แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1129

บทที่ 1129 กลับบ้านเรา

ซือเยี่ยหานลูบหัวหญิงสาว “กลับบ้านกันไหม?”

ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นเป็นประกาย “ไปบ้านคุณเหรอ?”

แววตาของซือเยี่ยหานลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ พยายามข่มใจไม่ให้จูบเธอ “บ้านของเรา”

เยี่ยหวันหวั่นดีอกดีใจ รีบวิ่งตึกตักๆๆ ไปทางรถเองทันที…

ห่างไปไม่ไกล หลังจากเห็นเยี่ยหวันหวั่นขึ้นรถสีดำคันนั้นออกไป ในที่สุดเยี่ยมู่ฝานก็ได้สติ

“เชี่ย! บ้าเอ๊ย! ลงมาเดี๋ยวนี้นะ แกขึ้นรถคนอื่นมั่วซั่วได้ยังไง!” เยี่ยมู่ฝานตะโกนด่า แล้วรีบวิ่งตามไป

เยี่ยหวันหวั่นที่ยืนอยู่ข้างประตูรถเอียงคอมองหน้าเขา “นายเป็นใคร?”

เยี่ยมู่ฝานโมโหแทบตาย “ให้ตายเถอะ! ฉันก็พี่ชายแกไง!”

“ฉันไม่รู้จักนาย” เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็เดินขึ้นรถไปเลย

ลมหนาวพัดผ่านไปอย่างเงียบงัน

เยี่ยมู่ฝานพูดไม่ออก

ยัยบ้านี่! ไม่นึกเลย…ถึงขั้นพูดว่าไม่รู้จักเขา!

พอมีแฟนก็ลืมพี่ชายอย่างเขาไปโดยสิ้นเชิงเลย!

ซือเยี่ยหานหยุดเหลือบมองเยี่ยมู่ฝานแวบหนึ่ง จากนั้นเอามือป้องหัวเยี่ยหวันหวั่น ก่อนจะขึ้นรถตามไป

ไม่นาน รถสีดำสองคันก็หายลับไปในความมืดยามค่ำคืน

กงซวี่กับคนอื่นๆ จึงโผล่หัวออกมาจากที่ซ่อนตัว

กงซวี่มองไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง “ปะ…ไปแล้วเหรอ?”

ลั่วเฉินรีบดึงมือกงซวี่ออกแทบจะทันที

เยี่ยมู่ฝานกระชากคอเสื้อกงซวี่อย่างเดือดดาล “ไอ้บ้า นายให้เธอดื่มอะไรเข้าไปกันแน่?”

กงซวี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ บริสุทธิ์ไร้ซึ่งความผิด “เหล้า…ก็เหล้าธรรมดา…ไวน์ลาฟิต…แล้วก็วิสกี้…ผมก็ดื่ม…พวกคุณก็ดื่มเหมือนกันนี่…”

เยี่ยมู่ฝานผลักกงซวี่ออกห่างด้วยความโมโห

กงซวี่ตัวสั่น “อา ช่างเป็นบทเรียนที่เจ็บปวดจริงๆ…ไม่น่าล่ะพี่เยี่ยถึงไม่เคยดื่มเหล้าเลย ครั้งหน้าผมจะไม่ตื๊อให้พี่เยี่ยดื่มเหล้าอีกแล้ว ฮือ!”

“ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ” เยี่ยมู่ฝานออกคำสั่งอย่างเกรี้ยวกราด “ต่อไปห้ามใครให้เยี่ยไป๋ดื่มเหล้าอีก เพิ่มกฎข้อนี้เข้าไปในคู่มือการทำงานด้วย!”

เฟ่ยหยางที่ยืนซ่อนตัวอยู่ไกลๆ พยักหน้าอย่างเห็นด้วยรัวๆ “กฎข้อนี้สมควรมี! จำเป็นต้องมี!”

นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยมู่ฝานได้เจอแฟนของเยี่ยหวันหวั่น

พอนึกได้ว่ายายเด็กน้อยที่เคยบอกว่าพี่ชายเธอหล่อที่สุด กลับพูดกับเขาว่าแฟนของเธอหล่อกว่าเขาร้อยเท่า ตอนนั้นเขายังไม่อยากจะเชื่อ

ตอนนี้เหรอ…ให้ตายเถอะ…ต้องยอมรับว่า…เป็นอย่างที่ยัยเด็กนั่นพูด…หล่อกว่าเขาร้อยเท่าจริงๆ…

ไม่น่าล่ะ! ไม่น่าล่ะจู่ๆ ยัยเด็กนั่นถึงได้ไม่สนใจกู้เยว่เจ๋อเลย ไม่แม้แต่จะอาลัยอาวรณ์ซักนิด

ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นบอกว่าเจ้าหมอนั่นเป็นพนักงานของตระกูลซือ แต่ดูจากเวลาออกข้างนอกแล้วพาบอดี้การ์ดมาด้วยอย่างนี้ หรือว่าจะเป็นหัวหน้าแผนกอะไรสักอย่าง?

อายุน้อยแค่นี้ก็สามารถไต่เต้าขึ้นไปถึงตำแหน่งที่มีบอดี้การ์ดติดตัวในตระกูลซือได้แล้ว คงไม่ใช่ว่าอาศัยหน้าตาเพื่อให้ได้เลื่อนตำแหน่งหรอกนะ…

เฟ่ยหยางที่ซ่อนตัวอยู่ไกลๆ กระซิบข้างหูหานเซี่ยนอวี่ว่า “เซี่ยนอวี่ มีเรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือเปล่า…”

หานเซี่ยนอวี่ถาม “เรื่องอะไร?”

“ฉันว่าต่อไปนายห่างๆ เยี่ยไป๋ไว้จะดีกว่า!” เฟ่ยหยางเตือนด้วยสีหน้าจริงจัง

“เขาแค่ดื่มมากไปเลยเป็นอย่างนี้” หานเซี่ยนอวี่บอก

เฟ่ยหยางรีบส่ายหน้า “ไม่ๆ ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ฉันค้นพบว่า…รสนิยมทางเพศของเยี่ยไป๋…ไม่ค่อยปกติ…นายว่าเขาคงไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกใช่ไหม?”

ถึงจะอาละวาดเพราะดื่มหนักไป แต่พอดื่มหนักแล้วชอบเต๊าะผู้ชาย…ฟังดูไม่สมเหตุสมผลหรือเปล่า?

หานเซี่ยนอวี่ได้ยินอย่างนั้นก็พูดไม่ออก

เฟ่ยหยางรู้จักหานเซี่ยนอวี่ดี พอเห็นสีหน้าหานเซี่ยนอวี่ ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติทันที “ให้ตายเถอะ! ชอบผู้ชายจริงๆ สินะ! เซี่ยนอวี่ นายคงไม่ได้รู้ตั้งแต่แรกแล้วหรอกนะ! เซี่ยนอวี่นายต้องยืนหยัดเข้าไว้นะ!”

ยะ…อย่าเบี่ยงเบนเด็ดขาดนะ…

————————————————————————————-

บทที่ 1130 ทำอะไรผิด?