แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 19

นางหวางไปเกลี้ยกล่อมให้เหมิงฉวนกินข้าวเป็นครั้งที่สาม และก็ยังล้มเหลวกลับมา นางนั่งลงมา "เฮ้อ เจ้ารองคนนี้ หัวรั้นเกินไปหน่อย นานพักใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมปล่อยวางอีก"

เหมิงเชียนเถาเหลือบมองไปที่ประตูครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกเอ็นดูสงสาร "เชียนเหยียน ถ้าอย่างไรเจ้าไปเกลี้ยกล่อมท่านพ่อเถอะ ท่านพ่อยังไม่ได้กินอะไรเลย"

เหมิงเชียนเหยียนยัดมันฝรั่งผัดพริกหยวกที่สวีเจินผัดเข้าไปในปาก กำลังกินอย่างมีความสุข "ทำไมท่านไม่ไปล่ะ"

"เจ้า เจ้าพูดจาคล่องแคล่วฝีปากเก่งไม่ใช่หรือ?"

"ท่านมันแน่ ทุกครั้งที่ต้องพูดอะไรก็ข้าไป!" เหมิงเชียนเหยียนปากว่าไม่พอใจ แต่คนก็ยังเดินไปถึงหน้าเหมิงฉวน

เอาหมั่นโถวขาวยัดเข้าไปในฝ่ามือของเหมิงฉวน เหมิงเชียนเหยียนก็นั่งลงไปบนธรณีประตูเช่นกัน "ท่านพ่อ ข้าว่าท่านจะไม่กินข้าวจริงๆหรือ!"

เหมิงฉวนถอนหายใจ หยิบหมั่นโถวขาวขึ้นมา ก็ยังกัดลงไปไม่ลง "เฮ้อ เจ้าให้พ่ออยู่ต่อเงียบๆอีกสักพักเถอะ พ่อยังไม่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้มาก่อน"

"หากให้ข้าพูด เรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมดามาก จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง คนอื่นเขาเห็นท่านมีชีวิตที่ดี รู้สึกไม่สบายใจก็เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าลุงเฉียนคนนั้นโง่เกินไป แสดงความไม่พอใจที่อยู่ในใจออกมาจนหมด! ดีเสียอีก ต่อไปเราก็อยู่ให้ห่างจากเขาให้ไกลๆเลยไง!"

เหมิงฉวนฟังแล้ว พยักหน้า กล่าวพึมพำว่า: "ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล แต่ว่า คนเราทำไมถึงเปลี่ยนกันได้เร็วขนาดนี้ เมื่อก่อนยังนับถือเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่เลย เฮ้อ"

ด้านนี้เหมิงฉวนยังคงทอดถอนใจอยู่ ประตูใหญ่ก็เปิดออก เหมิงฝูกับจ้าวฮัวจือก็ยิ้มระรื่นกลับมา

"อา เจ้าสาม ทำไมพวกเจ้าถึงเพิ่งจะกลับมา" นางหวางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย บ่นจู้จี้ขึ้นมา

"โธ่ ท่านแม่ ข้ากลับไปที่บ้านพ่อตาไม่ใช่หรือ ก็เลยกินข้าวที่นั่นแล้วถึงเพิ่งจะกลับมา ทำไมหรือ ที่บ้านไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม?"

นางหวางฮึออกมาคำหนึ่ง ใช้สายตาชี้ให้เหมิงฝู "เจ้าดูสิ บ้านพี่รองก็ซื้อรถม้าแล้ว วันๆเจ้ายังทำตัวไร้สาระไปทั่วอยู่อีก ไม่เอาไหนจริงๆ!"

"เหอะๆ ท่านแม่ เราจะไปเทียบพี่รองได้อย่างไรกันล่ะ พี่รองสามารถให้กำเนิดเชียนเหยียนเด็กคนนี้ออกมาได้" จ้าวฮัวจือบิดตัว รอยยิ้มในสายตามีความแปลกที่อธิบายไม่ถูก

สายตาของเหมิงเชียนเหยียนโฉบมองผ่านไป จู่ๆก็นึกถึงเงาที่ซ่อนอยู่ในป่าแอปริคอทที่เห็นเมื่อกลางวัน นางหันกลับไปกล่าวกับเหมิงฉวนต่อ: "ลุงเฉียนคนนั้นพูดความไม่พอใจออกมา ความจริงแล้วไม่น่ากลัวหรอก ที่น่ากลัวคือ คนบางคนมีน้ำเสียอยู่เต็มท้อง จะแอบคิดร้ายกับเราในมุมมืดต่างหาก!"

คำพูดนี้ นางจงใจพูดด้วยเสียงที่ดัง สีหน้าท่าทางของจ้าวฮัวจือนั่นไม่เป็นธรรมชาติทันที และรีบกลับเข้าบ้านของตนเองอย่างรวดเร็วราวกับหลบเลี่ยงทันที

เหมิงเชียนเหยียนฮึเสียงเบาออกมาคำหนึ่ง นางรู้อยู่แล้วว่า ที่ป่าแอปริคอทคนที่ไม่เปิดเผยตัวออกมาตลอดคนนั้นก็คือจ้าวฮัวจือ! ดูท่า ร่องคูที่จู่ๆก็โผล่มาอย่างอธิบายไม่ถูกนั่นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซุนกับจ้าวฮัวจืออย่างแน่นอน!

เพียงแต่ว่า จ้าวฮัวจือไม่ได้บรรลุผลสำเร็จแท้ๆ อารมณ์ของนางดูแล้วทำไมถึงยังลำพองได้ขนาดนี้! หรือว่า คิดจะเล่นลูกไม้อื่นอีก?

นางครุ่นคิดอยู่ไปครู่หนึ่ง ก็คิดไม่ออก ดังนั้นก็เลยยอมแพ้มันไปซะเลย อย่างไรเสียนางก็ไม่เชื่อหรอกว่า คนเช่นจ้าวฮัวจือจะสามารถคิดแผนการอันชาญฉลาดอะไรออกมาได้

"ท่านพ่อ รีบไปกินข้าวกันเถอะ!" เหมิงเชียนเหยียนใช้แรงดึงเหมิงฉวนลุกขึ้นมา

หลังจากกินอาหารเย็นกันแล้ว คนทั้งครอบครัวก็เหนื่อยกันมากแล้ว ก็เลยแยกย้ายกันไปนอน เป็นเพราะส่งหมูป่าไปครั้งหนึ่งแล้ว ดังนั้นเหมิงเชียนเหยียนก็เลยพักผ่อนอยู่ในบ้านสองสามวัน เตรียมตัวเอาไว้อีกไม่กี่วันค่อยขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขา

นี่ไง นางว่างไม่มีอะไรทำ ก็เลยอยู่ช่วยนึ่งหมั่นโถวกับสวีเจินในห้องครัว ส่วนเหมิงเชียนเถาก็ไปเล่นกับชิวชิวที่บ้านป้าหลิวแล้ว

เหมิงเชียนเหยียนเบื่อหน่ายสุดขีด ปั้นหมั่นโถวลูกสุดท้ายจนเป็นทรง ใส่ลงไปในหม้อนึ่งที่ไอความร้อนลอยออกมา "ท่านแม่ ท่านว่า พี่สาวไม่ชอบข้าใช่ไหม?"

"เหอะๆ ข้าว่า นางกลัวเจ้าต่างหาก เจ้าเก่งกาจเกินไป"

"ฮึ หากข้าไม่เก่งกาจ เป็นเหมือนกับพวกท่าน ยังจะดำเนินชีวิตต่ออย่างไร ถูกไหม? ท่านพี่อ่อนแอไปหน่อย----"

"เชียนเหยียน เชียนเหยียน!"