แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 18

ผ่านทางเข้าเล็กๆตรงทางเข้าหมู่บ้าน ไม่ช้าก็เข้าไปในหมู่บ้านมาถึงหน้าประตูใหญ่ของตระกูลเหมิง

ประตูใหญ่ของตระกูลเหมิงมักจะปิดเอาไว้แน่นหนาอยู่ตลอด ดังนั้นเหมิงเชียนเหยียนก็เลยกระโดดลงมาเปิดประตูให้เหมิงฉวน

เวลานี้ ป้าหลิวข้างบ้านกลับมาจากเก็บฟืนพอดี กล่าวทักทายนาง "โอ๊ะ นังหนูเชียนเหยียน นี่เจ้ากลับมาจากไหนหรือ?"

เมื่อเช้าเพิ่งจะกินลูกพลัมของเขา ยังจำได้อยู่ ดังนั้นก็เลยหันกลับไปพูดคุยกับป้าหลิวด้วยรอยยิ้มระรื่น "อ้าย ป้าหลิว พวกเราเพิ่งกลับมาจากในเมืองน่ะ!"

"ออ แล้วรถม้านี่คือ?" ป้าหลิวมองดูรถม้าอิจฉาไม่สิ้นสุด "คงไม่ใช่ว่าพวกเจ้าซื้อหรอกใช่ไหม?"

เหมิงเชียนเหยียนหัวเราะพุดออกมา "แฮะๆ ป้าหลิว ท่านพูดถูกแล้วจริงๆ เราซื้อมาวันนี้แหละ"

"ใหม่จริงๆ ช่างสวยงามนัก!"

คุยไปคุยมา สวีเจินก็ออกมาเช่นกัน คุยเรื่องสัพเพเหระกับป้าหลิว

"ใช่แล้ว อาซ้อหลิว ตอนนี้ชิวชิวไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?"

"เฮ้อ คนก็ยังดีๆอยู่ แต่ได้รับความตื่นตระหนกตกใจ เลยดูโศกเศร้าไม่มีความสุข ในใจข้าก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อยเลย"

เหมิงฉวนก็พูดขึ้นมาเช่นกัน "เช่นนั้นพาไปหาหมอหรือยัง?"

"ไปแล้ว ก็สั่งยามาให้กินสองวัน กินแล้วจะดีขึ้นอยู่ แต่ว่าดูแล้วไม่สดใสร่าเริงเหมือนแต่ก่อน" ป้าหลิวกล่าวแล้วก็ถอนหายใจ

เหมิงเชียนเถาได้ยินคำพูดของป้าหลิว ในใจก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย นางเข้าไปใกล้หูของเหมิงเชียนเหยียน "เชียนเหยียน ถ้าอย่างไรเราพาชิวชิวออกไปนั่งรถกินลมเล่นกันเถอะ พวกเราล้วนเติบโตมาพร้อมกัน"

"ได้สิ!" เหมิงเชียนเหยียนตอบตกลงในทันที ปิดประตูใหญ่ลง แล้วกล่าวกับป้าหลิวว่า: "ป้าหลิว! พี่สาวข้าอยากจะชวนชิวชิวออกมาเล่น พวกเราใช้รถม้าพานางไปกินลมเล่นกัน ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร บางที นั่งรถม้ากินลมแล้วนางอาจจะมีความสุขขึ้นมาบ้างก็ได้"

ทันทีที่ป้าหลิวได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็มีความสุขขึ้นมา มองไปทางเหมิงฉวนราวกับไม่อยากจะเชื่อ "จริงหรือ? น้องรองตระกูลเหมิง สามารถทำได้หรือ?"

"ทำไมจะไม่ได้เล่า นี่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้มีธุระอะไรอยู่แล้ว พวกเราก็ไปนั่งรถกินลมเล่นกัน อาซ้อ ท่านรีบไป เรียกชิวชิวออกมาเถอะ!"

"เอ้ ได้ พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าไปเรียกเดี๋ยวนี้แหละ!"

ป้าหลิวเข้าบ้านไป ไม่ช้าก็ออกมาแล้ว ขณะเดียวกัน ในมือยังลากหลิวชิวชิวที่สีหน้าท่าทางไม่สบายใจออกมาด้วย

หลิวชิวชิวกับเหมิงเชียนเถาอายุเท่ากัน ดังนั้นจึงใส่ใจนางมากเป็นพิเศษ นางเดินเข้าไปจูงมือเล็กของหลิวชิวชิวอย่างอ่อนโยน "มาเถอะ ไปนั่งรถม้าเล่นกัน"

หลิวชิวชิวเอาแต่ถอยหลังออกไปไม่หยุด ในน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยเสียงสะอื้น "ท่านแม่ ข้าไม่เอา ข้ากลัว"

"ไม่ต้องกลัว พี่ชิวชิว ข้าจะอยู่ทางซ้าย พี่สาวข้าอยู่ทางฝั่งขวามือของท่าน ท่านไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" เชียนเหยียนก็เลียนแบบท่าทางที่อ่อนโยนของเชียนเถา พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

จากนั้นสองพี่น้องก็ผลักดันชิวชิวขึ้นไปบนรถม้าในที่สุด จากนั้นทั้งสองคนก็กอดแขนของนางเอาไว้ซ้ายคนขวาคน ให้นางรู้สึกถึงความปลอดภัยที่เต็มเปี่ยม

"นั่งกันดีหรือยัง?"

"นั่งดีแล้ว!"

"ตกลง งั้นเราก็ไปกันเลย!" เหมิงฉวนตะโกนออกมาคำหนึ่ง ทันทีที่ดึงสายบังเหียน เจ้าแดงก็วิ่งขึ้นมาทันที วิ่งไปตามถนนในหมู่บ้านไปยังสถานที่ต่างๆ

ในหมู่บ้าน ทุกๆที่ล้วนปลูกผลไม้และเป็นพื้นที่การเกษตร แล้วก็อยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ มองไปทางไหนก็เขียวขจีไปหมด เมฆสีขาวพลิ้วไสวอยู่บนท้องฟ้า นกบนกิ่งไม้ส่งเสียงร้องกันอย่างมีความสุข ยังมีลมฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นที่พัดมาปะทะใบหน้า

หลิวชิวชิวหลับตาลง แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ นางเกี่ยวมุมปากขึ้นมากะทันหัน "หมู่บ้านของพวกเรา ช่างสวยงามมากจริงๆ"

"ชิวชิว ชิวชิวยิ้มแล้ว! เชียนเหยียนเจ้ารีบดูสิ!"

"ใช่ๆ พี่ชิวชิว ท่านดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม!"

หลิวชิวชิวพยักหน้า มองดูสองพี่น้องที่อยู่ข้างกาย "อืม ข้าออกมาครั้งนี้ ในใจก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมากแล้ว ขอบคุณพวกเจ้าสองคนจริงๆ"