แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 266

ไป๋เสาไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็นอยู่แล้ว แค่ว่านางแปลกใจว่าพิษอะไรสามารถแบ่งแยกดีชั่วได้

ถ้าเกิดมีพิษแบบนี้จริงๆ งั้นโลกนี้ก็ไม่มีคนทำชั่วแล้วสิ?

ลั่วเสี่ยวปิงคาดไม่ถึงว่าไป๋เสาจะถาม สีหน้าไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ"ข้าหลอกเขา"

พิษเป็นพิษจริง

ปวดก็ปวดจริง

ปวดประจำเดือนก็ต้องปวดอยู่แล้วสิ

พิษตัวนั้น นางเป็นคนคิดค้นขึ้นมา ชื่อว่าปวดประจำเดือน ให้คนที่โดนยาพิษนี้ได้รับความเจ็บปวดเหมือนตอนประจำเดือนมา

ความเจ็บปวดที่ผู้หญิงยังรับไม่ได้เลย อย่าพูดถึงผู้ชายที่ทนเจ็บได้น้อยกว่าเลย

ส่วนที่บอกว่าจะมีอาการสามเดือนละครั้ง ก็เป็นเรื่องเท็จ

จะปวดแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

และนางก็เชื่อว่า คนที่กลัวเจ็บอย่างหูเอ้อ ปวดแค่ครั้งนี้ก็สามารถทำให้เขาจดจำได้แล้ว เชื่อว่าเขาไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว

ได้ยินเช่นนี้ไป๋เสาก็เงียบขรึมไม่ได้พูดอะไรอีก

เว่ยหยางมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง ความสงสัยในสายตาก็ยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆ แต่ถูกเขาซ่อนได้อย่างดี

พอรถม้ามาถึงที่หมู่บ้าน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว ดังนั้นเลยไม่มีใครได้เห็นรถม้าที่ขาดทุเรศทุรัง

แต่เพิ่งถึงบ้าน อานอานและเล่อเล่อก็ได้เห็นไป๋เสาที่ใส่เสื้อโทนสีอ่อนนั้นถูกเปื้อนสีเลือด กับหนานซิงที่ได้รับบาดเจ็บแล้วเปื้อนสีเลือดเช่นกัน แถมยังเห็นรถม้าที่บ้านเกิดรูๆหนึ่งด้วย ก็เลยมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างตกใจ

"ท่านแม่เจ้าคะ ท่านแม่เป็นไรหรือเปล่าเจ้าคะ?"

"ท่านแม่ขอรับ ท่านแม่ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าขอรับ?"

เด็กสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน ในสายตาเต็มไปด้วยความกลัวและความเป็นห่วงต่อลั่วเสี่ยวปิง

ในขณะที่พูด เด็กสองคนก็วิ่งมาถึงข้างลั่วเสี่ยวปิง ทำการตรวจเช็คร่างกายของลั่วเสี่ยวปิง

ถึงแม้ไม่ได้เห็นรอยเลือดบนร่างกายของแม่ แต่เด็กสองคนก็ไม่สามารถสงบลงมาได้ กลัวว่าภายในเสื้อคลุมหนาของแม่มีบาดแผลด้วย

เมื่อเห็นลักษณะที่สยองของเด็กสองคน ลั่วเสี่ยวปิงกลัวพวกเขาจะขวัญหาย จึงรีบนั่งยองและกอดสองคนเข้าไปในอ้อมอก"แม่ไม่เป็นไรนะลูก มีไป๋เสาและหนานซิงปกป้องแม่อยู่"

ระหว่างที่พูด ลั่วเสี่ยวปิงก็ปล่อยเด็กสองคนออก แนะนำเว่ยหยางให้ลูกสองคน"และปู่เว่ยคนนี้ด้วย เขาเป็นคนช่วยแม่ ดังนั้นแม่อยากให้ปู่เว่ยพักอยู่ที่บ้าน"

พอสองคนได้ยินเช่นนี้ ก็โค้งคำนับใส่เว่ยหยาง"ขอบคุณปู่เว่ยที่ช่วยแม่ของพวกเราเจ้าค่ะ/ขอรับ"

หลังจากจบสิ้น ก็มองไปทางไป๋เสาและหนานซิง"ขอบคุณลุงหนานซิงและน้าไป๋เสาด้วยเจ้าค่ะ/ขอรับ"

ไป๋เสา"นี่เป็นสิ่งที่บ่าวควรทำอยู่แล้วเจ้าค่ะ"

หนานซิง"นี่เป็นหน้าที่ของข้าน้อยขอรับ"

เวลานี้ อั้นหวู่และอั้นปา รวมถึงคนพวกย่าเจียงล้วนเดินออกมา

อั้นหวู่และอั้นปาสบตากับหนานซิง ไม่ได้พูดอะไร ส่วนคนพวกย่าเจียงล้วนตกใจเพราะสถานการณ์ต่อหน้านี้ จึงล้วนถามลั่วเสี่ยวปิงอย่างเป็นห่วง

แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ตอนที่เว่ยหยางได้เห็นอานอานและเล่อเล่อ สีหน้าก็ไม่ได้ใจเย็นเหมือนเดิมแล้ว

ในที่สุด หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงสั่งให้ฮันหลินดูแลเว่ยหยางให้ดีเสร็จ ก็กลับไปที่เรือนใหญ่

ส่วนหนานซิงและอั้นปาหลายคนล้วนออกจากประตูเล็กของเรือนแถวที่ขนานกับเรือนใหญ่ เดินไปทางตีนเขา

"เกิดอะไรขึ้น"อั้นปาอ้าปากก่อน