แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1119

บทที่ 1119 วงจรสมองมีปัญหา

ดังนั้นกงซวี่จึงลองถ่ายใหม่อีกรอบ

กงซวี่ถ่ายหนึ่งครั้งก็ดีกว่าอีกหนึ่งครั้ง แต่ไม่พอ ยังต้องถึงความต้องการของเยี่ยหวันหวั่นที่มักรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่าง

เธออยากให้กงซวี่แสดงอารมณ์ที่ ‘อำมหิต’ กว่าคนชั่ว อารมณ์ที่ใกล้เคียงกับความบ้าคลั่ง!

พอจำนวนครั้งมากขึ้นอีก กงซวี่ก็ไม่ทำแล้ว “ผมโหดพอแล้วนะ! ยังต้องโหดยังไงอีก! ผมโคตรโหดเลย!”

เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นจึงเรียกกงซวี่มาด้านข้างคนเดียว “มานี่”

“โอ้…” กงซวี่เดินเตาะๆ ไปหา

เยี่ยหวันหวั่นคิดเล็กน้อย จากนั้นมองกงซี่แล้วเอ่ย “ตอนนี้ นายหลับตา จากนั้นก็ฟังที่ฉันพูด ลองจินตนาการดู ตอนนี้นายกำลังฝึกพิเศษอยู่ในป่าดึกดำบรรพ์ พกแค่ขนมปังแข็งชิ้นเดียวแต่ต้องทนอยู่เป็นเวลาหนึ่งเดือน นายลำบากลำบนทนมาแล้วยี่สิบเก้าวัน ตอนวันที่สามสิบในที่สุดก็ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว เตรียมต้องใช้เสบียง แต่ตอนนี้ ขนมปังแข็งชิ้นนี้กลับถูกคนชั่วแย่งไป จากนั้น นายคิดจะทำอะไร”

กงซวี่เอ่ย “ฆ่า! มัน! ซะ!”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “…ดีมาก”

ครั้งนี้กงซวี่ผ่านฉลุย

คนสวมบทตัวร้ายเป็นทหารปลดประจำการ หลายครั้งก่อนตอนที่สู้กับกงซวี่ เขาล้วนยังออมมือให้ แต่ครั้งนี้ เขากลับถูกกงซวี่บีบจนจำต้องเอาจริง

“คัต! สมบูรณ์แบบ! ดีมาก! อารมณ์อัดแน่นเป็นพิเศษ สมบทบาทมาก!” หลิวชิงแสดงความพอใจมาก

เยี่ยมู่ฝานมุมปากกระตุก ขยับเข้าใกล้เยี่ยหวันหวั่นกระซิบถามอย่างสงสัย “เธอพูดอะไรกับกงซวี่ จู่ๆ ก็บ้าขนาดนี้!”

เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ไม่ได้พูดอะไร แค่ให้เขาจินตนาการว่าถ้าถูกแย่งขนมปังแข็งไปหนึ่งชิ้นเขาจะรู้สึกยังไง”

เยี่ยมู่ฝานตาโตอ้าปากค้าง “วงจรสมองเด็กนี่มีปัญหาหรือเปล่า”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “พี่เพิ่งรู้วันแรกเหรอ”

เยี่ยมู่ฝานพูดไม่ออก

ฉากที่สองของวันนี้เป็นฉากต่อสู้ตอนใกล้จบเรื่อง

สุดท้ายเซวียเส้าหยางที่เหลวแหลก อ่อนแอขี้ขลาด กระทั่งเมินเฉยเห็นแก่ตัว ก็ตายเพื่อช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เฉินเยวี่ยที่หลังผ่านความทุกข์ยากมาหลายครั้ง มองเซวียเส้าหยางเป็นพี่น้องคนหนึ่งแล้วอุ้มร่างของเซวียเส้าหยาง โศกเศร้าเหลือคณา

ไฮไลท์ของฉากนี้อยู่ที่ตัวลั่วเฉิน

ครั้งเดียวลั่วเฉินก็ผ่านแล้ว

“คัต! ผ่าน! ดีมาก!” พริบตาที่หลิวชิงตะโกนคัต เสียงปรบมือก็ดังสนั่นหวั่นไหวทั่วกองถ่าย

ลั่วเฉินโค้งตัว สีหน้าโศกเศร้าบนใบหน้าหายไปฉับพลัน

ลั่วเฉินถึงขั้นเก็บสีหหน้าตามใจอยากได้แล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นมองลั่วเฉิน มีความรู้สึกยินดีอย่าง ‘บุตรบ้านข้าเติบใหญ่แล้ว’

ลั่วเฉินพัฒนาก้าวกระโดดเกินไปแล้วจริงๆ!

กงซวี่บ่นอิจฉาอยู่ด้านข้าง “จิ๊ๆ แสดงได้ปลอมจริงๆ แค่มองก็รู้ว่าแสดงออกมา! ถ้าฉันตาย หมอนั่นต้องจุดดอกไม้ไฟถึงจะถูก!”

การถ่ายบรรดาฉากไฮไลท์ทั้งหมดผ่านไปอย่างราบรื่นภายใต้ประสิทธิภาพสูง ทุกคนในกองถ่ายโล่งใจกันถ้วนหน้า

เห็นด้วยกับคำพูดโบราณที่ว่า การลับขวานไม่ทำให้ตัดไม้ช้าลง เวลาที่ใช้กับการฝึกพิเศษในที่สุดก็ไม่เสียเปล่า

พร้อมกับการถ่ายทำอันเคร่งเครียด เวลาก็ผ่านไปวันแล้ววันเล่า

กระบวนการถ่ายทำราบรื่นมาก สุดท้ายเวลาปิดกล้องที่คาดไว้ก็เร็วกว่าที่กำหนดครึ่งหนึ่ง

วันปิดกล้อง เยี่ยหวันหวั่นให้เจียเหวินจองห้องส่วนตัว จัดงานเลี้ยงปิดกล้องให้สมาชิกกองถ่ายทุกคน

กลางคืน เมื่อถึงห้องส่วนตัวกงซวี่ก็เริ่มโวยวาย

“พี่เยี่ย เวลาปกติก็ช่างเถอะ แต่วันนี้เป็นวันน่ายินดีขนาดนี้ พี่ต้องดื่มสักแก้ว!”

พูดจบยังดึงลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างมาร่วมด้วย “ไอ้เซ่อ นายว่าถูกไหม”

ลั่วเฉินเอ่ย “ไม่ถูก”

กงซวี่สบถ “เชี่ย! คนทรยศ! ไหนว่าเพื่อนเป็นเพื่อนตายกันไง!”

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาใส่กงซวี่ “นายสงบหน่อย ฉันจะไปโทรศัพท์”

“เฮ้ เดี๋ยวก่อน ตกลงดื่มไม่ดื่ม พี่เยี่ยยังไม่บอกผมเลยนะ!” กงซวี่รีบเอ่ย

เยี่ยหวันหวั่นชูมือถือขึ้น “ดื่มได้หรือเปล่า ฉันต้องโทรไปขอคำแนะนำก่อน”