แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 14

เป็นเช่นนั้นจริงๆ นางหวางเอ่ยปากกับเหมิงเชียนเหยียน "เหอะๆ นังหนูรอง เจ้าดูน้องชายสองคนนี้ของเจ้าดีแค่ไหน อนาคตเจ้ากับพี่สาวเจ้าแต่งงานไป พวกเขาก็จะคอยหนุนหลังสนับสนุนพวกเจ้า ดังนั้น อะไรที่ควรจะยอมก็ยอมหน่อยเถอะ"

ยอม? ในพจนานุกรมของนางเหมิงเชียนเหยียนมีคำว่ายอมคำนี้ด้วยหรือ? ช่างน่าขำเสียจริง

คิ้วของนางเลิกขึ้นเล็กน้อย สวีเจินรีบกดนางไว้ใต้โต๊ะทันที แต่ว่ามันไม่ทันแล้ว เหมิงเชียนเหยียนได้ลุกขึ้นมาแล้ว นางยกไก่ย่างสองจานขึ้นมาทันที จากนั้นก็ยิ้มอย่างสบายอารมณ์ วางลงไปตรงหน้าของนางหวาง "ท่านย่า ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าหมายความว่า ท่านยังไม่ได้กินเลย ต้องรู้ว่า ไก่ย่างนี่เรามีความตั้งใจจะกตัญญูต่อท่านนะ"

นางหวางตะลึงงัน จากนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ "ดีๆๆ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เชียนเหยียนของเราช่างมีใจจริงๆ กตัญญูกว่าพวกเจ้าทุกคนเลย มา ย่ากินไก่ชิ้นหนึ่งก็พอแล้ว พวกเจ้ากินพวกเจ้ากิน"

ไก่ย่างกลับมาตรงหน้าของเหมิงเชียนเหยียนใหม่อีกครั้ง

เวลานี้ คิ้วของสวีเจินเพิ่งจะผ่อนคลายลง เฮ้อ เมื่อครู่นี้เหมิงเชียนเหยียนยืนขึ้นมา ทำให้นางสะดุ้งตกใจมาก กลัวว่านางลุกขึ้นมาก็จะด่ากราดบ้านเหมิงฝูจากนั้นก็ไล่ตะเพิดออกไป

เหมิงเชียนเหยียนก็ไม่เกรงใจ วันนี้ตระกูลเหมิงมีไก่ย่างกิน เป็นความชอบที่ไม่อาจลบล้างของนาง ดังนั้น ควรกินก็กิน นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ตนเองสมควรจะได้รับทั้งนั้น

มื้ออาหารจบลงอย่างรวดเร็ว บนโต๊ะอาหารเหลือแต่ถ้วยจานและตะเกียบ

เหมิงเชียนเหยียนกินเสร็จแล้ว ก็ไม่ขยับเขยื้อน เอนหลังไปพิงพักผ่อนอยู่ที่พนักพิงเก้าอี้ ขณะเดียวกัน มือซ้ายก็จับสวีเจินเอาไว้ มือขวาก็จับเหมิงเชียนเถาเอาไว้ ให้พวกนางใครก็ลุกขึ้นมาไม่ได้

นางหวางเห็นดังนั้น งานนี้ใครก็ไม่ทำ หรือว่ายังต้องให้นางมาทำ? ลูกตาของนางกลอกไปมาช้าๆ จู่ๆก็เหลือบมองเห็นจ้าวฮัวจือ "คนบ้านสาม! เจ้ายังนั่งทำอะไรอยู่! กินของบ้านพี่รองเจ้า ดื่มของบ้านพี่รองเจ้า ทำไมยังไม่รู้จักช่วยเก็บกวาดทำความสะอาดอีก"

"ข้า ข้าเก็บ นี่ข้าก็กำลังจะเก็บอยู่" ถึงจ้าวฮัวจือจะไม่เต็มใจอย่างไร นางหวางพูดออกมาแล้ว จะไม่ทำได้อย่างไร ยกจานชามตะเกียบพวกนั้นขึ้นมาแล้วเอาไปล้างที่อ่างล้างจานด้วยใบหน้าเขียวปั๊ด

และเวลานี้ เหมิงเชียนเหยียนก็แอบปล่อยมือของสวีเจินเแล้วเช่นกัน

สวีเจินลุกขึ้นมาเดี๋ยวนั้นเลย "มา น้องสะใภ้ เจ้ารีบวางเอาไว้เลย งานพวกนี้ข้าเป็นคนทำเองดีกว่า"

นางหวางเห็นการแสดงออกของสะใภ้ทั้งสองคนอยู่ในสายตา สวีเจินขยันขันแข็งกว่าจ้าวฮัวจือ นิสัยดีกว่าจ้าวฮัวจือ และเหมิงเชียนเหยียนก็มีทักษะการยิงธนูที่ยอดเยี่ยม สามารถสร้างรายได้! เมื่อเทียบกันแล้ว พวกคนของบ้านเจ้าสาม ล้วนเป็นขยะไร้ประโยชน์ทั้งนั้นเลย

ถึงแม้นางจะลำเอียงไปทางหลานชาย แต่ก็ค่อยๆรู้แล้วว่า ต่อไปในอนาคต เกรงว่าคงจะเป็นบ้านสองที่น่าเชื่อถือมากกว่า

ขณะเดียวกัน เหมิงเชียนเหยียนผ่านการถูกยกเลิกการแต่งงานมาครั้งหนึ่ง ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนฉลาดและตื่นตัว นางจะไปล่วงเกินนางง่ายๆไม่ได้อีกแล้ว

จ้าวฮัวจือล้างจานเสร็จ ก็กลับไปนั่งบนเก้าอี้ นางหวางกลับลุกขึ้นมา ยิ้มให้สวีเจินด้วยความเมตตา "อันนั้น นี่ก็ค่ำแล้ว ข้าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว คนบ้านเจ้ารอง พรุ่งนี้ตอนทำอาหารข้าจะมาช่วยเจ้า"

สวีเจินพยักหน้าซ้ำๆ "ได้ ขอบคุณท่านแม่"

จ้าวฮัวจือเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางหวางกับสวีเจินยิ่งอยู่ก็ยิ่งดีมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็รู้สึกเป็นกังวลตามไปด้วย เดินตามหลังนางหวางด้วยรอยยิ้ม "ท่านแม่ คราวนี้ข้ากลับมาจากสวน เก็บผลไม้มาค่อนข้างเยอะ อีกเดี๋ยวข้าจะยกมาให้ท่านหน่อยแล้วกัน"

"ไม่ต้องแล้ว ข้าค่อยกินพรุ่งนี้!"

ปัง ประตูบ้านของนางหวางปิดลง จ้าวฮัวจือถูกกันไว้ข้างนอกโดยตรงและแข็งกร้าว สีหน้าของนางเขียวแล้วก็ซีดขาว ซีดขาวแล้วก็เขียวอีก ไม่มีหน้าอยู่ต่อแล้ว ตรงกลับไปในห้องของบ้านสาม

หลายวันมานี้สวีเจินมีความสุขมาก แม้แต่ตอนที่เช็ดโต๊ะก็อดฮัมเพลงขึ้นมาไม่ได้ เหมิงเชียนเหยียนเห็นอยู่ในสายตา บ่นอยู่ในใจ แม่ของนางคนนี้ คงจะพัฒนาได้ประมาณเท่านี้แหละ