แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1013

บทที่ 1013 ใจเย็นนะเทพบุตรน้อยเซียนอวี่!

วินาทีที่เห็นคนคนนั้นชัดเจน เยี่ยหวันหวั่นพลันเบิกตากว้าง ในหัวมีเสียงระเบิดดังอื้ออึง ราวกับฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย เกือบจะเสียสติแล้ว

ตายๆๆ! หานเซี่ยนอวี่!

ทำไมเป็นหานเซี่ยนอวี่ได้ล่ะ!

ภาพฉากนี้น่ากลัวกว่าเห็นผีกลางวันแสกๆ เสียอีก!

เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นแทบอยากซ่อนตัวใจจะขาด แต่ตอนนี้เผชิญหน้ากันแล้ว ซ่อนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แน่

เทียบกับเยี่ยหวันหวั่นที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างเห็นหานเซี่ยนอวี่แล้ว สีหน้าเขากลับไร้การตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ แค่กวาดตาผ่านหานเซี่ยนอวี่เล็กน้อย ราวกับว่าไม่ว่าเป็นใครหรือเรื่องไหน ในดวงตาเขาก็ไม่เกิดคลื่นอารมณ์ใดทั้งนั้น

หานเซี่ยนอวี่จ้องชายตรงหน้าเขม็ง ราวกับควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ ถึงจะกดความโกรธเอาไว้ได้ เขาเอ่ยเน้นทีละคำ “คุณซือ ขอถามหน่อยว่าคุณไม่คิดจะอธิบายอะไรเลยเหรอ ผู้หญิงคนนี้มันเรื่องอะไรกัน?”

ซือเยี่ยหานเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ “อธิบาย?”

หานเซี่ยนอวี่มีไฟโทสะลุกโหมในใจ ถามด้วยอารมณ์คุกรุ่นว่า “หรือว่าคุณยังคิดจะเล่นลิ้นอีก! คุณหลอกเขา เล่นกับความรู้สึกเขา หักหลังเขามาคบกับผู้หญิงข้างนอก!”

เวรแล้วๆๆ! ใจเย็นนะพ่อเทพบุตรน้อย! เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด!

ฉันคือเยี่ยไป๋! ฉันคือเยี่ยไป๋เองนะ!

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นปั่นป่วนไปทั้งตัวแล้ว ทว่ากลับไม่ได้อธิบาย หัวสมองเธอจะระเบิดแล้วจริงๆ

สิ่งที่เธอยินดีเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือหานเซี่ยนอวี่จำเธอไม่ได้!

แต่ตอนนี้เรื่องที่แย่ที่สุดก็เป็นเพราะหานเซี่ยนอวี่จำเธอไม่ได้นี่เอง มองเธอเป็นมือที่สามโดยสมบูรณ์ไปแล้ว!

และที่แย่ยิ่งกว่าคือ การถามซักไซ้ของหานเซี่ยนอวี่ทำให้แววตาของซือเยี่ยหานเย็นชาลงทีละน้อย ดวงตาทั้งคู่แฝงความเย็นเยียบ หรี่ลงอย่างอันตราย…

ทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นเห็นท่าทีนี้ของซือเยี่ยหาน ก็รู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว

เวรกรรม! อย่านะเบบี๋! ตอนนี้ฉันยุ่งพอแล้ว คุณอย่าระเบิดเชียวนะ!

เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะหยุด แต่ไม่ทันเสียแล้ว

ซือเยี่ยหานชายตามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเย็นชา เห็นอีกฝ่ายมีท่าทีโกรธในความอยุติธรรมชัดเจน เขาเอ่ยเสียงเย็นชาสุดขีดว่า “ถูกต้อง ฉันคบกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ ส่วนนาย มีคุณสมบัติอะไร มีฐานะไหน ถึงมาซักถามฉัน?”

เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าผาก จบแล้ว โลกจบสิ้นแล้ว…

หานเซี่ยนอวี่มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ “แก…แกนี่มัน…”

อีกฝ่ายถึงกับยอมรับอย่างกล้าหาญมั่นใจ หนำซ้ำยังไม่มีแววสำนึกผิดแม้แต่น้อย

“ไอ้บัดซบ!”

เมื่อนึกถึงว่าเยี่ยไป๋รู้เรื่องนี้แล้วจะมีปฏิกิริยาแบบไหน จะสิ้นหวังขนาดไหน ความโกรธที่หานเซี่ยนอวี่อดกลั้นไว้ก็พลันระเบิดออกมา เหวี่ยงหมัดกระแทกใส่หน้าของซือเยี่ยหาน…

เยี่ยหวันหวั่นเห็นแบบนั้นก็ตกใจหน้าถอดสีทันที!

เวรเอ๊ย! อย่านะ! ต่อยฉันได้ แต่อย่าต่อยหน้าที่รักของฉันนะ!

ซือเยี่ยหานมีสีหน้าเรียบนิ่ง ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับแม้แต่น้อย แม้แต่คิ้วยังไม่ขมวดสักนิด

กำปั้นของหานเซี่ยนอวี่กำลังจะซัดใบหน้าซือเยี่ยหาน เยี่ยหวันหวั่นจะยอมได้อย่างไร ร่างของเธอพลันพุ่งออกมาราวสายฟ้า ฝ่ามือวาดปัดกำปั้นของหานเซี่ยนอวี่ออกไป จากนั้นก็ฉุดซือเยี่ยหานไปคุ้มกันไว้ด้านหลังอย่างแน่นหนา

“คุณเก้า คุณไม่เป็นไรนะ” เยี่ยหวันหวั่นลูบใบหน้าของซือเยี่ยหานอย่างเป็นกังวล พอเห็นว่าผิวของเขาไม่ได้ถูกขีดข่วน เธอจึงค่อยวางใจอย่างหวาดหวั่นไม่หาย

ซือเยี่ยหานก้มมองเยี่ยหวันหวั่น เห็นดวงหน้าเล็กของหญิงสาวมีสีหน้าวิตกกังวล ดวงตาเย็นชาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

“คุณ…” หานเซี่ยนอวี่ตกใจที่หญิงสาวน่ารักอ่อนหวานมีเรี่ยวแรงมากมายขนาดนี้ แขนเขาที่ถูกปัดถึงกับชาไปนิดทีเดียว

แต่หานเซี่ยนอวี่ไม่ได้คิดอะไรมาก เอ่ยเสียงเย็นว่า “คุณผู้หญิงคนนี้ กรุณาหลบไปด้วย!”