แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1111

บทที่ 1111 กายป่วยใจสู้

เยี่ยหวันหวั่นหวาดตาอ่านเนื้อหาในประวัติ

เหยาเจียเหวิน อายุ 24 ปี บริษัทเดิมที่เคยทำคือจื้อซ่างมีเดีย เคยดูแลนักแสดงระดับสามสองคน

หญิงสาวดูอายุไม่มาก แต่กลับทำงานสายนี้มาหกปีแล้ว เธอเริ่มทำงานพิเศษตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เริ่มทำตั้งแต่งานผู้ช่วย จากนั้นก็เลื่อนขั้นมาเป็นผู้จัดการส่วนตัว เห็นได้ชัดว่ามีพื้นฐานแน่นพอตัว

อีกอย่าง บริษัทใหญ่อย่างจื้อซ่างที่มีการแข่งขันสูงอย่างนั้น เธอยังมีโอกาสได้ดูแลนักแสดงระดับสามถึงสองคน บ่งบอกว่าจะต้องมีความสามารถมากแน่ๆ

ดูจากประวัติของผู้หญิงคนนี้แล้ว พื้นฐานครอบครัวของเธอคงไม่ค่อยดีนัก แต่ได้เปรียบที่เธอเป็นคนอดเอาเบาสู้ เงื่อนไขอย่างเธอกลับสามารถทำได้ถึงขั้นนี้ในระยะเวลาหกปี อยากน้อยก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่นถึงหลายเท่า

บริษัทของพวกเธอเพิ่งเริ่มต้นใหม่ได้ไม่นาน เหมาะที่จะรับพนักงานที่ขยันทำงานอย่างนี้พอดี…

เยี่ยหวันหวั่นคืนประวัติในมือให้เหยาเจียเหวิน จากนั้นก็ถามหยั่งเชิงว่า “คุณเถาคะ ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันเห็นประวัติของคุณ ขอเสียมายาทถามนิดหนึ่ง คุณกำลังหางานอยู่เหรอคะ?”

เถาเจียเหวินพยักหน้า “ใช่ค่ะ…”

“ฉันเห็นว่าบริษัทเดิมของคุณคือจื้อซ่างมีเดีย ในวงการธุรกิจ จื้อซ่างถือว่ามีชื่อเสียงมาก ทำไมถึงลาออกล่ะคะ?” เยี่ยหวันหวั่นถาม

เถาเจียเหวินยิ้มฝืนๆ “เป็นธรรมดาของการแข่งขันกันภายใน ที่ต้องมีคนถูกกำจัดน่ะค่ะ บริษัทของเราอ้างอิงจากผลงาน ถ้าหากทำงานไม่สำเร็จ ก็ต้องโดนไล่ออก

คุณเหมือนจะเข้าใจงานสายนี้เหมือนกัน น่าจะรู้ว่าการแข่งขันในสายงานนี้ดุเดือดแค่ไหน ถ้าไม่มีเงินหรือเส้นสาย ก็ยากที่จะก้าวหน้าในหน้าที่การงาน…ฉันต่อสู้อยู่ในจื้อซ่างมานานถึงหกปีเต็ม สุดท้ายก็ยังโดนไล่ออกอยู่ดี…”

ใบหน้าของเถาเจียเหวินมีแต่ความเหน็ดเหนื่อยและท้อแท้

เยี่ยหวันหวั่นเข้าใจความรู้สึกของเถาเจียเหวินดี สายงานนี้โหดร้ายอย่างนี้จริงๆ ถึงจะพยายามอีกแค่ไหน แต่ถ้าหากไม่มีเงินไม่มีภูมิหลังไม่มีโอกาส คนที่ไม่ได้ดีแม้อยู่มาสิบยี่สิบปีแล้วก็ยังมี ขณะเดียวกันก็มีคนที่ทำไม่ไหวและเปลี่ยนสายงานไปเยอะมากเหมือนกัน

“ไม่ทราบว่าคุณหนูเถารู้จักจูเสินสือไต้ไหมคะ?” เยี่ยหวันหวั่นถาม

เถาเจียเหวินครุ่นคิด แล้วบอกว่า “เคยได้ยินเหมือนกันค่ะ เหมือนจะเป็นบริษัทที่เพิ่งเปิดใหม่รึเปล่าคะ?”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ใช่ค่ะ ถ้าหากคุณเถาสนใจ ลองไปสมัครงานที่นั่นดูก็ได้นะคะ ตอนนี้ที่นั่นกำลังเปิดรับพนักงานใหม่พอดีเลยค่ะ”

ก่อนหน้านี้เธอเคยคุยกับเยี่ยมู่ฝานเรื่องรับสมัครพนักงาน เยี่ยมู่ฝานได้ประชาสัมพันธ์ออกไปแล้ว พักนี้พวกเขาจึงเริ่มรับสมัครคนเพิ่ม

เถาเจียเหวินได้ยินก็มองหน้าหญิงสาว “คุณคือ?”

เยี่ยหวันหวั่นอธิบายว่า “เพื่อนของฉันเป็นผู้อำนวยการฝ่ายผู้ดูแลนักแสดงของบริษัทนั้น ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าบริษัทของพวกเขากำลังรับสมัครคน เมื่อกี้ตอนเห็นประวัติของคูณเถา แล้วรู้สึกว่าเหมาะกับคุณมาก เลยเสียมารยาทถาม นี่เป็นนามบัตรของเขา ถ้าคุณไปที่นั่นก็ติดต่อเขาได้โดยตรงเลยนะคะ”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็ยื่นนามบัตรของเยี่ยไป๋ให้เธอ

“อย่างนี้เองเหรอคะ” เถาเจียเหวินรับนามบัตรที่เยี่ยหวันหวั่นยื่นให้ แล้วเอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจ “ต้องขอบคุณคุณมากเลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะลองไปสมัครดูแน่นอนค่ะ!”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ไม่เป็นไรค่ะ”

เถาเจียเหวินกล่าวขอบคุณอีกหลายครั้ง จากนั้นก็จากไป

ไม่นาน ซือเยี่ยหานก็ซื้อยากลับมา เขามองตามหญิงสาวที่เดินจากไปแวบหนึ่ง แล้วถามว่า “เมื่อกี้คุยกับใครน่ะ?”

“บังเอิญเดินชนผู้หญิงคนหนึ่งเข้า ทำให้ประวัติของเธอตก ตอนที่ฉันช่วยเธอเก็บก็พบว่าทำงานสายเดียวกัน อีกอย่างดูเหมือนประวัติไม่เลว เลยรีบดึงตัวมาทำงานด้วยน่ะค่ะ! เฮ้อ คุณดูสิ ขนาดเวลาอย่างนี้ฉันก็ยังไม่ลืมเรื่องงานอีก กายป่วยแต่ใจสู้สุดๆ ไปเลยใช่ไหมล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นแสร้งพูดอย่างทอดถอนใจ

ถังถังที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งทำท่าจะพูดแต่ก็หยุด เหมือนแม่จะใช้สุภาษิตผิดนะ?

อืม ไม่หรอก แม่ไม่มีวันผิดหรอก ไม่ว่ายังไงแม่ก็ถูกเสมอ!