บทที่ 1057 โชว์ความรักทรมานหมาโสดไม่ซ้ำวิธี
อย่าพูดถึงห้าคนนั้น แม้แต่ซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างกล้าไม่ไกลก็เผยสีหน้าน่ากลัวแล้ว เหมือนนึกไม่ถึงสักนิดเดียวว่าจะได้ยินคำตอบแบบนี้
สวี่อี้กุมหน้าผาก อยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา…
ใช้สามัญสำนึกไปตัดสินความคิดของคุณหนูหวันหวั่นไม่ได้จริงๆ ด้วย
อีกด้านหนึ่ง ได้ยินคำตอบของเยี่ยหวันหวั่น บอดี้การ์ดห้าคนก็มีสีหน้าเอ๋อ
พวกเขาคิดเหตุผลนับไม่ถ้วน ก็ยังนึกไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้
มิน่า มิน่ากระทั่งยามาโมโตะพูดประโยคนี้ เธอถึงได้ลงมือ!
ที่แท้เป็นเพราะยามาโมโตะพูดว่าผู้นำตระกูลพวกเขาเป็น ‘คนขี้โรค’?
นี่มัน…ถือหางขนาดไหนเนี่ย…
เห็นทั้งห้าคนมีสีหน้าเอ๋อ เยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดคิ้ว “ทำไมเหรอ”
“มะ…ไม่มีอะไรครับ…” ห้าคนถูกทำสำลัก ส่ายหน้ารัว
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “งั้นยังมีคำถามอะไรไหม”
หัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยปากอย่างสงสัย “งั้นเหตุผลที่ก่อนหน้านี้คุณหนูไม่ลงมือเป็นเพราะ…”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “ด้านหนึ่งคือไม่สนใจจะสู้ แต่เหตุผลหลักๆ เป็นเพราะ…ผู้นำตระกูลพวกนายห้ามฉันต่อสู้”
พวกบอดี้การ์ดพูดไม่ออก
นึกไม่ถึงเลยจริงๆ …
ดังนั้นหมายความว่า พวกเขาเข้าใจผิดโดยสมบูรณ์งั้นเหรอ
พูดถึงตรงนี้เยี่ยหวันหวั่นก็ปวดหัวหนัก เอ่ยอย่างถอนใจโศกเศร้า “แต่ สุดท้ายก็ผิดสัญญาแล้ว…เวรกรรม…ไม่พูดกับพวกนายแล้ว…ฉันจะไปซื้อทุเรียน…ไม่รู้สองลูกพอไหม…”
ห้าคนนิ่งเงียบ
พวกเขาแค่ถามสองคำถามเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ทำไมกลับรู้สึกว่าถูกนัดอาหารหมาแล้วล่ะ
แม้จะเป็นสวี่อี้ที่ใจเย็นนานแล้วก็ตาม ครั้งนี้ก็ยังอนาถสุดหัวใจ
ตั้งแต่ที่คุณหนูหวันหวั่นพลันเริ่มนิสัยเปลี่ยนไปนั้น ก็โชว์ความรักทรมานหมาโสดไม่ซ้ำวิธีจริงๆ …
…
เยี่ยหวันหวั่นไปหาที่ห้องครัวก่อนหนึ่งรอบ แต่หาไม่เจอ
“เจ้านาย หาอะไรอยู่เหรอ” ไฮดี้รีบเดินเข้ามาถาม
“มีทุเรียนไหม” เยี่ยหวันหวั่นถาม
ไฮดี้เอ่ยตอบ “เอ่อ เจ้านายอยากกินทุเรียนเหรอ งั้นผมไปซื้อมาให้!”
“ได้ เอาสองลูกแล้วกัน อย่าซื้อที่แข็งเกินนะ!”
แข็งเกินไปคุกเข่าแล้วเจ็บ…
“ได้ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้แหละ!” ไฮดี้รีบออกไปซื้อ
เยี่ยหวันหวั่นปิดตู้เย็น ถอนใจไปพลาง โศกเศร้าไปพลาง คราวนี้จะง้อยังไงดี ต่อให้คุกเข่าบนทุเรียนก็เกรงว่าจะไม่พอแล้ว
เธอสู้สองครั้งเชียวนะ!
เยี่ยหวันหวั่นกำลังเค้นสมองสุดความสามารถ พอหันตัวไป ก็เผอิญเห็นซือเยี่ยหานยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องครัวโดยไม่ทันตั้งตัว
ก็ไม่รู้ว่าเขากลับมาเมื่อไร เวลานี้อีกฝ่ายสวมชุดสูทสีดำเป็นทางการมาก ดูสูงส่งไร้กิเลส ราวกับหมอกหนาวเย็นเหนือยอดหิมะ
เยี่ยหวันหวั่นกลืนน้ำลาย “เอ่อ คุณเก้า…กลับมาแล้วเหรอ…”
“อืม” ซือเยี่ยหานพยักหน้า เดินมาหาเธอ
เยี่ยหวันหวั่นเกาหัว รีบร้อนเอ่ย “คือว่านั่นน่ะ คุณได้ยินเรื่องงานชุมนุมประลองฝีมือวันนี้จากพวกเขาแล้วใช่ไหม ฉันต้องอธิบายกับคุณหน่อยนะ เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ที่ฉันสู้ครั้งแรกเป็นเพราะว่าเจ้านั่นยั่วโมโหฉัน ดึงดันจะสู้กับฉัน ฉันเลยจำใจต้องทำ ครั้งที่สอง ครั้งที่สองนั่นไม่ใช่การต่อสู้ แต่ซุนเสวี่ยเจินเขารั้นจะให้ฉันชี้แนะเธอสักครั้ง ใช่ เป็นการชี้แนะ ไม่ใช่การต่อสู้สักนิด…”
ซือเยี่ยหานเดินทีละก้าวมาถึงตรงหน้าเธอ ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาซ้อนเอวเธอ
เยี่ยหวันหวั่นเอนไปด้านหลัง พิงตู้เย็นโดยจิตใต้สำนึก “ฉันบอกว่า…”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “เดี๋ยวค่อยพูด”
เยี่ยหวันหวั่นส่งเสียง “หา?”
มืออีกข้างของชายหนุ่มค้ำตู้เย็นที่ด้านหลังเธอ พริบตาที่เสียงทุ้มจบลง เขาก็โน้มตัว ประกบริมฝีปากอ่อนนุ่มของหญิงสาวอย่างไม่บอกไม่กล่าว…
“อุ๊บ…” เยี่ยหวันหวั่นพลันเบิกตากว้าง สีหน้างุนงง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี