แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1103

บทที่ 1103 ฟังออกแค่ภาษาคน

พอได้ยินเธอรับประกันอย่างนั้น กงซวี่จึงวางสายอย่างสบายใจ

เยี่ยหวันหวั่นทำเวลาด้วยการบรรยายบทให้เจียงเยียนหรานฟังต่อ

การออดิชั่นครั้งนี้มีทั้งนักแสดงละครโทรทัศน์และนักแสดงหนังที่ยอดเยี่ยมในเมืองหลวงมากมาย การแข่งขันดุเดือดมากทีเดียว

แม้เจียงเยียนหรานจะทำคะแนนได้ดีในมหาลัย แต่เทียบกับนักศึกษาที่เดบิวต์ และมีชื่อเสียงตั้งนานแล้วพวกนั้น ถือว่าเธอเสียเปรียบในด้านนี้

เพียงไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็เห็นศิลปินหน้าใหม่ของโกลบอลกับหวงเทียนหลายคนแล้ว แถมยังเห็นเหลียงซือหานด้วย

เหลียงซือหานได้เซ็นสัญญากับหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ด้วยเส้นสายของเหลียงเหม่ยเซวียนกับเยี่ยอีอีแล้ว

ท่ามกลางผู้คน เหลียงซือหานเหลือบเห็นเยี่ยหวันหวั่นจากหางตา เธอเบิกตากว้าง จากนั้นก็สาวเท้าเดินมาหาด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสี “แหม นี่ใครกันเนี่ย! เยี่ยหวันหวั่น! เธอคงไม่ได้มาออดิชั่นหรอกนะ?”

เพราะว่าต้องไปรับประกาศนียบัตรจบการศึกษาหลังจากส่งเจียงเยียนหรานออดิชั่น เยี่ยหวันหวั่นจึงสวมชุดนักศึกษาเพื่อความสะดวกสบาย

“เหอะ ไม่รู้จักเจียมตัวซะบ้าง เธอคิดว่าแค่สวยก็จะทำอาชีพนี้ได้งั้นเหรอ? นี่มันสคริปต์ของผู้กำกับเผิงหย่วนหูเชียวนะ! น้ำหน้าอย่างเธอยังกล้ามาออดิชั่นอีกนะ!” เหลียงซือหานพูดเองเออเอง พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่พูดอะไร ก็กระทืบเท้าด้วยความโมโห “นี่ ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ?”

เยี่ยหวันหวั่นจึงกระดกคิ้ว แล้วหันไปมองหน้าเหลียงซือหาน “ต้องขออภัย ฉันฟังออกแค่ภาษาคนเท่านั้น”

“เธอ!” เหลียงซือหานโกรธ “เป็นเพราะเธอ ป้าเหม่ยเซวียนก็เลยต้องโดนลงโทษ! แต่เยี่ยหวันหวั่น เธออย่าเพิ่งได้ใจไป ไม่นานบริษัทห่วยๆ ของพี่ชายเธอต้องล่มไม่เป็นท่าแน่นอน!”

เยี่ยหวันหวั่นขี้คร้านจะสนใจคนสมองไม่สมประกอบอย่างเธอ

ครอบครัวของลุงเธอ เห็นเหลียงเหม่ยเซวียนที่เป็นเมียน้อยเป็นคนในครอบครัว แล้วก็ไม่สนใจใยดีพ่อแม่เธอที่เคยช่วยพวกเขาเอาไว้ เธอจึงไม่นับญาติกับพวกเขาตั้งนานแล้ว

เจียงเยียนหรานก้าวออกมาด้วยความโมโห “เธอเป็นใคร? ทำไมถึงได้พูดจาอย่างนี้ หวันหวั่นมาส่งฉันออดิชั่นต่างหาก”

เหลียงซือหานมองด้วยสายตาเหยียดหยัน “ฉันเป็นหลานสาวของภรรยาประธานเยี่ยกรุ๊ป ลูกพี่ลูกน้องของเยี่ยอีอี ผู้อำนวยการฝ่ายผู้ดูแลนักแสดงของบริษัทหวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์ บทนี้ต้องเป็นของฉันแน่นอน คุณผู้หญิงเจียง ฉันว่าเธออย่าเสียเวลาเลย รีบกลับบ้านไปดีกว่า!”

เหลียงซือหานบอก แล้วหมุนกายเดินจากไปอย่างได้ใจ

นักศึกษาหลายคนที่มาออดิชั่นต่างล้อมวงประจบประแจงเธอ…

เจียงเยียนหรานขมวดคิ้ว “เขาคือลูกพี่ลูกน้องคนนั้นของเธอน่ะเหรอ?”

“ไม่ต้องไปสนใจหล่อน จดจ่อกับการออดิชั่นก็พอ ฉันลองสันนิษฐานดูแล้ว มีหลายฉากที่อาจทำให้ออดิชั่นผ่าน เธอโฟกัสหน่อย…” เยี่ยหวันหวั่นพูด แล้วชี้ไปที่ข้อมูลที่ตัวเองจัดเตรียมมา

ถึงแม้เจียงเยียนหรานจะโมโห แต่ก็รวบรวมสมาธิ แล้วเริ่มฟังเยี่ยหวันหวั่นบรรยายบท

เธอจะต้องสร้างชื่อเสียงให้หวันหวั่นให้ได้!

ไม่นาน การออดิชั่นก็เริ่มต้นขึ้น พนักงานให้ทุกคนจับฉลากเรียงลำดับการออดิชั่น

เพราะคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปด้วยไม่ได้ ฉะนั้นเยี่ยหวันหวั่นเลยทำได้แค่รออยู่ข้างนอก

นักศึกษาที่มาออดิชั่นทยอยเดินออกมา แทบทุกคนที่เดินออกมาในสภาพคอตก ดูท่าแล้วคงไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เหลียงซือหานก็เดินออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ ก่อนจะกลับยังมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างท้าทาย “ได้ยินมาว่าพี่ชายเธอยังคิดจะใช้เรื่อง ‘เป็นหรือตาย’ คว้ารางวัลจินหลานด้วย? แต่ขอโทษด้วยนะ ไม่ว่าจะเป็นรางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมหรือนักแสดงยอดเยี่ยม เกรงว่าพวกเธอคงไม่มีวาสนากับรางวัลจินหลานในปีนี้หรอก!”

เยี่ยหวันหวั่นมองแผ่นหลังของเหลียงซือหานที่เดินจากไป มุมปากกระตุกเล็กน้อย พวกเธอไร้วาสนางั้นเหรอ?

ถ้างั้นก็รอดูต่อไปก็แล้วกัน…

……………………………

บทที่ 1104 มากประสบการณ์

เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้กังวลว่าจะมีปัจจัยอื่นส่งผลกระทบต่อการออดิชั่นในครั้งนี้

ในห้องออดิชั่น ทั้งผู้กำกับ รองผู้กำกับ ผู้ผลิต นักเขียนบท และฝ่ายลงทุนต่างอยู่พร้อมกันหมด เจียงเยียนหรานยืนอยู่หน้าโต๊ะตัวยาวด้วยท่าทางนอบน้อม ผู้ผลิตกำลังถามคำถามต่างๆ กับเธอมากมาย

“คุณเจียง คุณต้องการค่าตัวเท่าไหร่?”

“คุณเจียง ทางเราต้องการให้คุณเข้ากลุ่มในอีกสามวัน คุณติดปัญหาอะไรไหมคะ?”

“คุณเจียง คุณน่าจะรู้สถานการณ์คร่าวๆ ของหนังเรื่องนี้ดี พวกเราเสียเวลามามากแล้ว หวังว่าคุณจะอ่านสัญญาฉบับนี้โดยเร็ว…”

เห็นได้ชัดว่าเจียงเยียนหรานไม่ถนัดรับมือกับสถานการณ์อย่างนี้ สีหน้าเธอดูอึดอัด “ขออภัยค่ะ เรื่องพวกนี้ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์ ช่วยรอให้เพื่อนฉันมาแล้วค่อยคุยกับเธอโดยตรงได้ไหมคะ?”

หลังได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง เจียงเยียนหรานก็เหมือนเห็นดาวช่วยชีวิต เธอรีบเงยหน้าด้วยความดีใจ “หวันหวั่น!”

เยี่ยหวันหวั่นเดินไปเจียงเยียนหราน แล้วกอดปลอบเธอ

“หวันหวั่น ฉันทำสำเร็จแล้ว!” เจียงเยียนหรานตื่นเต้นจนใบหน้าน้อยๆ แดงก่ำไปทั้งดวง

ถึงแม้เมื่อกี้ตอนที่ได้ยินฝ่ายผู้ผลิตยิงคำถามใส่เธอ เยี่ยหวันหวั่นจะเดาได้แล้ว แต่พอได้ยินเจียงเยียนหรานพูดออกมากับปากตัวเอง เยี่ยหวันหวั่นก็ยังอดตื่นเต้นดีใจไม่ได้ “ยินดีด้วยนะเยียนหราน!”

ด้วยอิทธิพลจากครอบครัวบวกกับพรสวรรค์ เดิมทีเจียงเยียนหรานก็ไม่เลวอยู่แล้ว เธอมีพื้นฐานดีมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้ไม่มีประสบการณ์ด้านเดบิวต์ แต่เรียกได้ว่าเธอสั่งสมประสบการณ์มามากมาย และรอเวลาที่จะได้แสดงมันออกมา

“หวันหวั่น เธอเดาถูกหมดเลย! ฉันจับฉลากได้บทที่นางเอกเต้นรำอยู่ใต้แสงจันทร์หลังจากที่ความจำเสื่อม!” เจียงเยียนหรานพูดอย่างตื่นเต้น

เวลานี้เอง ผู้ผลิตที่อยู่ข้างๆ มองเยี่ยหวันหวั่น เขาขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณเจียง คุณคนนี้คือเพื่อนคุณเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ผู้ผลิตหวัง!” เจียงเยียนหรานพยักหน้า เพราะเยี่ยหวันหวั่นอยู่ด้วย ตอนนี้เธอเลยกลับมามั่นใจอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ ผู้ผลิตหวัง!” เยี่ยหวันหวั่นกล่าวทักทายผู้ผลิตอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็พูดว่า “เรื่องเกี่ยวกับสัญญาและการถ่ายทำ คุณคุยกับฉันโดยตรงได้เลยค่ะ”

……………………..