แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 13

หลังจากที่ล่างูเห่าตัวนั้นได้แล้ว เหมิงเชียนเหยียนพบเหยื่ออย่างต่อเนื่องราวกับบรรลุผลสำเร็จอย่างเหลือเชื่อ แต่ว่า นางไม่ใช่คนที่โลภมากไม่รู้จักพอ เพียงแค่ล่าหมูป่าตัวอ้วนท้วนหนึ่งในนั้น ก็ลงจากเขาซวงเฟิงไปพร้อมกับเหมิงฉวน

แต่ทว่า แค่หมูป่าตัวเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้คนในหมู่บ้านตกตะลึงแล้ว

พวกเขาเพิ่งจะมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ก็ถูกกลุ่มคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่โอบล้อมเอาไว้

"คุณพระ หมูป่าตัวเช่นนี้ ใหญ่ขนาดนี้! มีมูลค่าเท่าไหนกัน!"

"เชียนเหยียน หมูป่าตัวนี้เจ้าเป็นคนล่าอีกแล้วใช่ไหม?"

ทุกคนโอบล้อมหมูป่าเอาไว้ เจ็ดปากแปดลิ้นแย่งกันพูด เหมิงเชียนเหยียนจนหนทาง ได้แต่ยิ้มพอเป็นพิธี "ใช่แล้ว บังเอิญเจอเข้าบนภูเขาน่ะ เลยโชคดีล่ามันมาได้"

"ลูกเจ้าช่างเก่งกาจมากจริงๆ เป็นผู้หญิงยิงเรือ คาดไม่ถึงว่าจะมีความสามารถเช่นนี้ได้!"

"นั่นน่ะสิ ครั้งก่อนกระต่ายป่านกป่าพวกนั้น เจ้ายังบอกกับพวกข้าว่าญาติเป็นคนมอบให้ ยัยหนูคนนี้ เจ้านี่เก็บซ่อนความสามารถได้เก่งจริงๆเลย!"

คำชื่นชมที่มาอย่างกะทันหันเช่นนี้ เกือบจะทำให้เหมิงเชียนเหยียนเอวเคล็ดไปเลย เหมิงเชียนเหยียนไม่รู้จะเผชิญหน้ากับคนพวกนี้อย่างไรดีจริงๆ ยิ้มอย่างอายๆแล้วกล่าวว่า: "แฮะๆ ก็งั้นๆแหละ อย่าเอาแต่พูดถึงข้าเลย!"

"ฮึ! หากจะให้ข้าพูดนะ! สมองของคนตระกูลซุนนั้นไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ โง่มากด้วย! ถึงกับมายกเลิกงานแต่งงานกับเชียนเหยียนได้ ครั้งนี้ได้ดีใจใหญ่แล้ว ทิ้งปลาตัวใหญ่อย่างเชียนเหยียนของเราไป"

ไม่รู้ว่าอาซ้อบ้านไหนเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจขึ้นมา ดึงมือของเหมิงเชียนเหยียนเอาไว้ไม่ปล่อย ให้คำแนะนำแก่นางไม่หยุด

"นังหนูรอง ข้าจะบอกกับเจ้า ข้าได้ยินมาว่าที่ตระกูลซุนนั่นปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี คือจงใจทำ เพราะดูเหมือนว่าแม่สื่อหลี่จะหาคู่แต่งงานมาให้บ้านของพวกเขาอีก อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงในเมืองเชียวนะ! ตอนนี้เจ้าให้ตระกูลซุนรู้ถึงความสามารถของเจ้า ซุนซวี่นั่นต้องกลับมาหาเจ้าแน่นอน!"

"ถุย! ยังจะกลับมาหา ผู้ชายที่รังเกียจความจนชอบความร่ำรวยประเภทนั้นยังจะมีหน้ากลับมาอีก! เชียนเหยียน เจ้าฟังคำพูดป้านะ ถึงแม้เขาจะกล้ามาจริงๆ เจ้าก็ต้องไล่ตะเพิดเขาออกไป ให้เขารู้ถึงความเก่งกาจของเจ้า!"

คำพูดด้านหลัง ค่อนข้างสอดคล้องกับเจตนาของเหมิงเชียนเหยียน เหมิงเชียนเหยียนหัวเราะเสียงดังขึ้นมา "ฮ่าๆๆ ป้าหวัง ข้าก็คิดเหมือนท่านเช่นนี้แหละ ผู้ชายอย่างนี้ยิ่งจากไปเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้นอยู่แล้ว!"

"นั่นน่ะสิ เชียนเหยียนของเราพยายามเข้า ต่อไปก็หาคนที่ดียิ่งกว่า ทำให้พวกตระกูลซุนไอ้คนเลือกปฏิบัติพวกนั้นอกแตกตายไปเลย!"

หลังจากเจ็ดปากแปดลิ้นแย่งกันพูดคุยกันแล้ว เหมิงเชียนเหยียนกับบรรดาอาซ้อและป้าๆพวกนี้ก็คุยกันถูกคอดี ถึงแม้คนพวกนี้มีเรื่องอะไรหน่อยก็ทำเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ยังมีคนที่มีจิตใจดีอย่างแท้จริงอยู่บ้าง

นางจำคนพวกนี้เอาไว้ในใจ คิดในใจว่าสามารถไปมาหาสู่บ่อยๆได้ สร้างเสริมความมีมนุษยสัมพันธ์ของตระกูลเหมิงในหมู่บ้านให้สูงมากขึ้น

จ้าวฮัวจือแบกจอบกลับมาจากสวน ก็เห็นเหมิงเชียนเหยียนถูกคนกลุ่มหนึ่งโอบล้อมเอาไว้แล้วยังพูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกันอีก

ในใจของนางรู้สึกไม่พอใจ ส่งเสียงเย้ยหยันออกมาจากจมูก เดินผ่านไปโดยตรง ไม่มีแม้แต่คำทักทาย

"เอ๋ เหมิงเชียนเหยียน นั่นมันอาสะใภ้สามเจ้าไม่ใช่หรือ?" มีคนตาไวกล่าวเตือนสติ

"อ๋อ ใช่แล้ว อาสะใภ้สามข้าเอง" เหมิงเชียนเหยียนเหลือบมองไปครู่หนึ่ง ความจริงนางเห็นตั้งนานแล้ว เพียงแต่ไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญและไม่สนใจก็เท่านั้นเอง

"เฮ้ย ทำไมนางถึงไม่สนใจเจ้าล่ะ จิ๊จิ๊"

"น่าจะมองไม่เห็นล่ะมั้ง"

"ชิ ให้ข้าพูดนะ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ทั้งครอบครัวอาสะใภ้สามของเจ้าเป็นพวกเลือกปฏิบัติแค่ไหน แล้วใจก็แคบขนาดไหน เป็นเรื่องที่ขึ้นชื่อในหมู่บ้านอยู่แล้ว ข้าจะบอกกับเจ้า เจ้าต้องอยู่ให้ห่างๆจากนางหน่อย บางทีอาจจะถูกนางหลอกเอาก็ได้"

พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของเหมิงฉวนก็ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่แล้ว เหมิงเชียนเหยียนรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที "เฮ้ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เราต้องกลับไปแล้ว ป้าหวังป้าหลิววันหน้าพวกท่านก็มากินข้าวบ้านข้านะ!"

"เอ้ ได้ เจ้ามาเรียกพวกข้าต้องไปแน่นอน!"

เหมิงต้าเฉิงหยิบตะเกียบขึ้นมา สายตากวาดมองอยู่บนโต๊ะอย่างว่องไว "แฮะๆ ท่านย่า อาหารในวันนี้ดีขนาดนี้เลย มันฝรั่งเส้นผัด ถั่วฝักยาวผัด ยังมีไก่ย่างสองตัว ข้าไม่ได้กินไก่ย่างมาหนึ่งปีแล้วนะ!"

พูดไป มือก็ไปฉีกน่องไก่ลงมาน่องหนึ่งยัดเข้าไปในปาก

เหมิงต้าหลินก็ไม่ยอมน้อยหน้า ก็ฉีกน่องไก่ตามลงมาน่องหนึ่ง ยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวคำใหญ่

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นหลานชายสองคนของตระกูลเหมิง นางหวางก็ยิ้มหน้าบาน "โธ่ ค่อยๆกินค่อยๆกิน ไม่พอยังมีอีก!"

ด้วยประการฉะนี้ ชั่วพริบตาเดียว น่องไก่สี่น่องก็หายไปหมด และเหมิงฝูกับจ้าวฮัวจือก็ทำเหมือนมองไม่เห็น ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียวไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเลย

เหมิงเชียนเถาตะลึงงัน ยื่นมือไปคีบถั่วฝักยาวชิ้นหนึ่งอย่างขาดความมั่นใจ

เหมิงเชียนเหยียนกลับกินไม่ลงแล้ว คนที่ไม่มีมารยาทขนาดนี้นางยังไม่ค่อยได้เจอจริงๆ ดูเหมือนว่า คนทั้งครอบครัวเหมิงฝูก็ยังขาดบทเรียนอยู่! เสียงป้าบดังขึ้นมา ตะเกียบถูกวางลงบนโต๊ะอย่างแรง เสียงตำหนิดุดันดังขึ้น: "ข้าวนี่ยังจะกินอย่างไรอีก? !"

เสียงที่ดังขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาคนบนโต๊ะอาหารสะดุ้งตกใจจนตัวสั่น

เห็นพวกเขาตะลึงงัน สายตาของเหมิงเชียนเหยียนก็ไปหยุดอยู่ที่ไก่ย่างสองตัวนั้น "มีไก่ย่างทั้งหมดสองตัว สี่น่อง ถูกบ้านอาสามกินไปทั้งหมด อาสาม ท่านไม่รู้สึกอายบ้างหรือ?"

"นี่----" สีหน้าของเหมิงฝูแดงขึ้นมา เขารู้ว่าเหมิงเชียนเหยียนจะโกรธ และเขาก็จงใจจะยั่วโมโหเหมิงเชียนเหยียน แต่ว่าเขานึกไม่ถึงว่าเหมิงเชียนเหยียนจะกล้าขนาดนี้ ทำให้เขาอับอายขายหน้าบนโต๊ะอาหารโดยตรงเลย

แต่ว่า เขาคิดคำพูดเอาไว้แต่แรกแล้ว "เหอะๆ เชียนเหยียน เรื่องนี้ก็ไม่ค่อยถูกต้องจริงๆนั่นแหละ แต่ว่าต้าหลินกับต้าเฉิงบ้านข้าล้วนเป็นผู้ชาย ผู้ชายกินเยอะหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ ไม่เชื่อ? เช่นนั้นเจ้าก็ลองถามย่าเจ้าดูสิ"

แม่เขาเห็นผู้ชายดีกว่าผู้หญิงขนาดนี้ จะต้องลำเอียงเข้าข้างหลานชายอย่างแน่นอน! เหมิงฝูพูดจบแล้ว ยังทำหน้าภาคภูมิใจในตัวเอง