แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1213

บทที่ 1213 ลุงจะไปหาแม่แกเดี๋ยวนี้

เนี่ยอู๋หมิงอึ้งค้างเมื่อได้ยินเงื่อนไขของจอมมารน้อย

เขาจะให้เยี่ยหวันหวั่นกลับไปด้วย?

ถ้าหากเป็นเงื่อนไขอื่นก็ได้ทั้งนั้น แต่นึกไม่ถึงว่าเขาอยากให้เยี่ยหวันหวั่นกลับไปกับเขาด้วย นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะตัดสินใจได้เลย…

เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าลำบากใจ “พ่อคุณทูนหัวของฉัน เมื่อกี้ลุงก็อธิบายให้ฟังแล้วไม่ใช่เหรอ คนที่แกอยู่ด้วยตอนนี้ไม่ใช่แม่แก เป็นแม่ตัวปลอมที่ลุงหามาชั่วคราว ลุงโกหกถังถัง…ถังถังจะให้เธอกลับไปด้วยทำไม?”

ฟังจนจบแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยเย็นชาดุจน้ำแข็งพันปี “ลุงมีเวลาสิบนาทีทำตามเงื่อนไขของผมให้ได้”

เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องเวลา…”

ถังถังเอ่ย “ห้านาที”

เนี่ยอู๋หมิงรีบพูด “เดี๋ยวก่อนๆๆๆ! ลุงจะไปหาแม่แกเดี๋ยวนี้เลย!!!”

เขาฃวิ่งกุลีกุจอออกจากห้องไป

……

ขณะเดียวกัน ในห้องรับแขก

เยี่ยหวันหวั่นเริ่มทำใจได้เล็กน้อยหลังได้ซือเยี่ยหานปลอบ “ซือเยี่ยหาน คุณยังจำเรื่องรัฐอิสระที่ฉันเล่าให้คุณฟังได้ไหมคะ?”

นัยน์ตาของซือเยี่ยหานคล้ายมีประกายไหวระริก “ทำไม?”

เยี่ยหวันหวั่นพูด “ถังถังมาจากรัฐอิสระ”

พอได้ยินดังนั้น หว่างคิ้วของซือเยี่ยหานพลันปรากฏแววเย็นชา ทว่าพริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นมองมา ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “งั้นเหรอ?”

“อืม ลุงของถังถังเป็นคนบอกเอง ตอนแรกฉันยังนึกว่าถ้าคิดถึงถังถังเมื่อไรก็จะไปเยี่ยมเขา นึกไม่ถึงว่าถังถังจะเป็นคนของรัฐอิสระ…” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยใบหน้าหดหู่

“ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้วีซ่าของรัฐอิสระ คุณว่าฉันไปขอให้ลุงของถังถังช่วยทำบัตรปลอมให้ได้ไหม?” จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็เกิดความคิดขึ้นมา

ซือเยี่ยหานตอบ “ไม่ได้ ความวุ่นวายและการต่อต้านคนภายนอกในรัฐอิสระไม่ใช่เรื่องที่เธอจะจินตนาการได้ ถึงแม้เธอจะมีวีซ่า ถ้าบุกเข้าไปโดยพลการก็เป็นการรนหาที่ตายอยู่ดี ตามกฎหมายของรัฐอิสระ ประชาชนทุกคนห้ามพาคนนอกเข้าออกโดยพลการ ไม่อย่างนั้นจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก ไม่มีใครกล้าทำผิดกฎ”

เยี่ยหวันหวั่นยิ่งฟังก็ยิ่งเครียดกว่าเดิม แต่จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หันมองซือเยี่ยหานอย่างประหลาดใจ “คุณเก้า ทำไมคุณรู้ดีจัง ก่อนหน้านี้ตอนฉันถามคุณ คุณบอกว่า…คุณไม่รู้จักที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”

ซือเยี่ยหานเอ่ยตอบ “เคยคุยกับคุณมู่น่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “อย่างงี้เองเหรอ…ก็หมายความว่า…ถังถังไปคราวนี้ ฉันก็จะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วน่ะสิ…”

ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นพูดอยู่นั้น

เนี่ยอู๋หมิงไม่มีเวลาเดินลงบันไดด้วยซ้ำ พอวิ่งพรวดออกจากประตูห้อง ก็จับราวบันไดแล้วกระโดดลงมาจากชั้นสอง ทิ้งตัวลงตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่นทันที

“น้องโหย่วหมิง! ช่วยฉันด้วย!!”

เยี่ยหวันหวั่นมองคนที่ทิ้งตัวลงมาจากฟ้า มุมปากกระตุกเล็กน้อย “คุณเป็นอะไรของคุณ กำลังคุยกับถังถังอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถังถังว่ายังไงบ้าง?”

เนี่ยอู๋หมิงหน้าตาลนลาน “ถังถังบอกว่านอกจากจะยอมรับปากเขาเรื่องหนึ่ง เขาถึงจะยอมปล่อยฉันไป แล้วก็กลับไปกับฉัน!”

เยี่ยหวันหวั่นถาม “เงื่อนไข? เงื่อนไขอะไร”

เนี่ยอู๋หมิงบอกว่า “เขา…เขาจะเอาเธอ…”

เยี่ยหวันหวั่นชี้หน้าตัวเอง “หา? เอาฉัน?”

เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า “ใช่…เขาจะให้เธอกลับไปพร้อมเขาด้วย…”

สิ้นเสียงพูดของเนี่ยอู๋หมิง เขาสัมผัสได้ถึงไอที่เยือกเย็นยิ่งกว่าตอนอยู่ต่อหน้าจอมมารน้อยถึงร้อยเท่าแผ่ปกคลุมเข้ามาหา

แน่นอน เยี่ยหวันหวั่นเองก็สัมผัสได้เหมือนกัน

เธอนั่งอยู่ข้างซือเยี่ยหาน ต้องรู้สึกได้ชัดเจนกว่าอยู่แล้ว

เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจลึก สุดท้ายก็ตัดใจพูดคำนั้นออกมา “เด็กดี ลูกควรกลับบ้านได้แล้ว”

เด็กน้อยกอดคอเยี่ยหวันหวั่นไว้แน่น ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ และก็ไม่ยอมปล่อยมือสักนิด

เวลานี้ เสียงมือถือของเนี่ยอู๋หมิงดังขึ้นมา

เนี่ยอู๋หมิงเดินมาหาจอมมารน้อย “ถังถัง ยายของแกโทรมา”

เด็กน้อยยังคงไม่ยอมขยับ

เนี่ยอู๋หมิงหันมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างลำบากใจ

เยี่ยหวันหวั่นตบหลังเด็กน้อยเบาๆ “ลูกรัก รับสายเถอะนะ”

ถังถังจึงยอมปล่อยเยี่ยหวันหวั่น แล้วรับมือถือมาจากเนี่ยอู๋หมิง

“คุณยายครับ…”

พอได้ยินเสียงถังถัง เสียงของหญิงวัยกลางคนจากปลายสายสั่นเครือด้วยความตื้นตันใจ “ฮัลโหล หลานรัก! ยายคิดถึงหลานจังเลย!”

เด็กน้อยพูดเสียงอ่อน “ถังถังก็คิดถึงยายเหมือนกันครับ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลานชาย หญิงวัยกลางคนจากปลายสายสะอื้นเล็กน้อย จากนั้นปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เธอคงกำลังสงบอารมณ์ตัวเองอยู่ จากนั้นก็พูดต่อว่า “หลานรัก คุณลุงบอกหลานหรือยัง เราหาแม่หลานเจอแล้วนะ! หลิงเฟิงกับหลิงอวิ๋นไปรับหลานแล้ว ยายทำกับข้าวอร่อยๆ ไว้ให้หลานเยอะเลย ยายกับตา แล้วก็แม่ของหลานกำลังรอหลานกลับมานะ…”

เด็กน้อยเงียบไปทันใด

“ฮัลโหล ถังถัง?”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินเสียงยายของถังถังรางๆ จึงเอื้อมมือลูบผมเด็กน้อยเบาๆ “บอกคุณยายว่าอีกไม่นานลูกก็จะกลับบ้านแล้ว”

………………………………………….