แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1207

บทที่ 1207 รับบรรพบุรุษพวกคุณสิ

“อยู่ดีไม่ว่าดีขึ้นไปทำอะไรบนต้นไม้?”

เยี่ยหวันหวั่นยังพูดไม่ทันจบ ก็มีคนกระโดดตามลงมาจากบนต้นไม้ติดๆ กันอีกสามคน

สามคนนั้นก็คืออี้จือฮวา นักพรตใจบริสุทธิ์ กับหนุ่มกรรมกรต่างชาตินั่นเอง…

อี้จือฮวายังคงเหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่นบาน เกาะไหล่เนี่ยอู๋หมิงเหมือนไร้กระดูก แล้วโบกมือให้เธอ “ไฮ เถ้าแก่โหย่วหมิง!เจอกันอีกแล้วนะ!”

เยี่ยหวันหวั่นจ้องหน้าคนพวกนี้อย่างพูดไม่ออก

เป็นจริงเหมือนที่ว่าไว้ว่ากาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์

เจ้านายเป็นแบบไหน ลูกน้องก็เป็นแบบนั้น

ไปเบียดกันอยู่บนต้นไม้ถึงสี่คน ไม่อึดอัดบ้างหรือไง…

ใช่สิ ต้องมีห้าคนไม่ใช่เหรอ…ทำไมเหมือนจะมีแค่สี่คนล่ะ?

“หายไปไหนคนหนึ่ง?” เยี่ยหวันหวั่นกวาดตามองพวกเขาแวบหนึ่ง ถามอย่างไม่ใส่ใจ

ดูเหมือนวันนี้หนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่แบกโลงศพคนนั้นจะไม่อยู่ด้วย?

“เจ้าคนตาย ตื่นได้แล้ว!” เนี่ยอู๋หมิงผลักอี้จือฮวาที่พิงไหล่เขาออกไป จากนั้นยกเท้าเตะต้นไม้ใหญ่ข้างๆ หนึ่งที

ต่อมามีเสียง ‘ตุบ’ ดังขึ้นมา

เห็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งร่วงไถลลงมาจากบนต้นไม้

เขาก็คือผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายจอมขี้เกียจนั่นเอง

หนุ่มภูเขาน้ำแข็งร่วงตกลงมาบนพื้นที่ปูด้วยใบไม้ร่วงจนกลายเป็นรูปร่างตัวเขา ก่อนจะค่อยๆ ตะเกียกตะกายขึ้นมา และยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ขี้เกียจแม้แต่จะปัดเศษใบไม้หรือฝุ่นบนตัว

เยี่ยหวันหวั่นแทบทนมองสภาพพิลึกพิลั่นของทั้งห้าคนไม่ได้

เวลานี้เอง นักพรตใจบริสุทธิ์เบียดตัวเข้ามาตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น ถูฝ่ามือไปมา พูดอย่างประจบประแจงว่า “เถ้าแก่โหย่วหมิง! ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอเธอ! ไม่ทราบว่า…ที่บ้านเธอมี…”

เยี่ยหวันหวั่นถาม “มีอะไร?”

หนุ่มกรรมกรต่างชาติเอ่ย “เถ้าแก่โหย่วหมิง บ้านนี้มีอึไหม?”

เยี่ยหวันหวั่นงงงัน “อะไรนะ?”

นักพรตใจบริสุทธิ์ผลักหัวหนุ่มกรรมกรต่างชาติออก แล้วบอกว่า “ไม่ใช่ๆ…พวกเราจะถามว่า…บ้านเถ้าแก่มีข้าวไหม?”

เยี่ยหวันหวั่นอึ้งอีกครั้ง “หา? ข้าว?”

นักพรตใจบริสุทธิ์พยักหน้าถี่ๆ “ใช่ๆ บอกตามตรง พวกเราไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว…”

หลังจากโดนเนี่ยอู๋หมิงผลักออก อี้จือฮวาก็กลับไปเกาะไหล่เขาอีกครั้ง ก่อนเอ่ยด้วยอาการหายใจรวยริน “สามวันสองชั่วโมงกับอีกสิบแปดนาทีต่างหาก!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ทำไมทุกครั้งที่เจอกัน พวกเขาถึงมีสภาพน่าอนาถใจตลอดเลย? ใช้ชีวิตยังไงกันเนี่ย…

เห็นแก่เบบี๋ถังถัง เยี่ยหวันหวั่นจึงเอ่ยอย่างใจกว้าง “พวกคุณเข้ามาก่อนแล้วกัน!”

นักพรตใจบริสุทธิ์ซาบซึ้งใจ “เถ้าแก่โหย่วหมิง เธอนี่เหมือนพระโพธิสัตว์มาโปรดแท้ๆ! ตายแล้วจะต้องได้ขึ้นสวรรค์แดนสุขาวดีแน่ๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นเอือมระอา

ถ้าชมใครไม่เป็นก็อย่าชมจะดีกว่า…

เยี่ยหวันหวั่นพาทั้งห้าคนเดินเข้าไปในบ้าน พลางถามว่า “ใช่สิ ลืมถามไปเลย วันนี้พวกคุณมาทำอะไรกัน ทำไมมากันครบเลย?”

คนพวกนี้เป็นเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง หายหน้าหายตาไปหลายเดือนแล้ว

หนุ่มกรรมกรต่างชาติตอบตามตรง “เถ้าแก่โหย่วหมิง พวกเรามารับนายน้อยถังถังกลับบ้าน”

สิ้นเสียงของหนุ่มกรรมกรต่างชาติ รอบกายก็เงียบกริบไปทันที

วินาทีถัดมา เสียงปังดังสนั่น

“รับบรรพบุรุษพวกคุณสิ!” เยี่ยหวันหวั่นเดินเข้าบ้านโดยไม่ลังเล กระแทกประตูปิดอย่างแรง

ให้ตาย! คิดจะมาพาถังถังไปงั้นเหรอ!

เวลานี้ ชายหนุ่มทั้งห้าคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างนอก ซ้ำยังถูกตวาดจนน้ำลายกระเด็นใส่เต็มหน้าได้แต่งงงวย

ก็…ก็ใช่น่ะสิ…

พวกเขามารับพ่อบรรพบุรุษของพวกเขานี่ไง…

พ่อทูนหัวตัวน้อยคนนั้นก็เป็นต้นกระกูลของพวกเขาไม่ใช่เหรอไง…

หนุ่มกรรมกรต่างชาติทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว “ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ…”

นักพรตใจบริสุทธิ์จ้องประตูที่ปิดสนิท เอ่ยอย่างปวดร้าวว่า “เสี่ยวเถียนเถียน นายโง่รึเปล่า! นายน่าจะรอให้พวกเราได้กินข้าวก่อนแล้วค่อยบอกเธอสิ!”