แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1015

บทที่ 1015 รู้ว่าคุณแยกจากฉันไม่ได้

ประโยคนี้ของเยี่ยหวันหวั่นยังคงใช้เสียงของผู้หญิง แต่ทว่า ดวงตากระจ่างใสคู่นั้นกับน้ำเสียงการพูดที่คุ้นเคยกลับทำให้หานเซี่ยนอวี่หยุดมือได้สำเร็จ จากนั้นเขาก็นิ่งอึ้ง

ดวงตาของผู้หญิงคนนี้ แล้วยังน้ำเสียงการพูดนี้…

ทำไม…

ทำไมทำให้เขานึกถึงเยี่ยไป๋ได้…

แต่นี่เป็นหญิงสาวชัดๆ นี่!

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่…

ทว่าคำพูดเมื่อครู่นี้ของหญิงสาวหมายความว่ายังไงกันอีก?

ซือเยี่ยหานตกใจจนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น ในหัวสับสนอยู่บ้าง

เยี่ยหวันหวั่นหอบหนักขณะกุมหน้าผาก พอได้แล้วจริงๆ!

เยี่ยหวันหวั่นหันไปหาซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างก่อน “คุณเก้า ฉันต้องคุยกับหานเซี่ยนอวี่สักหน่อย…อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ! เป็นแบบนี้ต่อไปฉันต้องถูกทรมานตายแน่! หรือว่าคุณทำใจมองหวานใจของคุณจิตใจแตกสลายได้ลงคอ? คุณคิดดูว่าฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อใคร! อีกอย่างเป็นเพราะเมื่อกี้คุณไม่ให้ความร่วมมือสักนิด ถึงได้ทำให้ฉันตกม้าตาย!”

สีหน้าของซือเยี่ยหานยังคงไม่ค่อยน่ามอง

หานเซี่ยนอวี่กับเฟ่ยหยางที่อยู่ด้านข้างไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าเธอพูดอะไร

“โอ๊ยๆ ก็ได้ๆ คนดี แค่สิบนาที! ฉันรู้น่ะว่าคุณแยกจากฉันไม่ได้…” เยี่ยหวันหวั่นหอมแก้มซือเยี่ยหานหนึ่งที ทั้งยังชื่นชมเขาราวกับเป็นดอกไม้

ซือเยี่ยหานกวาดสายตาผ่านร่างหานเซี่ยนอวี่ หลังจากนั้นหลายวินาที ในที่สุดเขาก็มองเยี่ยหวันหวั่น “ฉันจะไปรอที่รถ”

“ตกลงๆ!” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า

ถึงแม้หานเซี่ยนอวี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขารู้ว่าหญิงสาวน่าจะมีเรื่องสำคัญบางอย่างอยากบอกกับเขา ดังนั้นเขาจึงเอ่ยกับเฟ่ยหยางที่อยู่ด้านข้าง “พี่หยาง พี่ก็ไปรอที่รถเถอะ”

“หา” หยางเฟ่ยมีสีหน้างุนงง จะวางใจให้หานเซี่ยนอวี่อยู่คนเดียวได้อย่างไร เขาส่ายหน้าไม่ยอมทันที “ไม่ได้ ฉันไปแล้วนายเกิดหุนหันพลันแล่นจะทำยังไง!”

เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นมองเฟ่ยหยาง “ไม่ต้องห่วง ฉันจะคอยดูเขาเอง”

“โอ้…งั้น…งั้นก็ได้…” เฟ่ยหยางสบตาหญิงสาว เอ่ยปากโดยจิตใต้สำนึก จากนั้นเขาก็ชะงักไป แปลกใจว่าทำไมเขาถึงเชื่อฟังคำสั่งเธอแปลกๆ?

ตอนมองหญิงสาวคนนี้ เขาเกิดความเชื่อใจอย่างบอกไม่ถูก…

เฟ่ยหยางเอ่ยว่า “งั้นฉันไปก่อนนะ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น นายต้องใจเย็นไว้นะ…”

หานเซี่ยนอวี่พยักหน้า “ผมรู้แล้ว”

หลังจากซือเยี่ยหานกับเฟ่ยหยางจากไป ในที่สุดก็เหลือแค่เยี่ยหวันหวั่นกับหานเซี่ยนอวี่สองคน

เยี่ยหวันหวั่นพูด “ไปเถอะ หาสักที่คุยกัน”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็เดินไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม หานเซี่ยนอวี่เดินตามไปโดยไม่รู้ตัว

เยี่ยหวันหวั่นพาหานเซี่ยนอวี่เข้าห้องแยกที่ห่างไกลผู้คน

“นั่งสิ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก

สายตาของหานเซี่ยนอวี่มองที่เยี่ยหวันหวั่นตลอดอย่างสงสัยไม่แน่ใจ เมื่อได้ยินแบบนั้นจึงนั่งลงตรงข้ามหญิงสาวอย่างเหม่อลอย

เยี่ยหวันหวั่นก็นั่งลงพร้อมกัน จากนั้นเธอเงยหน้าขึ้น มองหานเซี่ยนอวี่พลางเอ่ยว่า “เซี่ยนอวี่ ฉันเอง ฉันคือเยี่ยไป๋”

ตอนนี้ เยี่ยหวันหวั่นใช้เสียงผู้ชายพูด

หานเซี่ยนอวี่ที่เพิ่งนั่งลงลุกพรวดขึ้นมาทันที หน้าเปลี่ยนสีแล้ว “คะ…คุณ…”

เขาได้ยินเสียงเยี่ยไป๋จากปากของหญิงสาวคนหนึ่งเนี่ยนะ?

แม้สำหรับนักพากย์หรือคนที่มีทักษะเปลี่ยนเสียงได้จะเป็นเรื่องง่ายมาก แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าเหลือเชื่ออยู่ดี