แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1083

บทที่ 1083 ดูกล้ามท้องผมสิ!

กงซวี่ร้องโวยวาย “พี่เยี่ย ผมแย่กว่าลั่วเฉินตรงไหน ปกติผมก็ออกกำลังกายเป็นประจำเถอะ พี่ดูกล้ามท้องผมนี่ ดูกล้ามท้องผม!”

เอ่ยจบ กงซวี่ก็ถลกเสื้อขึ้น แล้วโชว์ให้เยี่ยหวันหวั่นดูกล้ามหน้าท้องเล็กๆ อันภาคภูมิใจของเขา

เยี่ยหวันหวั่นปากกระตุกอย่างเอือมระอา จงใจพูดกระตุ้นโทสะเขา “แค่นี้ก็คิดว่าเจ๋งแล้วเหรอ? กล้ามหน้าท้องนายน่ะ สู้ลั่วเฉินตอนที่ยังไม่เคยฝึกกับศิลปะการต่อสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

กงซวี่ได้ยินอย่างนั้นก็เดือดทันที “อะไรนะ! พี่เคยเห็นของลั่วเฉินด้วยเหรอ! เมื่อไหร่! ที่ไหน! เจ้าหมอนี่! ฉวยโอกาสตอนฉันไม่อยู่เล่นตุกติกจริงๆ ด้วย! เกินไปแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก… หมอนี่หลงประเด็นไปไหนแล้ว…

ลั่วเฉินเองก็หมดคำพูดเหมือนกัน

ลั่วเฉินขยับออกห่างเขาเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากถูกกงซวี่แพร่เชื้อไอคิวต่ำใส่

พอได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น ลั่วเฉินก็อดนึกถึงวันแรกที่เยี่ยหวันหวั่นรับเขาเข้าสังกัดอย่างเป็นทางการไม่ได้

ตอนนั้นพี่เยี่ยบอกให้เขาถอดเสื้อผ้าเพื่อดูหุ่นของเขา จะได้จัดตารางการออกกำลังกายให้เขาตามสภาพร่างกายของเขา ปรากฏว่าตอนนั้นเขากลับมองพี่เยี่ยด้วยจิตใจที่คับแคบ ถึงขั้นสงสัยว่าเขาเป็นเหมือนโจวเหวินปิน…

พอนึกมาถึงตรงนี้ ลั่วเฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัดเขิน เขารู้สึกร้อนไปถึงใบหู

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาขาวใส่กงซวี่ “นั่นมันตั้งแต่ตอนที่ฉันเพิ่งรับลั่วเฉินเข้าสังกัดแล้ว ตอนนั้นยังไม่มีนายซักหน่อย!”

กงซวี่หลบไปนั่งเพาะเห็ดอยู่ตรงมุมกำแพงทันที “ผมรู้อยู่แล้วว่าในใจพี่ผมไม่มีวันเทียบลั่วเฉินได้หรอก…เพราะเขามาก่อนผมเหรอ? เมื่อก่อนผมก็ไร้ที่พึ่ง ผมก็น่าสงสารเหมือนกันนะ! ทำไมต้องหมางเมินผมด้วย!”

พอเห็นเจ้าหมอนี่เริ่มแสดงอีกแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็เตะเขาด้วยความหมั่นไส้ “ลุกขึ้นมา! ถ้าปกตินายแสดงเก่งอย่างนี้ จะชวดรางวัลราชาจอเงินไปได้เหรอ?”

กงซวี่ได้ยินก็ตาเป็นประกาย “โอ๊ย พี่เยี่ย ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ยังเห็นแววในตัวผมอยู่! ด้วยทักษะการแสดงของผม เหมาะสมกับรางวัลราชาจอเงินเป็นที่สุด!”

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเอือมระอา

เมื่อกี้เธอไม่ได้ชมเขาซักหน่อย

พัฒนาการสมองของเจ้าหมอนี่ต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ…

รายละเอียดการฝึกก่อนการถ่ายทำของกงซวี่กับลั่วเฉินมี การต่อสู้มือเปล่า การยิงปืน การใช้อาวุธ การกำจัดทุ่นระเบิด การกระโดดร่มเป็นต้น ขอบเขตการฝึกค่อนข้างกว้าง ถ้าหากพวกเขาสองคนตั้งใจฝึกฝนอย่างดี เท่านี้ก็มากพอที่จะใช้ประโยชน์ในการถ่ายทำแล้ว

เพราะเป็นวันแรก เยี่ยหวันหวั่นก็เลยไปกับพวกเขาด้วย

ไม่นาน ครูฝึกเหลยก็พาพวกเขาสามคนมาถึงสนามฝึกแห่งหนึ่ง

ตลอดทางกงซวี่รู้สึกแปลกใหม่กับทุกสิ่ง เขาเดินตามมาถึงสนามฝึกด้วยความตื่นเต้น

พอมาถึงที่หมาย ใบหน้าสดใสร่าเริงของกงซวี่ก็ซีดเผือดทันที…

เห็นเพียงข้างหน้ามีบ่อโคลนขนาดใหญ่อยู่หนึ่งบ่อ ด้านบนบ่อโคลนเป็นตาข่ายไฟฟ้า พวกพี่ชายทหารหลายสิบคนกำลังคลานไปข้างหน้าในบ่อโคลน แทบไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว พอเงยหน้าขึ้นหน่อยก็โดนตาข่ายไฟฟ้าจนต้องร้องโอดโอย…

ตะ…ต้องท้าทายขนาดนี้เลยเหรอ?

กงซวี่ยกมือลูบทรงผมใหม่สีชมพูลูกพีช เสื้อสเวตเตอร์รุ่นลิมิเต็ด แล้วก็ผิวหน้าอันเนียนนุ่มและบอบบางของตัวเอง สองเท้าผงะถอยหลังโดยสัญชาตญาณ…

เยี่ยหวันหวั่นตาไว คว้าคอเสื้อของกงซวี่ไว้ได้ทัน “จะหนีไปไหน?”

“พี่เยี่ย ผม…ผมว่าแค่แสดงหนัง…ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้มั้ง…” กงซวี่สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของการฝึกโดยสัญชาตญาณทันที

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ก่อนจะมานายบอกว่าเพื่อเสี่ยวมี่เจี้ยนให้บุกน้ำลุยไฟก็ยอมไม่ใช่เหรอ?”