แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 859

ปีที่แปดของราชวงศ์ฮ่องเต้หย่งคัง ซ่งหยุนดาได้ประกาศราชโองการสละบัลลังก์ และพาฮองเฮาออกเมืองหลวงไปเที่ยวที่อื่น

ไท่จื่อซ่งเฮงที่อายุสิบแปดสืบทอดราชบัลลังก์ แต่กลับรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่จากที่พระเจ้าหลวงซ่งหยุนดาพูดมา หากไม่ใช่ว่าเสด็จพี่ของเขาหายตัวไป เขาจะสละราชบัลลังก์ให้เขาตั้งแต่สามปีก่อน เขาได้ฟรีๆมาสามปี ก็ควรดีใจแล้ว

และในเวลานี้ฉีเทียนเห้าก็ได้ออกจากตำแหน่งอ๋องเซ่อเจิ้ง เตรียมจะพาซ่งฉงปิงและเด็กๆกลับหมู่บ้านต้าซิง

คราวนี้ซ่งเฮงก็รีบร้อนขึ้นมา

ก่อนที่คนพวกซ่งฉงปิงจะไป ซ่งเฮงได้รั้งหลานชายฉีเจ๋อซวนเอาไว้"พวกเขาไปได้ แต่เจ้าไปไม่ได้นะ เจ้าต้องอยู่ต่อช่วยข้าหน่อย"

น้ำเสียงที่เลวเช่นนี้ ไม่มีความเป็นฮ่องเต้และไม่มีความเป็นน้าเลย

แต่ซ่งเฮงไม่มีความสำนึกในตัวเลย

ใบหน้าของฉีเจ๋อซวนเย็นชาลง แต่ซ่งเฮงกอดเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ

ในที่สุด ภายใต้การขอร้องของซ่งเฮง ในที่สุดฉีเจ๋อซวนก็ยอมอยู่ต่อ

แต่ในวันที่สองหลังจากคนพวกซ่งฉงชิงออกจากเมืองหลวง ภายใต้สถานการณ์ที่ฉีเจ๋อซวนไม่รู้เรื่อง ซ่งเฮงได้ลงพระราชโองการโดยตรง แต่งตั้งให้ฉีเจ๋อซวนเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งองค์ใหม่

นี่ยังเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่ฮ่องเต้เป็นผู้แต่งตั้งคนอื่นเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งเอง

และอ๋องเซ่อเจิ้งคนนี้อายุแค่สิบห้าเอง

ถึงแม้อ๋องเซ่อเจิ้งคนใหม่เป็นลูกชายของอ๋องเซ่อเจิ้งคนเก่า แต่ทุกคนล้วนไม่คุ้นเคยกับชายหนุ่มที่อายุสิบห้าคนนี้

และชายหนุ่มคนนี้กลับเมืองหลวงได้แค่สามปีเท่านั้น

แต่ฮ่องเต้ลงพระราชโองการ ถึงแม้เหล่าขุนนางไม่ยินยอม ก็ล้วนต้องกลืนเข้าไปในท้อง

และหลังจากอ๋องเซ่อเจิ้งคนใหม่ดำรงตำแหน่ง วิธีการต่างๆก็ทำให้ทุกคนล้วนตกใจและหวาดกลัว

หลังจากฉีเจ๋อซวนดำรงตำแหน่ง ได้ขยายเกษตรกรรม ขยายประกันทางการแพทย์ ขยายการค้า ในขณะเดียวกันก็ได้รับคนเก่งต่างๆเข้าทำงาน ไม่ว่าเป็นคนเก่งประเภทไหน ล้วนรับมาทั้งสิ้น

ทุกคนล้วนมองออกว่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นการสนับสนุนทุกอย่างที่องค์หญิงใหญ่ทำไว้ในอดีต

ทุกคนล้วนไม่กล้าเอ่ยเสียงกันแล้ว

เพราะเหตุใด?

องค์หญิงใหญ่ไม่เพียงแต่คนที่โปรดปรานของพระเจ้าหลวงและไทเฮา ในขณะเดียวกันก็เป็นหลานสาวที่ตระกูลเว่ยชื่นชอบด้วย แถมยังเป็นพี่สาวที่ฮ่องเต้นับถือและเป็นแม่แท้ๆของอ๋องเซ่อเจิ้งฉีเจ๋อซวน

นอกจากนี้แล้ว แม้กระทั่งเฉิงเซี่ยงเป้ยเจิ้งชิงก็ชื่นชมองค์หญิงใหญ่ด้วย

ดังนั้น มีใครกล้าเป็นศัตรูกับองค์หญิงใหญ่ล่ะ

และในเวลานี้ ภายในห้องทรงพระอักษร ซ่งเฮงรู้ผลงานทั้งหมดของหลานชายตัวเองก็รู้สึกปลื้มใจมาก

พอเป็นเช่นนี้ ประเทศนี้ก็ไม่ใช่แค่ตัวเองเหนื่อยเพียงคนเดียวแล้ว

แต่ซ่งเฮงเพิ่งมีความคิดแบบนี้ ประตูห้องทรงพระอักษรของเขาก็ถูกคนกระแทกออก

ซ่งเฮงเงยหน้าด้วยความโมโหเล็กน้อย แต่พอเห็นคนที่มา ก็รู้สึกผิดจนไม่กล้าพูดอะไรเลย

"คือว่า หลานชาย ไม่ เจ๋อซวน เจ้า เจ้ายุ่งอยู่ไม่ใช่หรือ?"

ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ของประเทศ แต่อยู่หน้าหลานชายตัวเอง เขาไม่มีความมั่นใจในตัวเลย

โดยเฉพาะใบหน้าที่เย็นชาของฉีเจ๋อซวน เหมือนกับพี่เขยที่น่ากลัวของตัวเองเลย

"ข้าช่วยเจ้าห้าปี หลังจากห้าปีผ่านไปเจ้าจัดการเอาเอง"ฉีเจ๋อซวนเพียงทิ้งคำพูดนี้ไว้ ไม่ทันรอให้ซ่งเฮงตอบกลับก็เดินจากไป

ระหว่างทางที่ฉีเจ๋อซวนเดินออกจากพระราชวัง ได้มองไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ทีหนึ่ง

แม่มีเรื่องที่ตัวเองอยากทำ เวลาห้าปีน่าจะเพียงพอ

......

ซ่งฉงปิงพาพวกเด็กๆไปหมู่บ้านต้าซิง

บ้านของหมู่บ้านต้าซิงมีคนใช้ดูแลอยู่ ดังนั้นเลยไม่ได้ต่างกับตอนที่พวกเขาจากไป

แต่ตอนนี้หมู่บ้านต้าซิงมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

เมื่อก่อนหมู่บ้านต้าซิงเป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ใต้ภูเขา เมื่อเทียบกับที่อื่นแล้วก็ยังยากจนมาก

แต่ตอนนี้ทางเดินของหมู่บ้านต้าซิงกว้างกว่าตอนที่นางจากไป

ซ่งฉงปิงได้พาเด็กๆที่เหลือกลับหมู่บ้านต้าซิง

ตอนนี้หมู่บ้านต้าซิงไม่ใช่ลักษณะแบบเมื่อก่อนอีกต่อไป

ทุกบ้านล้วนเป็นบ้านอิฐ ในหมู่บ้านก็เต็มไปด้วยโรงงาน แม้กระทั่งโรงเรียนที่อยู่หน้าหมู่บ้าน ตอนนี้ก็ขยายตัวแล้ว

เหล่าชาวบ้านไม่ได้ใส่ชุดขาดๆเหมือนเมื่อก่อน ระหว่างทางสามารถได้เห็นล่อ ม้าและวัวได้ทุกที่ นี่เป็นสถานการณ์ที่เมื่อก่อนไม่มีเลย

เนื่องจากชีวิตของทุกคนล้วนเปลี่ยนแปลงไป ดังนั้นตอนที่รถม้าของซ่งฉงปิงวิ่งอยู่บนถนน ทุกคนก็แค่มองทีหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนที่มองเห็นรถม้าก็จ้องอยู่นั่นแหละ

เพราะทุกคนได้เห็นรถม้าหลากหลายแบบแล้ว

ตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านล้วนขอบคุณซ่งฉงปิงมาก

ทุกคนล้วนรู้ว่า ลั่วเสี่ยวปิงในเมื่อก่อนได้เป็นองค์หญิงใหญ่ของราชวงศ์ปัจจุบันตั้งนานแล้ว

ทุกครั้งที่ถึงปีใหม่ ทุกคนล้วนจะวิ่งไปดูหน้าห้องของซ่งฉงปิง จากนั้นเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

เมื่อก่อนแม้กระทั่งกินอิ่มยังยากเล่ม

ตอนนั้นลำบากจริงๆ