย่างตกตะลึงไปเดี๋ยวนั้นเลย จากนั้นก็วิ่งไปเรียกพ่อครัวกับเถ้าแก่ออกมาโดยตรง

"โอ๊ะโฮะๆ พวกเจ้าอีกแล้วหรือ!" เถ้าแก่ของภัตตาคาร รูปร่างอ้วนท้วน ยิ้มขึ้นมาตาก็หยีเป็นเส้นตรง เขามองเห็นหมูป่าตัวนี้แล้วรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

"เหอะๆ พวกข้าเอง เถ้าแก่ เป็นอย่างไรบ้าง? หมูป่าที่เอามาขายที่นี่คราวก่อนขายได้ไม่เลวใช่ไหม?" เหมิงเชียนเหยียนเลิกคิ้ว กล่าวถามด้วยความมั่นใจ

"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว วันรุ่งขึ้นก็ถูกพ่อค้าใหญ่ในเมืองที่มาซื้อฝ้ายที่นี่ซื้อไป ขายได้ไม่เลวจริงๆ! เป็นอย่างไร? ครั้งนี้ล่ามาอีกตัวหนึ่งหรือ?"

เหมิงเชียนเหยียนพยักหน้า "ใช่แล้ว ตัวนี้ ตัวอ้วนใหญ่กว่าตัวนั้นอีกแน่ะ เถ้าแก่ท่านช่วยดูหน่อย ถ้าหากขายที่นี่ จะได้เงินประมาณเท่าไหร่"

"อืม----" เถ้าแก่คนนั้นก้มตัวลงไป ตรวจสอบหมูป่าตัวนั้นโดยละเอียดอีกครั้ง แน่ใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว ถึงได้กล่าวว่า: "ครั้งก่อน ข้าจำได้ว่าให้พวกเจ้าไปแปดตำลึง เช่นนั้นครั้งนี้ก็เก้าตำลึงแล้วกัน เจ้าคิดเห็นอย่างไร?"

"เก้าตำลึง?" เหมิงเชียนเหยียนมือเท้าเอว ส่ายหน้า "ไม่ค่อยดีเท่าไหร่! เก้าตำลึง ไม่ขาย!"

ท่าทีเช่นนี้ ทำให้เถ้าแก่ตะลึงงันไปจริงๆ "เฮ้ นังหนูน้อยอย่างเจ้า ก็เขี้ยวน่าดูเลยนะ! ข้าบอกกับเจ้าเลยนะ ภัตตาคารหยวนเหอของเราเป็นภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไป่ฮวาของเราแล้ว หากเจ้าไม่ขายจริงๆ เจ้าไปขายที่อื่นไม่ได้ราคาดีขนาดนี้หรอกนะ!"

"เช่นนั้นข้าไม่เชื่อแล้ว! ท่านว่า ภัตตาคารของท่านคือภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไม่ผิด เช่นนั้นภัตตาคารอื่นๆก็ไม่มีปัญญาซื้อหมูป่าตัวนี้แล้วหรือ? อีกอย่าง ของหายากย่อมมีราคาแพง หมูป่าเช่นนี้ พูดกันตามตรง ในหนึ่งปีเถ้าแก่ท่านจะได้เห็นสักกี่ตัว? นี่ถ้าหากภัตตาคารไหนซื้อไปแล้ว แล้วเขาประโคมข่าวครึกโครม ต้องแย่งลูกค้าท่านไปไม่น้อยแน่นอน!"

"ได้! ได้! ยัยหนู ถือว่าเจ้าแน่! ยี่สิบตำลึงก็ยี่สิบตำลึง! แต่ว่าที่ข้ายังมีเงื่อนไขอื่นๆเพิ่มเติม เจ้าก็ต้องตกลงด้วยเช่นกัน"

"ย่อมได้ย่อมได้ เถ้าแก่ท่านว่ามาได้เลย!"

"ข้อแรก ก็อย่างที่เจ้าบอก เพราะข้าจ่ายยี่สิบตำลึง แต่พวกกระต่ายป่าไก่ฟ้าอะไรพวกนั้นที่เจ้าล่ามาได้ต้องให้ข้าโดยไม่คิดเงินบ้าง นอกจากนี้ เจ้าต้องรับประกันกับข้า สัตว์ที่เจ้าล่ามาได้ห้ามขายให้ภัตตาคารอื่น ข้อสามทุกเดือนเจ้าต้องล่าหมูป่าให้ข้าอย่างน้อยสองตัว! สุดท้าย เรายังต้องทำสัญญากัน ห้ามกลับคำเด็ดขาด"

เหมิงเชียนเหยียนคิดคำนวณ "ได้ แต่สัญญานี้ข้าทำแค่สองปีเท่านั้น สองปีให้หลังเราค่อยหารือกันอีกที!"

"ได้ นังหนู เฉียบขาดมากพอ พวกเจ้าตามข้าเข้าไปข้างใน ยี่สิบตำลึงในครั้งนี้วันนี้เจ้าก็สามารถเอากลับไปได้เลย!"

ด้วยเหตุนี้ คำพูดสองสามประโยค หมูป่าราคาตัวละยี่สิบตำลึงก็เจรจาสำเร็จ จนถึงหมูป่าถูกยกเข้าไปในลานด้านหลังของภัตตาคาร สวีเจินก็ยังคงมึนงงอยู่

โชคดีที่เหมิงเชียนเถาดึงนางทีหนึ่ง "ไปเถอะ ท่านแม่ ตามเข้าไปดูกัน!"

ในห้องบัญชี นายบัญชีขีดๆเขียนๆ สัญญาสองฉบับก็ถูกเขียนออกมา จากนั้นเหมิงเชียนเหยียนก็พิมพ์ลายนิ้วมือลงไปโดยไม่ลังเล

นางเฉียบขาดเช่นนี้ เถ้าแก่นั่นไม่คลุมเครือพิมพ์ลายนิ้วมือตามลงไปทันทีเช่นกัน

"มา ของภัตตาคารของเราชุดหนึ่ง ของบ้านเจ้าชุดหนึ่ง ตรวจดูก่อน หากไม่มีปัญหาอะไร ครั้งหน้าจับหมูป่าได้ต้องรีบส่งมาเช้าๆหน่อยนะ!"

"วางใจเถอะ! ท่านน่ะ!"

พับสัญญาเสร็จก็ยัดเข้าไปในแขนเสื้อ เงินยี่สิบตำลึง หยวนเป่าเงินสีขาวอร่ามสองก้อนก็มาถึงมือ เหมิงเชียนเหยียนพลิกไปมาด้วยความดีใจ "มา ท่านแม่! ท่านเก็บเอาไว้!"