แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1147

บทที่ 1147 ก็ต้องแฟนสำคัญกว่าสิ

เยี่ยหวันหวั่นกำลังนั่งรอรอกงซวี่กับลั่วเฉินอยู่กับหานเซี่ยนอวี่ จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น

แจ้งเตือนบนหน้าจอเป็นชื่อสวี่อี้

เวลานี้สวี่อี้โทรหาเธอทำไมกัน?

เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือขึ้นมาดูอย่างสงสัย จากนั้นก็เดินออกไปรับสายบนทางเดินลับตาคน

“ฮัลโหล พ่อบ้านสวี่?”

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะรับสาย เสียงลนลานของสวี่อี้ก็ดังมาจากปลายสาย “คุณหนูหวันหวั่นครับ คุณหนูกับคุณชายเก้าทะเลาะกันเหรอครับ?”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้นก็งง “หา? ทะเลาะ? ไม่นี่ พวกเราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย!”

สวี่อี้รีบบอกว่า “เป็นไปไม่ได้หรอกครับ! ถ้างั้น…ทำไมจู่ๆ คุณชายเก้าถึงได้สติแตกอย่างนี้ล่ะครับ…”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้นก็พูดไม่ออก “นี่! เขาสติแตกก็ไม่ได้แปลว่าจะเป็นเพราะฉันเสมอไปนี่ อย่าเอาแต่โยนความผิดมาให้ฉันได้ไหมเนี่ย…”

สวี่อี้ทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ เสียงของแตกหักดังปนมาจากปลายสายรางๆ “คุณหนูหวันหวั่น! เอาเป็นว่าคุณหนูมาดูที่บริษัทหน่อยแล้วกันนะครับ ขอร้องล่ะ! วันนี้คุณชายเก้าดูอารมณ์ไม่ดีเลยครับ!”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้นก็หนักใจ

สวี่อี้ไม่เคยโทรหาเธอส่งเดช นอกจากว่าสถานการณ์จะคับขันจริงๆ

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว จะรีบไป”

เยี่ยหวันหวั่นรับสายเสร็จก็กลับเข้าไปในห้องทำผม เธอกระซิบข้างหูเยี่ยมู่ฝาน “ฉันขอตัวแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวรีบกลับมา”

“ไปไหนล่ะ?” เยี่ยมู่ฝานถาม

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “แฟนฉันไม่ค่อยสบาย ฉันจะไปดูเขาหน่อย”

เยี่ยมู่ฝานขนลุกซู่ “ให้ตาย! วันสำคัญขนาดนี้ นี่แกเห็นแฟนสำคัญกว่าหรือพิธีประกาศรางวัลจินหลานสำคัญกว่ากันแน่!”

เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ก็ต้องแฟนสิ”

เยี่ยมู่ฝานพูดไม่ออก

เยี่ยหวันหวั่นเกลี้ยกล่อม “พี่ ฉันไปแป๊บเดียวก็กลับมา ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะนี่!”

เยี่ยมู่ฝานเบะปาก “ไปเถอะๆ!”

……

ขณะเดียวกัน ที่ซือกรุ๊ป

สวี่อี้ยืนรออยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นมาถึงก็รีบพาเธอขึ้นข้างบนด้วยตัวเอง โดยใช้ลิฟต์ผู้บริหาร

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างร้อนใจ

สวี่อี้ทำหน้าเหมือนน้ำตาจะไหล “คุณหนูหวันหวั่น ผมจะไปเดาความคิดของคุณชายเก้าออกได้ยังไงล่ะครับ ผะ…ผมว่าผมควรจะถามคุณหนูมากกว่านะครับ…”

เยี่ยหวันหวั่นเอือมระอา

ปัญหาคือคราวนี้เธอไม่ได้เป็นคนก่อปัญหาจริงๆ! วันนี้ก่อนจะแยกกันยังดีๆ อยู่เลย!

ถึงตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นจะยังไม่ได้เจอเขา แต่แค่สัมผัสถึงบรรยากาศอึดอัดบริเวณออฟฟิศขณะเดินผ่าน รวมถึงสีหน้าหวาดกลัวของเหล่าพนักงาน ก็รู้แล้วว่าสวี่อี้ไม่ได้พูดเกินจริงซักนิดเดียว

ในที่สุดทั้งสองก็เดินมาถึงหน้าห้องทำงานประธานบริษัท สวี่อี้เคาะประตูอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไป

เยี่ยหวันหวั่นก้าวขาเข้าไป สิ่งแรกที่เห็นคือสภาพห้องทำงานที่เละเทะเหมือนพายุเพิ่งผ่านไป

ด้านหน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ซือเยี่ยหานสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ นั่งทิ้งตัวอยู่บนเก้าอี้หนังแท้อย่างหมดสภาพ มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหน้าผาก รอบกายเต็มไปด้วยราศีอำมหิตและกลิ่นอายบ้าคลั่งที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง…

อย่าว่าแต่สวี่อี้เลย ขนาดเธอยังกลัว สัญชาตญาณแรกที่มีต่อความกลัว คืออยากจะหนีไป

สวี่อี้ยืนเงียบอยู่หน้าประตู ไม่กล้าส่งเสียง

เยี่ยหวันหวั่นชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบก้าวเท้าเข้าไป “คุณเก้าคะ…”

หลังจากก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆ เยี่ยหวันหวั่นพบว่าสีหน้าของซือเยี่ยหานไม่ค่อยดีนัก หน้าเขาซีดจนแทบไม่มีสีเลือดแล้ว