แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 860

หลังจากซ่งฉงปิงกลับหมู่บ้าน ก็ได้อยู่ยาวในหมู่บ้านต้าซิงเป็นเวลาห้าปี

ห้าปีนี้ซ่งฉงปิงได้ทำเรื่องหลายๆอย่าง

นางพบเจออาหารที่ทุกคนไม่เคยพบในเมื่อก่อน

นางจัดตั้งโรงงานมากขึ้น เป็นการแก้ไขปัญหาการทำงานของชาวบ้านมากขึ้น

นอกจากนี้แล้ว ซ่งฉงปิงยังได้เปิดโรงเรียนสำหรับผู้หญิงสิบสามแห่งในทั่วประเทศ ให้ผู้หญิงสามารถเรียนรู้วัฒนธรรมและทักษะต่างๆฟรี

เพราะซ่งฉงปิงหวังว่าผู้หญิงจะไม่ถูกขายออกไปง่ายๆเหมือนสัตว์แล้ว

ตอนแรกเหล่าชาวบ้านไม่เต็มใจให้ลูกสาวไปเรียนหรอก เพราะลูกสาวก็เป็นแรงงานของที่บ้านด้วย

เห็นได้ชัดว่า ตอนแรกที่จัดตั้งโรงเรียนสำหรับผู้หญิงมันลำบากขนาดไหน

แต่ตั้งแต่หลานชายคนโตของตระกูลเว่ยแต่งงานกับผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เรื่องก็เปลี่ยนไป

ตระกูลเว่ยเป็นตระกูลอะไร?

นั่นเป็นตระกูลที่มีนักปราชญ์อย่างเว่ยหยวนหมิงและฮองเฮาเว่ยหยุนซี

และรุ่นหลังของตระกูลเว่ยล้วนมีตำแหน่งที่ค่อนข้างสำคัญในราชสำนักและยุทธภพ

เว่ยต้าหรูมีลูกศิษย์อยู่ทุกที่ แถมยังอายุยืนยาวด้วย

ได้ข่าวว่าตอนนี้เว่ยต้าหรูอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว นังไปเที่ยวกับภรรยาเลย......ว่าแต่ เรื่องนี้นอกเรื่องแล้ว

อย่าพูดถึงสิ่งเหล่านี้ เพียงแค่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเป็นหลานชายของตระกูลเว่ย อ๋องเซ่อเจิ้งในตอนนี้เป็นเหลนของตระกูลเว่ย ก็สามารถทำให้ประชาชนต้าชิ่งรู้ว่า ตระกูลเว่ยเป็นตระกูลที่เก่งขนาดไหน

ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าตระกูลเว่ยได้แต่งงานกับหญิงชาวบ้านธรรมดา ทุกคนก็ล้วนติดตามกัน

พอถามดูแล้วถึงรู้ว่า หญิงคนนั้นได้เข้าเรียนโรงเรียนผู้หญิงที่องค์หญิงใหญ่จัดตั้งขึ้น

มีตระกูลเว่ยเป็นแบบอย่าง ตระกูลร่ำรวยบางตระกูลก็เริ่มหาผู้หญิงในโรงเรียนเป็นภรรยา

พอเป็นเช่นนี้ ผู้หญิงที่เข้าโรงเรียนก็มีมูลค่าในตัวเพิ่มขึ้น แถมยังเป็นการเรียนฟรีด้วย ถ้าไม่โง่ก็ต้องให้ลูกสาวเข้าเรียนอยู่แล้ว

แต่เสียดายที่ผู้หญิงมากไปแต่โรงเรียนน้อยไป

เมื่อก่อนเข้าเรียนไม่มีเกณฑ์อะไรเลย แต่ทุกคนล้วนไม่อยากไป

ตอนนี้เข้าเรียนต้องทดสอบ

ไม่เพียงแต่ต้องทดสอบบุคลิกของผู้หญิง ยังต้องทดสอบบุคลิกของพ่อแม่ผู้หญิงด้วย

สมมุติว่า บุคลิกของผู้หญิงไม่ดี ก็ไม่สามารถเข้าเรียนได้

พ่อแม่ของผู้หญิงไม่กตัญญู ผู้หญิงไม่กตัญญู หรือครอบครัวรักกัน ล้วนเข้าเรียนไม่ได้

ถ้าเจ้ารู้สึกว่าสามารถปลอมตัวได้ นั่นก็ผิดหนักแล้ว

เพราะคนที่รับผิดชอบทดสอบเป็นองครักษ์โดยเฉพาะ ข่าวสารของพวกเขากว้างขวางมาก สามารถตรวจสอบเรื่องชั่วที่เจ้าเคยทำทุกอย่างออกมา

แน่นอนแล้วว่า คนที่กระทำผิดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีโอกาสเลย

หากเจ้าอยากเข้าเรียนจริงๆ คนในบ้านล้วนจริงใจที่จะปรับตัว งั้นใช้เวลาสามปีเป็นระยะทดสอบ จะมีการติดตามตรวจสอบตลอด ขอให้มีความเมตตาและกตัญญู ก็ยังมีโอกาส

พอโรงเรียนผู้หญิงโด่งดังขึ้น บรรยากาศสังคมก็ดีขึ้น คนที่กตัญญูมากขึ้นเรื่อยๆ ฐานะทางสังคมของผู้หญิงก็ยกระดับตาม

ผู้หญิงทุกคนที่เข้าเรียนโรงเรียนผู้หญิงได้สร้างศิลาจารึกแห่งอายุยืนให้องคร์หญิงใหญ่ หวังว่านางจะสามารถมีอายุยืนยาว

ปีนี้ หมู่บ้านมีพระสงฆฺรูปหนึ่งมา พร้อมกับผู้หญิงที่แต่งกายสีแดงสดๆ

แน่นอนว่า พระสงฆ์รูปนั้นคืออู้เจิน ส่วนผู้หญิงคือซ่งหลิงหลิง

ซ่งหลิงหลิงมาขอโทษ และก็มาเยี่ยมซ่งฉงปิงครั้งสุดท้ายด้วย

เพราะคนที่ซ่งหลิงหลิงใส่ใจที่สุดในโลกนี้ ก็คือฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิง

เห็นว่าพวกเขาสบายดี ซ่งหลิงหลิงก็ไปเลย

ซ่งฉงปิงถามซ่งหลิงหลิงว่าจะไปไหน ซ่งหลิงหลิงมองอู้เจินทีหนึ่งและยิ้มอย่างอ่อนหวาน"พวกเราจะเดินไปทางทิศตะวันตกเรื่อยๆ ชีวิตนี้พวกเราจะเดินจนหมด"

......

อยู่มาวันหนึ่ง ซ่งฉงปิงตื่นมาทำหมั่นโถวและขนมแต่เช้า

ฉีเทียนเห้าเดินมาถึงข้างๆซ่งฉงปิง และมองซ่งฉงปิง"เจ้าทำอะไรเนี่ย?"

ซ่งฉงปิงไม่ได้ตอบฉีเทียนเห้า เพียงมองฉีเทียนเห้าทีหนึ่ง"เดี๋ยวเจ้าตามข้าไปที่หนึ่ง"

สำหรับเงื่อนไขของซ่งฉงปิง ฉีเทียนเห้าไม่เคยปฏิเสธเลย

ไม่นาน ซ่งฉงปิงก็เตรียมขนมหลากหลายสีที่น่ากินเสร็จแล้ว

บอกเด็กๆเสร็จ ซ่งฉงปิงก็ถือตระกร้าที่ใส่ขนมเดินออกไป

ซ่งฉงปิงได้พาฉีเทียนเห้าเดินไปถึงฐานลับของพวกเขา ก็คือหุบเขาน้ำพุร้อนแห่งนั้น

ตอนนี้มีโรงเรือนมากขึ้นเรื่อยๆ หุบเขาน้ำพุร้อนไม่ได้นำมาปลูกพืชอย่างเดียวแล้ว

ตอนนี้หุบเขาทั้งแห่งล้วนเป็นดอกไม้หลากหลายสี

หลากหลายสี สวยมากๆ เหมือนกับสวรรค์

ซ่งฉงปิงไม่ได้ไปชมดอกไม้เหล่านั้น แต่กลับมาถึงหน้าหลุมแห่งหนึ่ง

ซ่งฉงปิงได้วางขนมที่อร่อยๆขึ้นไป แล้วก็ไม่ได้ขยับอีก

ที่นี่เป็นสุสานฝังเสื้อแห่งหนึ่ง ข้างในเป็นเสื้อที่เจ้าของร่างเดิมเคยใส่ และยังมีชุดๆหนึ่งที่นางเตรียมให้นางโดยเฉพาะ

ซ่งฉงปิงมองหลุมนั้น ในใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

หากไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม นางจะมีชีวิตที่มีความสุขแบบนี้ได้อย่างไร จะมีลูกสี่คนที่น่ารักและกตัญญูได้อย่างไร

สามารถกล่าวได้ว่าหากไม่มีเจ้าของร่างเดิมก็ไม่มีวันนี้ของนาง

ได้ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมมา นางก็ต้องจดจำในใจ