แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1177

บทที่ 1177 งั้นฉันสงบใจไม่ลงยิ่งกว่าเหรอ

หานชิงหลิงพูดจบก็พูดเสริมอีกประโยคทันที “พวกเรากำลังเล่นเกมจริงหรือท้ากันอยู่ค่ะ ฉันแพ้เลยต้องมาขอเบอร์โทรคุณ…”

กงซวี่ที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเยาะเบาๆ ทันควัน เกมจริงหรือท้าบ้าอะไรกันหา เล่นเกมเป็นของปลอม ขอเบอร์โทรคือของจริงสินะ!

วิธีแบบนี้ล้าสมัยแล้วจริงๆ ชอบก็เข้าหาโดยตรงเลยซี่ จะยุ่งยาหขนาดนี้เพื่อ!

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินแบบนี้ก็มีสีหน้าลำบากใจอยู่บ้าง เธอไม่สะดวกให้เบอร์โทรส่วนตัวคนอื่นจริงๆ แต่คำขอร้องของผู้หญิง เธอก็ปฏิเสธไม่ได้อีก…

เวลานี้หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านข้างพลันก้าวเดินเข้ามา ดึงนามบัตรจากในอกยื่นไปตรงหน้าหานชินหลิง ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ขอโทษนะ เยี่ยไป๋ไม่ค่อยสะดวก ให้เป็นเบอร์ผมแทน ได้ไหม นี่เป็นเบอร์โทรส่วนตัวของผมเอง”

หานชิงหลิงจ้องใบหน้าแสนอ่อนโยนดุจลมฤดูใบไม้ผลิอย่างเหม่อลอย จากนั้นหน้าก็พลันเห่อร้อนแล้ว “ได้ๆ! ได้แน่นอนค่ะ!”

หานชิงหลิงพูดจบจึงค่อยนึกได้ว่าคำขอเกมคือให้เอาเบอร์โทรเยี่ยไป๋

แต่ว่า นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวของหานเซี่ยนอวี่เชียวนะ! แลกเปลี่ยนคุ้มค่าแล้ว!

ที่ด้านหลัง เฟยหยางจ้องหานเซี่ยนอวี่ตาค้าง

เชี่ย! ไม่ปกติ! หานเซี่ยนอวี่ไม่ปกติสุดๆ!

หานเซี่ยนอวี่เป็นน้ำใสสะอาดที่หาได้น้อยมากในวงการ ไม่เคยมีข่าวลือรักๆ ใคร่ๆ และมักรักษาระยะห่างกับศิลปินหญิงตลอด จึงมีคนน้อยมากที่รู้เบอร์โทรส่วนตัวของเขา

เพื่อแก้สถานการณ์ให้เยี่ยไป๋ เขาถึงกับไม่ลังเลให้เบอร์โทรส่วนตัวของตัวเองกับหญิงสาวคนอื่น?

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจโล่งอก ชนแก้วน้ำผลไม้ที่ถืออยู่ในมือกับแก้วของหานเซี่ยนอวี่ “ขอบคุณมาก!”

หานเซี่ยนอวี่เอ่ย “ไม่ต้องเกรงใจ”

กงซวี่ที่อยู่ด้านข้างเจ็บปวดชิงชัง “เชี่ยแพ้ซะแล้ว! ยังมีวิธีอย่างงี้อยู่ด้วย! สมกับเป็นขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดร้อน! รู้งี้เมื่อกี้ผมทำแล้ว!”

ถังซิงหั่วเลื่อยขาเก้าอี้อย่างไม่ไยดี “เบอร์โทรส่วนตัวนายไม่มีค่าสักนิดโอเคไหม”

เยี่ยมู่ฝานอดขยับเข้าใกล้กระซิบข้างหูเยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ “เฮ้ หานเซี่ยนอวี่ไม่เลวนี่นา หวันหวั่น แกไม่ลองคิดหน่อยจริงๆ เหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาใส่พี่ชายตัวเองหนึ่งที “ทำไมพี่ต้องชอบช้ท่อนไม้ตีเป็ดแมนดารินอยู่เรื่อย”

เยี่ยมู่ฝานลูบจมูก “ก็ไม่ใช่เพราะว่าแค่มองหน้าตาเจ้าเด็กนั่นก็สงบไม่ลงหรือไง…”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “งั้นฉันสงบใจไม่ลงยิ่งกว่าเหรอ”

เยี่ยมู่ฝานนิ่งเงียบ

ณ มุมหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล

เยี่ยเส่าอันจ้องไปทางเยี่ยมู่ฝานกับเยี่ยหวันหวั่นอย่างมาดร้าย “อีอี ลูกมั่นใจหรือเปล่า”

เยี่ยอีอีพึมพำ “เยี่ยไป๋คนนี้ความคิดลึกซึ้งเกินไป หนูคาดเดาไม่ออก แต่หนูจะพยายามดู”

เยี่ยเส่าอันมีสีหน้าดูถูก “คนอย่างนี้ทำแค่เพื่อเงินทองกับอำนาจก็เท่านั้น เยี่ยมู่ฝานให้เขาได้ พวกเราให้ได้แสนเท่า ขอแค่เรียกราคาได้จะดึงตัวไม่ได้เชียวเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย เยี่ยไป๋คนนี้ ให้ความรู้สึกคุกคามแก่เธอจริงๆ

สามารถมาถึงขั้นนี้ได้ในระยะเวลาหนึ่งปี ย่อมต้องไม่ใช่คนธรรมดา

“ถ้า…เขาไม่ตกลงล่ะคะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก

เยี่ยเส่าอันสีหน้าทะนง “ไม่ตกลง? เขามีสิทธิ์อะไรมาไม่ตกลง นอกจากว่าจะเป็นคนโง่ ลูกมองเยี่ยไป๋เหมือนคนโง่เหรอ อีกอย่าง เด็กดี ลูกไปด้วยตัวเองจะทำไม่ได้ได้ยังไง”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า รู้สึกว่าเยี่ยเส่าอันพูดมีเหตุผล

หลังผ่านไปสักพัก เยี่ยอีอีก็หาโอกาสที่เยี่ยไปอยู่ลำพังเจอ เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างเงียบๆ

เพราะไม่ได้ดื่มเหล้า เยี่ยหวันหวั่นจึงอยู่กำลังอยู่ที่โซนขนมเค้กเตรียมหาอะไรกินคนเดียว เมื่อหันไป ก็เห็นว่าเยี่ยอีอีเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้