แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1007

บทที่ 1007 มหากาพย์การเอาใจ

“นักศึกษาเยี่ย แอดวีแชทไว้คุยเรื่องเรียนกันเถอะ!”

“นักศึกษาเยี่ยๆ ฉันก็อยู่นิเทศศาสตร์เหมือนกัน! เธอสนใจมาเข้าชมรมของเราไหม?”

“นักศึกษาเยี่ย มารู้จักชมรมการละครหน่อยไหม…”

พี่น้อง หยุดคุยกับฉันได้แล้ว! ชะตาชีวิตฉันใกล้ขาดแล้ว!

เยี่ยหวันหวั่นรีบบอกว่า “ขอโทษทีๆ แฟนฉันกำลังรอฉันอยู่ เอาไว้ครั้งหน้าแล้วกันนะ!”

“หา? ฟะ…แฟนเหรอ”

นึกไม่ถึงว่าจะมีแฟนแล้ว!?

พวกผู้ชายที่พยายามเข้ามาตีสนิทอึ้งไปก่อน จากนั้นก็ทำหน้าผิดหวังไปตามๆ กัน…

ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็หลุดพ้นจากคนพวกนั้น และวิ่งไปหาซือเยี่ยหานอย่างทุลักทุเล

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นสวมชุดเดรสสีขาวแบบเรียบง่าย นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีเครื่องประดับอะไรอีก แต่รูปร่างหน้าตาของหญิงสาวโดดเด่นเกินไป ผิวขาวราวหิมะ คิ้วงามดุจภาพวาด หางตาที่ยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนดอกท้อ…

เมื่อครู่ตอนที่ผู้ชายพวกนั้นรุมล้อมเธอ พวกนั้นใช้สายตาแบบไหนมอง ซือเยี่ยหานรู้ดีที่สุด

เป็นสายตาที่จ้องจะครอบครองของของเขา

“ไปกันเถอะๆ รอนานมากใช่ไหมคะ?” เยี่ยหวันหวั่นสังเกตสีหน้าของชายหนุ่มพลางถาม

“เพิ่งมาถึง” ซือเยี่ยหานเปิดประตูรถ ดูภายนอกอ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร

เมื่อขึ้นรถไป ซือเยี่ยหานพูดกับสวี่อี้ที่เป็นคนขับรถว่า “ไปห้างฯ ก่อน”

“ครับ คุณเก้า” สวี่อี้สตาร์ทรถ ไม่กล้าส่งเสียงดังสักนิดเดียว

โศกนาฎกรรมชัดๆ รู้อย่างนี้ขับช้าหน่อยก็ดี ใครจะไปรู้ว่าจะมาเจอจังหวะที่คุณหนูหวันหวั่นโดนหนุ่มๆ รุมจีบพอดี…

“ยังเหลือเวลาอีกมาก ไปซื้อเสื้อผ้ากันก่อน แล้วค่อยไปตัดผม” ซือเยี่ยหานอ่านนิตยสารการเงินพลางพูดขึ้นมา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

เยี่ยหวันหวั่นจ้องนิ้วมือตัวเอง เหล่มองใบหน้าด้านข้างที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ของชายหนุ่มไปพลาง แล้วพูดหยั่งเชิงว่า “เอ่อ คุณเก้า คุณโกรธรึเปล่า”

ซือเยี่ยหานลูบนิ้วมืออย่างไม่ใส่ใจ มองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย “ทำไมต้องโกรธ?”

ซือเยี่ยหานแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร มีแค่ใจเขาเท่านั้นที่รู้ดี

เกรงว่าเธอจะประเมินระดับความน่ารังเกียจของสัตว์ร้ายในใจเขาต่ำไปเสียแล้ว…

ถึงแม้คนอื่นมองเธอแค่แวบเดียว มันก็เห็นเป็นคู่แข่งหมด นับประสาอะไรกับที่ต่อหน้าเขายังมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น ซ้ำยังคุยกับเธอ…

เขาย่อมรู้ว่าความคิดอย่างนี้ของตัวเองแย่ เห็นแก่ตัว และเหลือจะทนแค่ไหน…

ความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของจนเกือบป่วยทางจิตอย่างนี้ ความจริงแล้วตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

เพียงแต่ไม่อยากทำให้เธอตกใจ อยากเห็นรอยยิ้มของเธออยู่เสมอ ดังนั้นจึงค่อยๆ เรียนรู้ที่จะเก็บซ่อนมันไว้เท่านั้น

ไม่ว่าภายนอกดูสงบเท่าใด แต่ข้างในเน่าเฟะดูไม่ได้ไปนานแล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็แอบสังเกตสีหน้าของซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง บอกตามตรง นิสัยในตอนนี้ของซือเยี่ยหานดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วจริงๆ…

ถ้าหากไม่ใช่เพราะรู้จักกันมานาน อารมณ์ของเขาที่เธอสามารถสัมผัสได้ผ่านสัญชาตญาณอาจจะโดนเขาหลอกสำเร็จ

เมื่อได้ยินซือเยี่ยหานพูดอย่างนั้น เยี่ยหวันหวั่นไม่พูดพร่ำทำเพลง โพล่งขึ้นมาอย่างมีน้ำโหทันที “คุณไม่โกรธเหรอ คุณไม่โกรธ! แต่ฉันโกรธนะ!”

พูดจบก็ชี้ที่คอของตัวเอง ก่อนเอ่ยอย่างเดือดร้อนใจว่า “เร็วเข้าๆๆ!”

ซือเยี่ยหานขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเธอต้องการทำอะไร “อะไร?”

เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างร้อนใจ “รีบประทับตราให้ฉันเร็ว! มีแต่คนจ้องจะฮุบดวงใจของคุณ ฉันละโมโหแทบตาย!”

ซือเยี่ยหานได้ยินก็อึ้งงัน จ้องมองลำคอขาวเนียนของหญิงสาวอย่างเหม่อลอย จากนั้นสีหน้าสงบนิ่งที่แสร้งทำก็ค่อยๆ จางหายไป ความเน่าเฟะข้างในราวกับมีดอกไม้เล็กๆ ดอกหนึ่งเติบโตขึ้นท่ามกลางกองขี้เถ้า…

สวี่อี้ที่ขับรถอยู่ข้างหน้าพูดไม่ออก

อุบายเอาอกเอาใจของคุณหนูหวันหวั่น…เขาเขียนออกมาเป็นผลงานมหากาพย์ได้เลย…