แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1135

บทที่ 1135 เข้าใจผิดพลาดไปหน่อย

กงซวี่พลันดีใจ “ไป! รีบไปเลย! พี่เยี่ยเรียกนายแน่ะ!”

เป็นครั้งแรกที่กงซวี่ลิงโลดที่เยี่ยหวันหวั่นเรียกลั่วเฉินไม่ใช่ตัวเอง

ลั่วเฉินลังเลครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นยืน “พี่เยี่ย…ความจริงไม่มีอะไร…”

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว “ไม่มีอะไรแล้วพวกนายเห็นฉันทำไมเหมือนเห็นผีไปได้”

กงซวี่งึมงำเสียงเบา “ไม่ๆๆ พี่เยี่ยไม่ใช่พี่ พี่เป็นจงขุย[1] พี่จับผีได้เชียวละ!”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็หมดคำพูด

ลั่วเฉินอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กล้าพูด สุดท้ายหานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ตรงข้ามก็เอ่ยปาก “เยี่ยไป๋ เรื่องเมื่อวาน นายจำไม่ได้สักนิดเลย? ”

เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า “เมื่อวานทำไมเหรอ จำไม่ค่อยได้แล้ว ฉันดื่มเหล้าเสร็จก็เบลอๆ หน่อย…”

หานเซี่ยนอวี่เอ่ยอย่างจนใจ “แค่ก หลังนายดื่มเหล้าเสร็จ…นายก็นิดหน่อย…”

“นิดหน่อยอะไรเหรอ”

หานเซี่ยนอวี่เรียบเรียงคำเล็กน้อย “มุทะลุง่ายนิดหน่อย”

สุดท้ายกงซวี่ก็ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “เชี่ย! นั่นมุทะลุนิดหน่อยเหรอ นั่นมันโหดร้ายกระหายเลือดแล้วชัดๆ! พี่เยี่ยพี่รู้ไหมว่าเมื่อวานพี่ทำอะไรกับผม”

เยี่ยหวันหวั่นลากเก้าอี้มานั่ง มือข้างหนึ่งชันคาง “ฉันจะทำอะไรกับนายได้ ฉันไม่ได้หิวแล้วกินดะขนาดนั้นมั้ง”

กงซวี่พลันพองขน “พี่เยี่ยพี่เกินไปแล้วนะแง! ผมแล้วทำไม! ผมหล่อขนาดนี้! พี่อาศัยอะไรมาหิวแล้วไม่เลือกผม อาศัยอะไร เมื่อวานพี่ยังบอกว่าผมดูดีชัดๆ ตอนนี้มาโกรธกันไม่เลือกหน้าแล้วเหรอ…”

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจอย่างปวดหัว “หาคนปกติมาคุยกับฉันได้ไหม”

ที่มุมห้องมีเสียงเบาหวิของหยางเฟยดังขึ้นมา “ผู้อำนวยการเยี่ย เมื่อวานพอพี่เมาแล้วลงมาชั้นล่างกับพวกเรา กงซวี่ก็ดื่มมาก เลยได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับคุณสุดๆ …”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “หลังจากนั้นละ ฉันต่อยกงซวี่เหรอ”

หยางเฟยกล่าว “พี่ไม่ได้ต่อยกงซวี่หรอก แต่พี่ต่อยรถแลนด์โรเวอร์คันนั้นของกงซวี่ยุบเป็นรูในหมัดเดียว…”

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบ จากนั้นก็เอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ “ฉันต่อยรถแลนด์โรเวอร์คันหนึ่งเป็นรูในหมัดเดียว? ใช้หมัด? พี่หยาง พี่หยอกฉันเหรอ”

หยางเฟยอ่ย “เป็นเรื่องจริง”

เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองหานเซี่ยนอวี่ หานเซี่ยนอวี่กระแอมไอหนึ่งทีแล้วพยักหน้า “นายต่อยยุบจริง…”

“ไม่เชื่อพี่ดูภาพเอง! ผมลากรถไปซ่อมแต่เช้าแล้ว พนักงานร้านถามผมว่าทำยังไง ผมบอกว่าถูกคนใช้หมัดต่อยทำ เขาถามผมว่าฝันไปหรือเปล่า…”

กงซวี่ตึกๆ เปิดภาพหนึ่งในอัลบั้มโทรศัพท์ส่งให้เยี่ยหวันหวั่นดู บนกระโปรงรถแลนด์โรเวอร์ออฟโรดในภาพมีรูขนาดเท่ากำปั้นหนึ่งอยู่จริงๆ

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ฉันก็คิดว่านายฝันไป…”

เยี่ยมู่ฝานเอ่ยงึมงำ “แกต่อยนั่นแหละ เมื่อวานพวกเราทุกคนเห็นกับตา ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าแกดื่มเหล้าแล้วจะเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้ เมื่อวานใครคนนั้นของแกที่ชื่อว่าซือจิ่วก็มาด้วย แถมยังพาบอดี้การ์ดมาหลายคน แกดื่มเหล้าแล้วก็เมาอาละวาด อัดบอดี้การ์ดพวกนั้นทุกคนจอดในหมัดเดียว ต่อมาแกก็ตามผู้ชายหยาบช้านั่นไปแล้ว ฉันไปดึงแกไว้ แกกลับยังถามว่าฉันเป็นใคร เชี่ย…”

ประเด็นของเยี่ยมู่ฝานเป็นประโยคสุดท้ายไม่ผิดแน่

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินคำกล่าวหาของทุกคน ก็ใช้น้ำเสียงเหมือนพิธีกรรายการเข้าถึงวิทยาศาสตร์เอ่ยตามหลักวิทยาศาสตร์ “ฉันว่าพวกนายน่าจะเป็นโรคประสาทแบบหมู่ เกิดภาพหลอน ฉันไม่แค่ต่อยรถมือเปล่า แต่ยังตะลุมบอนกับคน? ไม่มีทาง ฉันไม่เคยต่อสู้โอเค๊? ”

กงซวี่เอ่ย “พี่เยี่ย ผมว่าพี่อยู่จนโตขนาดนี้ แต่ความเข้าใจในตัวเอง…อาจจะผิดพลาดไปหน่อยนะ…? ”