แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 260

หลังจากฉีเทียนเห้าจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็ยุ่งมากขึ้น

นางให้คนรอบข้างซื้อเมล็ดพันธุ์ธัญพืชหลากหลายชนิด และเริ่มปลูกในสเพซทุกวัน และเก็บเกี่ยวในทุกๆกลางคืน

นอกจากนี้ นางยังเปิดโรงงานสบู่แห่งหนึ่ง และเปิดหอเหมยเซียงอีก

เกือบทุกครัวเรือนในหมู่บ้านต่างก็มีคนมาทํางานในโรงงานสบู่ แน่นอนว่าต้องลงนามข้อตกลงไม่เปิดเผยข้อมูลก่อน หากความลับถูกเปิดเผย ก็แจ้งศาลโดยตรงเลย

ประชาชนต่างก็กลัวข้าราชการกัน ดังนั้นทุกคนต่างก็ซื่อสัตย์กันหมด

ฤดูหนาวที่เหน็บหนาว ชาวบ้านมีงานที่สร้างรายได้ ทุกคนต่างก็ซาบซึ้งต่อลั่วเสี่ยวปิงมากยิ่งขึ้น

ทันทีที่สบู่เปิดตัวในหอเหมยเซียง ก็ขายได้ดีมาก

ลั่วเสี่ยวปิงจึงให้เงินให้จางเอ้อหลาง ให้จางเอ้อหลางไปเปิดโรงงานสบู่ใหม่ที่ทางใต้ และถือโอกาสให้จางเอ้อหลางไปซื้อบ้านที่ทางใต้เพื่อปลูกเมล็ดธัญพืช

เพราะถ้าหากจะสู้รบจริง ของกินก็จะกลายเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุด เก็บเมล็ดพืชไว้เยอะๆไม่ผิดแน่นอน

ให้จางเอ้อหลางไปเองลั่วเสี่ยวปิงไม่ไว้ใจแน่นอน ดังนั้นจึงให้อั้นปาไปปกป้องเขาโดยเฉพาะ

หลังจากจัดการสิ่งเหล่านี้เสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้เชิญเด็กสาวอายุสิบกว่าปีมาอีกสองสามคน สอนให้พวกเขาทําผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหน้าและผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางที่ทําขึ้นด้วยมือ ซึ่งก็นำออกขายในหอเหมยเซียงด้วยเช่นกัน

แน่นอนว่าผู้หญิงเหล่านี้ก็ต้องลงนามในข้อตกลงการรักษาความลับด้วย

ในเวลาเพียงครึ่งเดือน หอเหมยเซียงของลั่วเสี่ยวปิงก็ขายจนได้รับคำชมมากมาย ลั่วเสี่ยวปิงก็ขายได้กำไรเยอะมาก

เพียงแต่ว่าพึ่งได้กำไรมา ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็ใช้มันไปแล้ว หาเงินเหมือนน้ำไหล และการใช้จ่ายเงินก็ยิ่งเหมือนดั่งน้ำไหล

หลังจากกังวลไปครึ่งเดือน ลั่วเสี่ยวปิงก็ผอมลงอย่างเยอะ ซึ่งทําให้ลูกทั้งสองสงสารยิ่งนัก

ในวันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงกําลังจะออกไป ลูกทั้งสองก็หยุดลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้

"ท่านแม่ ท่านรอก่อน" เล่อเล่อเอ่ยปาก

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูลูกทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่งุนงง "มีอะไรเหรอ?"

"ท่านไม่ทานอาหารเช้า" อานอานเอ่ยด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เล่อเล่อก็เดินไปดึงมือของลั่วเสี่ยวปิงไว้ "ท่านแม่ ท่านไม่ได้ทานข้าวกับพวกข้ามานานแล้ว พวกข้าไปทานอาหารเช้าด้วยกันดีไหม"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึง หลังจากการเตือนของเล่อเล่อ นางจึงค่อยนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้นางยุ่งเกินไปจริง หลายครั้งก็ออกเช้ากลับค่ำ แม้แต่เวลาคุยกับลูกสองคนดีๆยังไม่มีเลย ยิ่งอย่าพูดถึงทานข้าวด้วยเลย

ทันใดนั้นในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกผิดทันที "ได้จ้ะ แม่จะทานอาหารเช้ากับพวกเจ้า"

จากนั้นอานอานกับเล่อเล่อก็จูงลั่วเสี่ยวปิงไปที่ห้องอาหาร และให้ลั่วเสี่ยวปิงนั่งลงโดยตรง โดยบอกว่าพวกเขาจะมายกอาหารมา

จากนั้นเมื่อลูกสองคนปรากฏตัว ในมือของอานอานก็ถือชามบะหมี่เอาไว้ และในมือของเล่อเล่อก็ถือชามเกี๊ยวเอาไว้

แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นบะหมี่และเกี๊ยวนั้น คนทั้งคนก็อึ้งไปหมด

"ท่านแม่ ข้าทำราเม็งไม่เป็น จึงใช้มีดตัดมัน" อานอานเอ่ยปากแล้วหันมองเล่อเล่อ "บะหมี่เป็นข้ากับน้องทำเอง และเกี๊ยวก็เป็นพวกข้าห่อเอง"

ในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ่งรู้สึกทึ่งไปอีก

เด็กสองคนนี้ อายุเพียงห้าขวบ กลับทำบะหมี่และเกี๊ยวเพื่อนาง?

นางเองก็รู้สึกไม่น่าเชื่อเลย

แต่นอกเหนือจากการไม่น่าเชื่อแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือน่าประทับใจมากกว่า

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทันที "แม่ขอโทษ……"

นางเองที่เป็นคนมัวแต่หาเงินจนลืมลูกสองคนไป

มันเป็นเพราะนางกังวลเกี่ยวกับเรื่องสงคราม ดังนั้นนางจึงพยายามหาแต่เงิน เพื่อเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าทั้งหมด

แต่นางกลับเมินลูกไป และยิ่งเมินสิ่งที่ฉีเทียนเห้าได้พูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ สักพักครึ่งนี้ยังจะไม่มีสงครามแน่นอน นางยังมีเวลาเตรียมตัวสําหรับสิ่งเหล่านี้ นางสามารถทำมันอย่างช้าๆได้