แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 857

อ๋องเซ่อเจิ้งของต้าชิ่ง แม้เป็นคนที่โหดร้ายและเย่อหยิ่งอย่างปารีย่า ก็กลัวเช่นกัน

ผู้ชายที่นางมองเป็นสามีมาหลายปีขนาดนี้ กลับเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งของต้าชิ่ง!

เมื่อสังเกตถึงจุดนี้ ความหวาดกลัวในสายตาของปารีย่าก็มากขึ้นเรื่อยๆ

แต่วินาทีต่อไป ฉีเทียนเห้าก็เพิ่มแรงในมือ

ปารีย่าผู้ซึ่งเป็นเจ้าเมืองที่โหดร้ายไร้ความเมตตา ฆ่าประชาชนมานับไม่ถ้วน ก็ตายไปแบบนี้

แต่ผู้กล้าตายของปารีย่า กลับไม่ได้หยุดท่าทางในมือลง

พวกเขาเป็นผู้กล้าตาย นอกจากตายหรือได้คำสั่งจากเจ้านาย ไม่อย่างนั้นก็มีแต่ต้องสู้ตาย

ในที่สุดจวนเจ้าเมืองเต็มไปด้วยเลือด!

หลังจากผ่านการทำตรวจสอบและทำความสะอาด ฝั่งของฉีเทียนเห้าก็สูญหายหนักเช่นกัน

หลังจากผ่านการต่อสู้ ฉีเทียนเห้าก็พูดกับองครักษ์มืดเหล่านั้นว่า"หากต้องการความอิสระ พวกเจ้าก็ไปกันเอง ข้าจะกลับต้าชิ่ง พวกเจ้าไม่ต้องตามเลย"

แต่องครักษ์มืดที่เหลือล้วนคุกเข่าให้ฉีเทียนเห้า"ข้าน้อยจะติดตามเจ้านายจนกว่าสิ้นเนื้อประดาตัว"

ฉีเทียนเห้าเห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้ไล่คนออก แต่กลับมองไปทางหนานเฉิน"เจ้าดูแล"

พูดเสร็จก็ไปหาซ่งฉงปิงเลย

เนื่องจากคนที่ตายและบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก และคนของฝั่งตัวเองส่วนใหญ่บาดเจ็บหนัก ดังนั้นซ่งฉงปิงเลยไม่มีเวลาคำนึงถึงอย่างอื่น ไปช่วยคนโดยตรง

เห็นว่าซ่งฉงปิงยุ่งอยู่ ถึงฉีเทียนเห้าอยากจะกอดนางอีกครั้งหนึ่ง ก็ยังไม่ได้ไปรบกวนซ่งฉงปิง

เวลานี้ ฉีเทียนเห้าก็กว่าจะย้ายสายตาจากซ่งฉงปิงกลับมา มองไปทางอานอาน

ผู้ชายสองคนที่เย็นชาเหมือนกันได้สบตากันในเวลานี้ สีหน้าล้วนไม่ได้เปลี่ยนแปลง

ในที่สุด ฉีเทียนเห้าอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมา และจับหัวของอานอาน"อานอาน เจ้าโตแล้ว"

ร่างกายของฉีเจ๋อซวนอึ้งอยู่กับที่ จากนั้นก็หันไปอีกครั้งหนึ่งด้วยความอึดอัด"อย่าจับสิ"

น้ำเสียงแข็งและเย็นชา

ฉีเทียนเห้ามองอานอาน ในสายตามีความสงสารที่ไม่ได้ปรากฏออกมา

ถึงแม้เขาไม่รู้อะไรทั้งสิ้น

แต่ลูกของตัวเอง ตัวเองก็รู้เอง

หลายปีนี้เขาต้องลำบากแน่ๆ

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก จะไม่มีการพูดคำพูดที่เป็นห่วงออกมาหรอก

ดังนั้นในที่สุด ฉีเทียนเห้าไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น

อานอานยืนอยู่ข้างๆฉีเทียนเห้า ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

พ่อลูกสองคนราวกับรูปปั้น สายตาล้วนมองไปที่ซ่งฉงปิง

จนกว่าทั้งสองคนล้วนรู้สึกว่าแขนเสื้อถูกอะไรดึงไว้

ก้มหน้าก็ได้เห็นเด็กน่ารักสองคนกำลังยืนอยู่ที่นั่น และเงยหน้ามองพวกเขา

มองเด็กสองคนนี้ อานอานรู้ว่าพวกเขาคือใคร แต่ร่างกายของตัวค่อนข้างแข็งตัว และก็เม้มปากแน่นกว่าเดิมด้วย

"พี่ชาย พี่ชายเจ้าคะ!"หยวนหยวนดีใจมาก"พี่ชายใหญ่ใช่ไหมขอรับ หน้าตาเหมือนท่านพ่อมากเลยเจ้าค่ะ"

หยวนหยวนเป็นคนที่ดึงอานอานเอาไว้

ตอนที่หยวนหยวนมองอานอาน มีแสงสว่างปรากฏอยู่ในดวงตา

นางไม่กลัวใบหน้าที่เย็นชาของอานอานเลย

ฉีเจ๋อซวนเห็นหยวนหยวน ก็นึกถึงเล่อเล่อที่ยังอยู่ในพระราชวังของต้าชิ่ง

ไม่ได้เจอมาห้าปี ไม่รู้ว่าน้องสาวเป็นยังไงบ้าง

ในที่สุด ฉีเจ๋อซวนนั่งยอง แต่ยังคงเม้มปากไว้ ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น

หยวนหยวนเห็นเช่นนี้ ก็ปีนขึ้นไปตามร่างกายและกอดคอของอานอานเอาไว้

"พี่ชายใหญ่ ขอกอดหน่อย"

ฉีเจ๋อซวนแข็งตัวเล็กน้อย

ทันใดนั้นมือก็กำไว้ สักพักหนึ่งก็ปล่อยออก เหมือนครุ่นคิดอยู่

แต่ในที่สุดฉีเจ๋อซวนก็ยังคงกอดหยวนหยวนเอาไว้

มือที่จับท่านพ่อของถวนถวนก็ปล่อยออก ครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เดินไปถึงหน้าอานอาน ผู้ซึ่งเป็นพี่ชาย

ถวนถวนมองอานอาน ถึงแม้ถวนถวนไม่ชอบพูดเหมือนตอนเด็กของอานอาน แต่ดวงตาของอานอานก็สว่างเหมือนกัน

ฉีเจ๋อซวนมองถวนถวน เหมือนได้เห็นตัวเองในอดีต

แต่ยังไงตัวเองก็ไม่ใช่เด็กที่มีแม่อยู่ข้างๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ขอบตาของฉีเจ๋อซวนแดงไปหมด