แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1133

บทที่ 1133 หัวเขียวเป็นทุ่งหญ้าจนม้าจะขึ้นมาวิ่งอยู่แล้ว

เช้าวันต่อมา เยี่ยหวันหวั่นตื่นเพราะฝันร้าย

เหงื่อเย็นซึมไปทั่วร่างกาย ลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียง

เธอฝันน่ากลัวมาก! น่ากลัวมากจริงๆ!

เอ๊ะ? ซือเยี่ยหานล่ะ?

ถังถังก็ไม่อยู่…

ซือเยี่ยหานกับถังถังคงตื่นแล้ว ไม่มีใครอยู่เลย

เยี่ยหวันหวั่นลนลาน รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้น วิ่งลงไปชั้นล่างโดยไม่ทันใส่รองเท้าด้วยซ้ำ

“โอ๊ย!!!”

เพราะรีบเกินไป ตอนวิ่งลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายจึงก้าวพลาด ทำให้ล้มคะมำไปข้างหน้า

ทั้งที่เห็นอยู่ว่าต้องล้มกระแทกพื้นอย่างแน่นอน แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเหมือนที่เตรียมใจไว้ อ้อมกอดเย็นๆ รับเธอไว้ได้ทันเวลา

เอกสารในมือซือเยี่ยหานกระจายเต็มพื้น ใบหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธ “เดินดีๆ! จะรีบวิ่งไปไหน?”

พอเห็นเธอวิ่งเท้าเปล่า สีหน้าของซือเยี่ยหานก็ยิ่งบึ้งตึง “ทำไมไม่ใส่รองเท้า?”

เยี่ยหวันหวั่นโดนด่าจนคอหด เธอทำหน้าตาน่าสงสาร “ฮือ…ฉันฝันร้าย…”

สวี่อี้ที่ยืนรายงานเรื่องงานอยู่ข้างซือเยี่ยหานเห็นอย่างนั้นก็รีบหยิบรองเท้าคู่หนึ่งยื่นให้ทันที

หลังจากวางรองเท้าลง สวี่อี้ก็รีบถอยห่าง พยายามทำตัวเหมือนอากาศธาตุให้มากที่สุด

คุณหนูหวันหวั่นเวลาเมากับไม่เมานี่แทบจะเป็นคนละคนเลย เหล้าเข้าปากทีไรแทบจะเหาะเหินเดินอากาศได้ แต่พอสร่างเมาแค่ลงบันไดก็ยังลื่นล้มได้…

ซือเยี่ยหานประคองหญิงสาว ช่วยเธอใส่รองเท้า สีหน้าอ่อนลงหลายส่วน “ความฝันไม่ใช่เรื่องจริง”

เยี่ยหวันหวั่นเม้มปาก แล้วจ้องหน้าซือเยี่ยหานเขม็ง ราวกับกำลังมองหน้าผู้ชายเจ้าชู้ จากนั้นก็พูดประชดประชัน “ไม่จริง มันสมจริงมากเลยนะ! สมจริงมากๆ! ฉันฝันเห็นคุณแต่งงาน แต่งงานกับผู้หญิงตั้งหลายคน มีเมียเป็นฮาเร็มเลยนะ! ฉันจะตีพวกนั้น แต่คุณก็ไม่ยอม แล้วยังมาด่าฉันอีก! ให้ตายเถอะ ฉันโดนสวมหมวกเขียวหลายใบจนหัวเขียวเป็นทุ่งหญ้า ม้าจะขึ้นมาวิ่งเล่นได้อยู่แล้ว! น่าโมโหชะมัด!”

ซือเยี่ยหานพูดอะไรไม่ออก

สวี่อี้ที่ยืนหลบมุมอยู่ไกลๆ ก็เช่นกัน

What? นี่เขากำลังได้ยินอะไรอยู่?

ซือเยี่ยหานนวดหัวคิ้วอย่างปวดหัว “วันๆ เอาแต่คิดไร้สาระอะไรอยู่?”

เยี่ยหวันหวั่นกอดซือเยี่ยหานแน่น “ไม่ใช่เรื่องจริงจริงๆ ใช่ไหม? ทำไมมันถึงได้รู้สึกเหมือนจริงมากเลยล่ะ? ฉันยังฝันว่าโดนพวกนั้นไล่ตีด้วยนะ! แล้วพอตื่นก็รู้สึกปวดไปทั้งตัวเลย!”

ตรงมุมห้อง สวี่อี้เบิกตากว้าง ทำสีหน้าเศร้าเสียใจ

คุณหนูหวันหวั่น ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย!

ฝันยังไงถึงได้สลับดำให้กลายเป็นขาวอย่างนั้น?

คุณหนูเป็นคนไล่ซ้อมพวกผมอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะครับ?

ที่รู้สึกปวดไปทั้งตัวนั่นก็เพราะคุณหนูออกแรงไล่ซ้อมพวกผมอยู่ฝ่ายเดียวต่างหาก…

ซือเยี่ยหานทำได้เพียงปลอบใจเธอไปตามสถานการณ์ “ไม่ใช่เรื่องจริง”

เยี่ยหวันหวั่นสีหน้าอ่อนลง ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ๆ ก็ทำท่าคอตกอีกครั้ง “ฮือ…ที่เสียใจที่สุดก็คือ ฉันยังฝันว่า! ฝันว่าถังถังไม่ต้องการฉันแล้ว ฮือออ…”

ซือเยี่ยหานกุมหน้าผาก ไม่รู้จะพูดยังไงดี

นี่คือฝันร้ายที่เธอพูดถึงงั้นเหรอ?

ถังถังที่เพิ่งกลับมาจากพาต้าไป๋เดินเล่นในสวน ได้ยินคำพูดเยี่ยหวันหวั่นพอดี

เด็กน้อยยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปครู่หนึ่งถึงเพิ่งได้สติ รีบวิ่งสับเท้าเข้ามา “แม่ครับ! ถังถังไม่เคยไม่ต้องการแม่เลยนะครับ!”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “จริงเหรอ? แต่แม่ฝันว่าถังถังไม่ต้องการแม่แล้ว! ถังถังไม่มีทางไม่ต้องการแม่ แล้วก็ไม่มีวันลืมแม่ใช่ไหม?”

เบบี๋ถังถังทำหน้าสับสน เหมือนว่าแม่ต่างหากที่เมาแล้วลืมเขา ไม่ใช่เหรอ?

เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆ “ครับ แม่จะเป็นแม่ของถังถังตลอดไป! ถังถังไม่มีวันลืมแม่แน่นอน! ขอโทษนะครับ ถังถังทำให้แม่เสียใจในฝัน!”

สวี่อี้ที่ยืนหลบมุมอยู่ไกลๆ ถึงกับพูดไม่ออก

เอาละ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเยี่ยหวันหวั่นได้นิสัยเอาแต่ใจนี้มาจากที่ไหน…