แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1209

บทที่ 1209 ถ้าฉันไม่ให้ล่ะ

เยี่ยหวันหวั่นไล่ทหารรับจ้างห้าคนออกไป พยายามสงบสติอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เปิดประตูให้พวกเนี่ยอู๋หมิงเข้ามา

เยี่ยหวันหวั่นบอก “นั่งสิ”

เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยว่า “น้องสาว…”

“ถังถังไม่อยู่ ไม่ต้องเรียกน้องสาวก็ได้” เยี่ยหวันหวั่นนั่งลงบนโซฟา เนี่ยอู๋หมิงนั่งฝั่งตรงข้าม ส่วนอีกสี่คนยืนรออยู่ข้างๆ

เนี่ยอู๋หมิงกระแอมเบาๆ “โอเคๆๆ น้องโหย่วหมิง…”

เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นไม่อยากเจอ แล้วก็ไม่อยากถามด้วย แต่อีกไม่นานถังถังจะกลับมาพร้อมกับซือเยี่ยหานแล้ว

ดังนั้นสุดท้ายจึงเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามา

“ทำไมจู่ๆ ถึงมารับถังถังกลับบ้าน?” เยี่ยหวันหวั่นชะงัก จากนั้นถามอีกว่า “เกิดเรื่องด่วนอะไรขึ้นที่บ้านงั้นเหรอ หรือว่า หาตัว…พ่อแม่ถังถังเจอแล้ว?”

เนี่ยอู๋หมิงตอบว่า “ยังหาตัวผู้ชายคนนั้นไม่เจอ แต่เจอน้องสาวฉันแล้ว”

หาแม่แท้ๆ ของถังถังเจอแล้วจริงๆ ด้วยสินะ…

ถึงแม้คำตอบจะเป็นอย่างที่คิดไว้ แต่เยี่ยหวันหวั่นก็ยังตั้งรับไม่ค่อยทัน “ทำไมถึงกะทันหันอย่างนี้?”

เนี่ยอู๋หมิงอธิบาย “ก่อนหน้านี้ฉันรับปากเธอแล้ว จะหาให้เจอภายในเวลาสามเดือน ความจริงฉันได้เบาะแสมานานแล้ว แต่เพราะเคยตกม้าตายมาหลายครั้ง เลยยังไม่อยากบอกถ้ายังไม่มั่นใจ ครั้งนี้ฉันตรวจสอบแน่ชัดและมั่นใจแล้ว ถึงได้พาคนมารับถังถังกลับบ้าน”

เนี่ยอู๋หมิงพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นเงียบไปครู่หนึ่งก็ยังไม่ยอมเปิดปาก ภาพความทรงจำที่อยู่ร่วมกับถังถังในช่วงที่ผ่านมาค่อยๆ ผุดขึ้นมาทีละภาพ…

จู่ๆ ยังไม่ทันได้เตรียมใจ ถังถังก็ต้องไปแล้ว

เหมือนตอนแรกที่เขาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน…

พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่ยอมพูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงจึงเรียก “น้องโหย่วหมิง?”

เยี่ยหวันหวั่นเงยหน้ามองเขา “คุณไว้ใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

เนี่ยอู๋หมิงไม่เข้าใจ “หา?”

แววตาของเยี่ยหวันหวั่นเย็นชาขึ้น “ถ้าฉันไม่ยอมคืนเด็กให้คุณล่ะ”

เนี่ยอู๋หมิงไม่ทันพูดอะไร นักพรตใจบริสุทธิ์ก็โพล่งด้วยความตื่นเต้น “เถ้าแก่โหย่วหมิง จิตวิญญาณในการช่วยเหลือคนของคุณช่างยิ่งใหญ่และน่ายกย่องนัก!”

อี้จือฮวากล่าว “งั้นต่อจากนี้คุณก็จะกลายเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตพวกเรา!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

เยี่ยหวันหวั่นนวดขมับ มองบนใส่พวกเขาอย่างเอือมระอา ถามว่า “พวกคุณอยู่แถบยุโรปเหนือใช่ไหม?”

เนี่ยอู๋หมิงครุ่นคิด “ประมาณนั้น…”

อะไรคือประมาณนั้น?

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “หลังจากนี้…ฉันจะไปเยี่ยมถังถังได้ไหม?”

เนี่ยอู๋หมิงได้ยินแล้วทำหน้าลำบากใจ สี่คนข้างหลังต่างมองหน้ากัน สีหน้าดูมีลับลมคมใน

ต่อจากนั้น เนี่ยอู๋หมิงตอบว่า “หากเป็นสถานการณ์ปกติ ก็ต้องได้อยู่แล้ว…แต่ว่า…จุดที่บ้านฉันอยู่ค่อนข้างพิเศษ…คนนอกเข้าออกไม่ได้ง่ายๆ…เพราะงั้น…”

เยี่ยหวันหวั่นแปลกใจ “คนนอกเข้าออกไม่ได้ง่ายๆ? หมายความว่ายังไง”

อี้จือฮวาอธิบาย “พูดง่ายๆ ก็คือ…ที่ที่พวกเราอยู่ค่อนข้างต่อต้านคนนอก ห้ามคนนอกเข้าออก ถ้าคนทั่วไปบุกเข้าไป…ก็อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้…”

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกคุ้นกับคำพูดทำนองนี้ เธอพึมพำเบาๆ ตามจิตใต้สำนึก “หรือว่า…พวกคุณเป็นคนของรัฐอิสระ?”

อี้จือฮวาเลิกคิ้ว “เอ๊ะ? เถ้าแก่โหย่วหมิง รู้จักรัฐอิสระด้วยเหรอ?”

เนี่ยอู๋หมิงค่อนข้างประหลาดใจ “ถังถังบอกเธอเหรอ?”

คำพูดของอี้จือฮวากับเนี่ยอู๋หมิงทำให้เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วมุ่น

ไม่นึกว่าจะเป็นรัฐอิสระจริงๆ…